- Член од
- 8 ноември 2008
- Мислења
- 2.172
- Поени од реакции
- 1.266
Нема шанса некој Бугарин тоа да го кажал
Бугарите чуждото искаат, своето не даваат. Тој што го кажал тоа сигурно не бил Бугарин 
Видете зошто бугарите немаат своја историја, па ја крадат нашата
- Креатор на темата @cool@
- Време на започнување
Бугарите чуждото искаат, своето не даваат. Тој што го кажал тоа сигурно не бил Бугарин се чувствувате погодени вие со Кариес, ве боли за српската пропаганда или што? Еве уште независни податоци за Нишкото востание. - Во 1858 г. австриецот Johann von Hahn патува по долините на Морава и Вардар, истражувајки трансект за железничка линија, и потоа публикува книгата „Reise von Belgrade nach Salonik". Та во Лесковец Хан забележал добро сочуваниот конак на Мемед паша, со порта која сеуште била надупчена од куршумите на бугарските востаници от 1841 г. Потоа Зејнал-паша во Ниш исто говорил на Хан за големиот бугарски бунт.
Плјус, со Хан е и чехот Ф. Зах кој прави карта на јужната долина на Морава и таму пише кои селишта се албански (по тоа време албанците се биле почти половината од населението!), а кои бугарски или српски. Зах намира 190 албански селишта, 44 спрски, 48 бугарски, 18 смесени албано-спрски, 18 албано-бугарски и уште 111 се етнически неопределени. Но бугарите предоминират над србите на југ, во долините на Пуста-река, Ветарница, Jабланица и горното течение на Бугарска (Jужна) Морава, и дури во Топличко има бугарски села. И да не кажете дека Зах бил наклонет или платен од бугарите! - Зах е артилериски мајор, директор на српската воена академија...
од www.albanianhistory.net/texts19_2/AH1854.html (1854. Johann Georg von Hahn: Travels in Central Albania):
--- надополнето: 27 февруари 2013 во 18:00 ---
на сајтот http://www.ios-regensburg.de има дигитална библиотека, со секција за Балканите, и книгата на Хан "Reise von Belgrad nach Salonik" е таму. Еве што пише Хан во началото:
"In Alexinatz hörten wir nämlich von Unruhen, die unter den bulgarischen Bauern der Grenzbezirke ausgebrochen sein sollten;...",
т.е. уште на српска територија, во Алексинац Хан слушал за немири помег'у бугарските селани од областите покрај границата.
Потоа пише како бугарите живеат во долините, а албанците - во планините, напаг'ајки врз христијаните и т.н. Целиот .пдф фајл го копирав и овде, има си и text search и секој може сам да види.
@cool@
Η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
- Член од
- 2 јуни 2007
- Мислења
- 23.601
- Поени од реакции
- 27.113
селото Гостиља во с.Бугарија има 120 годишно постоење (интересно нели)?
еве го на карта https://bg.wikipedia.org/wiki/Гостилјаhttps://bg.wikipedia.org/wiki/Гостилја
Но, битното е тоа што ова село е создадено од банатските бугари и македонци од Егејска Македонија( доселеници пред 120 години)
Почетокот на Балканската војна 1912 год. Никола Иванов, браќата Минчеви со нивните братучеди од Македонија се населиле во Бугарија.
Така в с. Гостилја в периода от 1891 до 1912 год. се установјават като бежанци и преселници шест фамилии от Егејска Македонија.
Много акуратни и предприемчиви, македонците идват с образование и нјакак'в занајат и за кратко време се устројват. В селото те с'здават добри контакти с местните жители,
Така след разгрома на Илинденското в'стание около 1912 год. в с. Гостилја идват като бежанци Атанас Лјасков и с'пругата му Пена от далечното село Кономилати, Костурска област.
