"Govorio sam prije o sudbini i slučajnostima u životu čovjeka. Sada ćemo malo detaljnije ispitati
značenje ova dva pojma”.
(…)
"Sudbina stvarno postoji, ali ne za svakoga. Većina ljudi su odvojeni od svoje sudbine i žive
samo pod uticajem Zakona Slučajnosti. Sudbina je rezultat planetarnih uticaja koji su u
odgovarajućoj vezi sa tipom čovjeka. Govorićemo o tome kasnije. U međuvremenu morate
shvatiti jednu stvar. Čovjek može da ima sudbinu koja odgovara njegovom tipu ali u praksi, on je
nikada nema. To je usljed toga što se sudbina čovjeka odnosi samo na jedan njegov dio, tj.
njegovu suštinu (istinsko Ja).
[Da bi se ovo razumjelo trebalo bi pogledati šta kaže Moravjev (“film”) na temu - Reinkarnacija
(tekst se može naći na metafizičkoj strani ovog vebsajta)]
"Mora se razumjeti da se čovjek sastoji iz dva dijela: suštine i ličnosti. Suština u čovjeku je ono
što je stvarno njegovo. Ličnost u čovjeku je ono što ‘nije njegovo’.
'Nije njegovo' znači da je to došlo iz vana, što je on naučio, ili što on odražava, svi tragovi
vanjskih impresija ostavljeni u njegovoj memoriji u njegovoj osjetilnosti, sve riječi i pokreti koji
su naučeni, svi osjećaji stvoreni uz pomoć oponašanja- sve to ‘nije njegovo’, sve je to ličnost.”
"S tačke gledišta obične psihologije, podjela čovjeka na ličnost i suštinu je teško pojmljiva. Bolje
rečeno, ovakva jedna podjela uopšte ni ne postoji u psihologiji.”
"Jedno malo dijete još uvijek nema ličnost. Ono je ono što ono stvarno jeste. Ono je suština.
Njegove želje, ukusi, ono što ono voli ili ne voli, sve to izražava njegovo biće onakvim kakvo
ono jeste.”
"Međutim, čim se počne sa njegovim tzv. ‘obrazovanjem’, ličnost počinje da raste. Ličnost se
obrazuje dijelom namjernim uticajima drugih ljudi, odnosno, ‘obrazovanjem,’ a dijelom i
spontanim oponašanjem njih od strane samog djeteta. U obrazovanju ličnosti veliku ulogu igra i
‘pružanje otpora’ ljudima iz svoje okoline u pokušaju da se očuva ono što je stvarno ‘svoje’ i što
je ‘istinsko’.”
"Suština je istina u čovjeku; ličnost je laž. Proporcionalno sa razvojem ličnosti, čovjekova suština
se manifestuje sve rjeđe i rjeđe i često se događa da ta njegova suština zaustavi svoj razvoj u
veoma ranom dobu tako da više ne raste.
"Vrlo često se događa da suština jednog odraslog čovjeka, čak i onog koji je veoma inteligentan u
onom smislu koji se pod tim danas podrazumjeva, veoma obrazovanog čovjeka, prestane sa
svojim rastom na nivou djeteta starosti od 5 do 6 godina. To znači da sve što mi u tom čovjeku
vidimo, nije ‘njegovo lično.'”
"Ono što je stvarno njegovo lično svojsvo, tj. njegova suština, ona se obično manifestuje samo u
obliku njegovih instikata i najjednostavnijih emocija. Međutim, postoje slučajevi kada se
čovjekova suština razvija paralelno sa njegovom ličnošću. Ovi slučajevi predstavljaju veoma
rijetke izuzetke, pogotovo u okolnostima civilizovanog života.”
"Suština ima više šanse da se razvije kod ljudi koji žive bliže prirodi, u teškim životnim uslovima
i koji se nalaze u jednoj stalnoj opasnosti i bici za opstanak.
[U vezi ovog poslednjeg navoda, mislim da u sadašnjim uslovima čovjek ima šansu da razvije
svoju suštinu.]
"Međutim, po pravilu, ličnost kod takvih osoba je veoma malo razvijena. Oni imaju više onoga
što je njihovo lično od onoga što ‘nije njihovo’, tj. fali im obrazovanje i kultura.
"Kultura stvara ličnost i istovremeno je produkt i rezultat ličnosti. Mi ne možemo da pojmimo da
je cijeli naš život, sve ono što nazivamo ‘civilizacijom’, sve ono što smatramo pod naukom,
filozofijom, umjetnošću i politikom, stvoreno od strane ljudskih ličnosti, tj. od strane onoga u
njima, što u suštini ‘nije njihovo’.
"Taj elemenat tj. ono što ‘nije suštinski njihovo’, razlikuje se od onoga što ‘jeste njihovo’ po
samoj činjenici da se ono može izgubiti, izmjeniti ili oduzeti od njih, na vještački način.
