пред само 30-ина дена изгледаше се добро , се совршено ... изгледаше дека се движиме по добар пат, дека ја одбравме правилната насока.
Се случи шо се случи. Скршна од патот. Почна да се движиш по нерамнини. Одбра то шо го одбра ...
Решив да го продолжам патот сам, без тебе, зато шо и нема некое друго решение. И продолжив, некако како знам и умеам, тешко, ама продолжив.
И пак се врати. Ме повлекуваш кон тебе. Ме измачуваш. Веројатно си свесна за то, веројатно си свесна дека ми ги напрај мислите хаос. Тамам повервав дека не си уште една од многуте и дека ќе можам да се справам со емоциите, ете , пак знаеш да изманипулираш со мене и да не ме оставаш на мира.
Сакав да продолжиме , да бидиме среќни, особено ти, не ми дозволи. Шо е поентата сега не ја разбирам ? Неодлучност ? Навика ? И јас сум чоек со чувства не можиш туку - така да си поигруваш со мене.
Сакав да не го пишам постот во темава. Сакав, ама сватив дека единствено место кај шо треба да стои е тука, во врска со љубовта ... иако не сакам да си признам самиот дека е во врска со љубовта ...