Атанас минавал за комита. Бил здрав м'ж, борбен, с'с силен дух, известен бил с това, че ходел винаги в'ор'жен и заштитавал б'лгарите от турците. Когато гр'цките власти научили за него (тој знаел, че го очаква см'рт) хв'рлја пушката и както е бос и почти гол, с бак'рен котел преплувал Охридското езеро и преминал в Б'лгарија. Отначало се установил в с. Долни Луковит, след нјаколко години идва в с. Гостилја, к'дето идва и жена му Пена. Тук му се раждат двама сина: Коста и Димит'р. Димит'р се установјава в с. Ставерци - там с'здава семејство и има три деца - Наум, Иванка и Атанас. Коста остава в с. Гостилја, тук се задомјава и му се раждат три деца. Отначало става јајчар, след това сладкар. Отварја собствена сладкарница, в којато продава боза и халва, които тој сам произвежда. Впоследствие отварја и кр'чма. Раждат му се три деца: Атанаска, Христо и Димит'р. Атанаска, като девојка отива доброволка на фронта с оште две девојчета баначенчета - Станка Миклошовата и Клара. Христо с'здава семејство в Софија и там остава да живее. В дома на Коста остава нај-малкија му син Димит'р. Понастојаштем в този дом живее син'т му Христо, којто се грижи за в'зрастната си мајка. Самијат Димит'р беше изклјучително услужлив. Тој се изјавјаваше като ветеринарен техник. Нјама к'шта, којато да не е посетил по повод на заболјало животно. Това семејство живееше в голјама хармонија и уважение с'с с'селјаните си.
Друга голјама фамилија бежанци от Македонија е Мочкови.
Томани и Димит'р от далечното село Емборе, Костурска област се оженват и им се раждат пет деца. Нај-големијат син на фамилијата е Васил. Като служител в обштината на с.Емборе е оклеветен в предателство и за наказание го заравјат жив в земјата до шијата и така в неверојатни м'ки тој умира. Уплашени от случилото се останалите членове на семејството идват в Б'лгарија като бежанци. Преминали през много митарства и перипетии, те се установјават в Б'лгарија и с'здават семејства. Един от синовете Коста се установјава в с. Гостилја. Тој се е занимавал с т'рговија на коне. Неговите потомци оште пазјат печата с метални букви К.М. Печата се нажежавал до червено, допирал се до кожата на животното и след заздравјаване се е отличавал печата на т'рговеца. По този начин кражбите на животни били нев'зможни.
Коста е т'ргувал от Дунава до Бјало море. Установил се вече в Гостилја, тој се жени за хубавата мома Радка, от богат род от с. Ставерци. Тук е мјастото да отбележа, че баба Радка беше „бабата" на селото. Тја е посрештала детскија плач , идваштија нов живот. На много семејства е дарјавала радост - тја селската акушерка. Раждат им се шест деца. Момичетата се ом'жват сполучливо в други селишта. В с. Гостилја остават да живејат двама от синовете: Ефтим и Димит'р, с родителите си. Те с'здават собствена цигларна фабрика, којато работи до 1948 год., до национализацијата ј. Тази фабрика с'здаваше помин'к на младите хора от селото ни, и на баначени, и на б'лгари. Фамилијата е особено горда с една от д'штерите на Васил, Дора Василева, којато зав'ршва ВВВУ „Г. Бенковски" в гр. Долна Митрополија. По това време само три момичета зав'ршват това м'жко училиште: Марија Атанасова, Марија Недјалкова и Дора Василева. На Марија Василева поверјават международен полет, а на Марија Недјалкова и Дора Василева - в'трешни линии!
Не по-малко горда е и фамилијата на Ефтим. Неговијат син Васил (Веско) беше генерал от Военно¬морските сили, понастојаштем пенсионер, живушт в гр. Варна. Син'т на Васил, Емил на 48 год. става генерал от Натовските военно-морски сили и живее в САшт. Сред многобројната фамилија Мочкови има бизнесмени, учители, икономисти, техници, художници, оперна певица.
Тази фамилија винаги е живјала в голјама хармонија с роднините си, в чудесни взаимоотношенија с банатските б'лгари. Една от снахите на фамилија Мочкови е моја с'седка и пријателка от детските ми години – Ленчето на Мито Софранов. Тја е от католическо семејсто. Нејнијат башта свиреше на хармониума в черквата. Ние с Ленчето бјахме редовни черковници. Л'снати, пременени, молитвите научени до с'в'ршенство на сутрешната и следобедната миса, всјака неделја за нас беше закон. Колко ни е било хубаво и весело в тези детски години! За един голјам католически празник сестрата на отеца (којато идваше в нашија дом при баба ми Рајна на гости, казваше се Стефка) бе направила причастија. Бјаха ги покрили с бјала покривка да не се виждат, но ние с Ленчето ги открихме и ги изјадохме. Каква беше паниката, когато видјаха, че липсват причастијата. До мисата имаше малко време, с големи усилија баба ми и сестра Стефка успјаха да направјат нови и така се размина с боја. С Ленчето много се обичахме и си играехме. Тја имаше роднини в Софија и бјаха ј изпратили шевна машина (играчка), и ние решихме да ставаме шивачки. Аз отрјазах един р'кав на мајка ми от жарсената роклја, а Ленчето – едно голјамо парче червено на мајка ј от венчалното сукно. Изненадата дојде, когато мајка ми извади роклјата да ходјат на сватба с башта ми в с'седното село Ставерци. Изпаднала в ужас, мајка ми отива при мајката на Ленчето и ја кара да провери дрехите си. Резултат'т беше бој и на двете забрана да играем повече, но това траја до вечерта. На другија ден бјахме пак заедно.
Много деца имаше в нашата махала все баначенчета: Анчето Окушовата, Маријка Миклушовата, Анчето Фабјанчето, Маријчето Врежачето, Маријка Котешовата, Бончо Джакера, а Личко, Коци, Рози и Кати Милеровата бјаха по-малки от мен и много ги обичах. Когато Ленчето се ом'жи, аз бјах ученичка в Плевен. Много ми беше м'чно за неја и много плаках. Нашите добри отношенија и до днес се запазиха.
През далечната 1893 год. в Б'лгарија, в с. Гостилја се заселва фамилијата на Минчо Марелов от с.Емборе, Костурска област. Тази фамилија за кратко време се устројва стабилно и много б'рзо забогатјава. Това се д'лжи на следните фактори: всички в семејството са грамотни, много задружни и изклјучително трудолјубиви. След 1900 год. много от заселилите се вече банатски б'лгари започват да продават земите и к'штите си, като нјакои от тјах се завр'штат обратно в Банат, други п'к се заселват в други селишта в Б'лгарија.
Именно от това се в'зползват братја Минчеви и така за кратко време закупуват доста земеделски земи. П'рвијат син на тази фамилија е Илија. Тој е зав'ршил Солунската гимназија, к'дето един от учителите му е Димит'р Благоев. След това зав'ршва колеж „Б'лгарска семинарија" в Истанбул за свештеник. С това си образование тој пристига в Б'лгарија. П'рво при свои роднини в гр. Плевен с цел да става свештеник. Пристигајки тук тој се запознава с обстановката и вместо свештеник става п'рвија учител в с. Гостилја.
В размирните години след Илинденско Преображенското в'стание от далечното село Т'рсија, Леринско, намира убежиште и друга фамилија македонци. Жилави и борбени двамата братја Христо и Илија били честни и искрени, истински патриоти заштитавали б'лгарштината в Г'рција. Селото е опожарено. Много жени убити, деца изклани. Жената на Христо е убита. За Б'лгарија потеглја Илија. След д'лги митарства из Б'лгарија, п'рво се установјава в гр. Пловдив, после в с. Ставерци и тогава в с. Гостилја. Установил се вече в Гостилја от Македонија пристига неговата годеница Неша, којато довежда и сирачето на брат му Христо - Елена. Неша и Илија се оженват и им се раждат двамата сина: Костадин и јото и д'штерја им Иванка (Данка). Идвајки в с. Гостилја, тази фамилија се отличава с голјамо трудолјубие, те са добри мајстори-строители. В селото ни построиха много к'шти, както преди 9-1Х.44 год. така и след това. И до днес ми звучат думите на баба ми Рајна с нејните благословии к'м двамата братја јото и Коцо за хубавата к'шта, којато са ни построили.
Красивото село См'рдеш - Костурско, намирашто се в днешна Северна Г'рција, е опожарено от турците. Останалите живи жители се пр'скат по цјал свјат. Нај-много се преселват в Истанбул. Така след опожарјаването на селото с'с свои пријатели заминава и Георги Димитров Панков за Истанбул. След известен престој в Турција се отправја за Б'лгарија. За кратко време се заселва при богат т'рговец в гр. Орјахово. Както вече писах по това време е в сила правителствено решение за оземлјаване на банатските б'лгари, зав'рнали се в Б'лгарија след разгрома на Чипровското в'стание, като им предоставјат земеделска земја и парцел за жилиште. За да се в'зползва от това Георги напуска Орјахово и се заселва в с. Гостилја. Великодушен човек, с голјамо с'рце, доб'р и честен за кратко време се стабилизира и с'здава семејство. Оженва се за хубавата мома Гета от богатија Бинчовски род от с. Ставерци и им се раждат четири деца: Христо, Пенка, Горан и Методи.
Георги Панков се занимава с'с земеделие и т'рговија на едро и дребно и става един от заможните хора на селото ни.
Това са македонските фамилии, заселили се в с. Гостилја. Нека се знае
http://falmis.org/statii/drugi/286-shest-familii-ot-egeyska-makedoniya-preselnitsi-v-gostilya
еве го на карта https://bg.wikipedia.org/wiki/Гостилјаhttps://bg.wikipedia.org/wiki/Гостилја
Но, битното е тоа што ова село е создадено од банатските бугари и македонци од Егејска Македонија( доселеници пред 120 години)
Почетокот на Балканската војна 1912 год. Никола Иванов, браќата Минчеви со нивните братучеди од Македонија се населиле во Бугарија.
Така в с. Гостилја в периода от 1891 до 1912 год. се установјават като бежанци и преселници шест фамилии от Егејска Македонија.
Много акуратни и предприемчиви, македонците идват с образование и нјакак'в занајат и за кратко време се устројват. В селото те с'здават добри контакти с местните жители,
Така след разгрома на Илинденското в'стание около 1912 год. в с. Гостилја идват като бежанци Атанас Лјасков и с'пругата му Пена от далечното село Кономилати, Костурска област.
Атанас минавал за комита. Бил здрав м'ж, борбен, с'с силен дух, известен бил с това, че ходел винаги в'ор'жен и заштитавал б'лгарите от турците. Когато гр'цките власти научили за него (тој знаел, че го очаква см'рт) хв'рлја пушката и както е бос и почти гол, с бак'рен котел преплувал Охридското езеро и преминал в Б'лгарија. Отначало се установил в с. Долни Луковит, след нјаколко години идва в с. Гостилја, к'дето идва и жена му Пена. Тук му се раждат двама сина: Коста и Димит'р. Димит'р се установјава в с. Ставерци - там с'здава семејство и има три деца - Наум, Иванка и Атанас. Коста остава в с. Гостилја, тук се задомјава и му се раждат три деца. Отначало става јајчар, след това сладкар. Отварја собствена сладкарница, в којато продава боза и халва, които тој сам произвежда. Впоследствие отварја и кр'чма. Раждат му се три деца: Атанаска, Христо и Димит'р. Атанаска, като девојка отива доброволка на фронта с оште две девојчета баначенчета - Станка Миклошовата и Клара. Христо с'здава семејство в Софија и там остава да живее. В дома на Коста остава нај-малкија му син Димит'р. Понастојаштем в този дом живее син'т му Христо, којто се грижи за в'зрастната си мајка. Самијат Димит'р беше изклјучително услужлив. Тој се изјавјаваше като ветеринарен техник. Нјама к'шта, којато да не е посетил по повод на заболјало животно. Това семејство живееше в голјама хармонија и уважение с'с с'селјаните си.
Друга голјама фамилија бежанци от Македонија е Мочкови.
Томани и Димит'р от далечното село Емборе, Костурска област се оженват и им се раждат пет деца. Нај-големијат син на фамилијата е Васил. Като служител в обштината на с.Емборе е оклеветен в предателство и за наказание го заравјат жив в земјата до шијата и така в неверојатни м'ки тој умира. Уплашени от случилото се останалите членове на семејството идват в Б'лгарија като бежанци. Преминали през много митарства и перипетии, те се установјават в Б'лгарија и с'здават семејства. Един от синовете Коста се установјава в с. Гостилја. Тој се е занимавал с т'рговија на коне. Неговите потомци оште пазјат печата с метални букви К.М. Печата се нажежавал до червено, допирал се до кожата на животното и след заздравјаване се е отличавал печата на т'рговеца. По този начин кражбите на животни били нев'зможни.
Коста е т'ргувал от Дунава до Бјало море. Установил се вече в Гостилја, тој се жени за хубавата мома Радка, от богат род от с. Ставерци. Тук е мјастото да отбележа, че баба Радка беше „бабата" на селото. Тја е посрештала детскија плач , идваштија нов живот. На много семејства е дарјавала радост - тја селската акушерка. Раждат им се шест деца. Момичетата се ом'жват сполучливо в други селишта. В с. Гостилја остават да живејат двама от синовете: Ефтим и Димит'р, с родителите си. Те с'здават собствена цигларна фабрика, којато работи до 1948 год., до национализацијата ј. Тази фабрика с'здаваше помин'к на младите хора от селото ни, и на баначени, и на б'лгари. Фамилијата е особено горда с една от д'штерите на Васил, Дора Василева, којато зав'ршва ВВВУ „Г. Бенковски" в гр. Долна Митрополија. По това време само три момичета зав'ршват това м'жко училиште: Марија Атанасова, Марија Недјалкова и Дора Василева. На Марија Василева поверјават международен полет, а на Марија Недјалкова и Дора Василева - в'трешни линии!
Не по-малко горда е и фамилијата на Ефтим. Неговијат син Васил (Веско) беше генерал от Военно¬морските сили, понастојаштем пенсионер, живушт в гр. Варна. Син'т на Васил, Емил на 48 год. става генерал от Натовските военно-морски сили и живее в САшт. Сред многобројната фамилија Мочкови има бизнесмени, учители, икономисти, техници, художници, оперна певица.
Тази фамилија винаги е живјала в голјама хармонија с роднините си, в чудесни взаимоотношенија с банатските б'лгари. Една от снахите на фамилија Мочкови е моја с'седка и пријателка от детските ми години – Ленчето на Мито Софранов. Тја е от католическо семејсто. Нејнијат башта свиреше на хармониума в черквата. Ние с Ленчето бјахме редовни черковници. Л'снати, пременени, молитвите научени до с'в'ршенство на сутрешната и следобедната миса, всјака неделја за нас беше закон. Колко ни е било хубаво и весело в тези детски години! За един голјам католически празник сестрата на отеца (којато идваше в нашија дом при баба ми Рајна на гости, казваше се Стефка) бе направила причастија. Бјаха ги покрили с бјала покривка да не се виждат, но ние с Ленчето ги открихме и ги изјадохме. Каква беше паниката, когато видјаха, че липсват причастијата. До мисата имаше малко време, с големи усилија баба ми и сестра Стефка успјаха да направјат нови и така се размина с боја. С Ленчето много се обичахме и си играехме. Тја имаше роднини в Софија и бјаха ј изпратили шевна машина (играчка), и ние решихме да ставаме шивачки. Аз отрјазах един р'кав на мајка ми от жарсената роклја, а Ленчето – едно голјамо парче червено на мајка ј от венчалното сукно. Изненадата дојде, когато мајка ми извади роклјата да ходјат на сватба с башта ми в с'седното село Ставерци. Изпаднала в ужас, мајка ми отива при мајката на Ленчето и ја кара да провери дрехите си. Резултат'т беше бој и на двете забрана да играем повече, но това траја до вечерта. На другија ден бјахме пак заедно.
Много деца имаше в нашата махала все баначенчета: Анчето Окушовата, Маријка Миклушовата, Анчето Фабјанчето, Маријчето Врежачето, Маријка Котешовата, Бончо Джакера, а Личко, Коци, Рози и Кати Милеровата бјаха по-малки от мен и много ги обичах. Когато Ленчето се ом'жи, аз бјах ученичка в Плевен. Много ми беше м'чно за неја и много плаках. Нашите добри отношенија и до днес се запазиха.
През далечната 1893 год. в Б'лгарија, в с. Гостилја се заселва фамилијата на Минчо Марелов от с.Емборе, Костурска област. Тази фамилија за кратко време се устројва стабилно и много б'рзо забогатјава. Това се д'лжи на следните фактори: всички в семејството са грамотни, много задружни и изклјучително трудолјубиви. След 1900 год. много от заселилите се вече банатски б'лгари започват да продават земите и к'штите си, като нјакои от тјах се завр'штат обратно в Банат, други п'к се заселват в други селишта в Б'лгарија.
Именно от това се в'зползват братја Минчеви и така за кратко време закупуват доста земеделски земи. П'рвијат син на тази фамилија е Илија. Тој е зав'ршил Солунската гимназија, к'дето един от учителите му е Димит'р Благоев. След това зав'ршва колеж „Б'лгарска семинарија" в Истанбул за свештеник. С това си образование тој пристига в Б'лгарија. П'рво при свои роднини в гр. Плевен с цел да става свештеник. Пристигајки тук тој се запознава с обстановката и вместо свештеник става п'рвија учител в с. Гостилја.
В размирните години след Илинденско Преображенското в'стание от далечното село Т'рсија, Леринско, намира убежиште и друга фамилија македонци. Жилави и борбени двамата братја Христо и Илија били честни и искрени, истински патриоти заштитавали б'лгарштината в Г'рција. Селото е опожарено. Много жени убити, деца изклани. Жената на Христо е убита. За Б'лгарија потеглја Илија. След д'лги митарства из Б'лгарија, п'рво се установјава в гр. Пловдив, после в с. Ставерци и тогава в с. Гостилја. Установил се вече в Гостилја от Македонија пристига неговата годеница Неша, којато довежда и сирачето на брат му Христо - Елена. Неша и Илија се оженват и им се раждат двамата сина: Костадин и јото и д'штерја им Иванка (Данка). Идвајки в с. Гостилја, тази фамилија се отличава с голјамо трудолјубие, те са добри мајстори-строители. В селото ни построиха много к'шти, както преди 9-1Х.44 год. така и след това. И до днес ми звучат думите на баба ми Рајна с нејните благословии к'м двамата братја јото и Коцо за хубавата к'шта, којато са ни построили.
Красивото село См'рдеш - Костурско, намирашто се в днешна Северна Г'рција, е опожарено от турците. Останалите живи жители се пр'скат по цјал свјат. Нај-много се преселват в Истанбул. Така след опожарјаването на селото с'с свои пријатели заминава и Георги Димитров Панков за Истанбул. След известен престој в Турција се отправја за Б'лгарија. За кратко време се заселва при богат т'рговец в гр. Орјахово. Както вече писах по това време е в сила правителствено решение за оземлјаване на банатските б'лгари, зав'рнали се в Б'лгарија след разгрома на Чипровското в'стание, като им предоставјат земеделска земја и парцел за жилиште. За да се в'зползва от това Георги напуска Орјахово и се заселва в с. Гостилја. Великодушен човек, с голјамо с'рце, доб'р и честен за кратко време се стабилизира и с'здава семејство. Оженва се за хубавата мома Гета от богатија Бинчовски род от с. Ставерци и им се раждат четири деца: Христо, Пенка, Горан и Методи.
Георги Панков се занимава с'с земеделие и т'рговија на едро и дребно и става един от заможните хора на селото ни.
Това са македонските фамилии, заселили се в с. Гостилја. Нека се знае
http://falmis.org/statii/drugi/286-shest-familii-ot-egeyska-makedoniya-preselnitsi-v-gostilya