StormAngel
Stormology
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 5.059
- Поени од реакции
- 244
Би било добро. :wink:Thief напиша:Стормиќ, брату по перо, да постирам мои или не?! Што велиш?!
Ваша поезија!
- Креатор на темата Мистичен
- Време на започнување
nitkov nocas ne spava
nitkov nocas strazari
nitkov nocas strazari
sa svojim lazima
nitkov je nocas razvratni sin
nitkov se pretvara u dim
nitkov se pretvara u dim
da bolje osjeti
nitkov zna da doci ce
grubo budjenje
nitkov zna da ne moze
u svojoj kozi drugacije
nitkov nocas ne spava
nitkov nocas povraca
nitkov nocas povraca
al ipak uziva
nitkov zna da doci ce
grubo budjenje
nitkov zna da ne moze
u svojoj kozi drugacije
nitkov nocas strazari
nitkov nocas strazari
sa svojim lazima
nitkov je nocas razvratni sin
nitkov se pretvara u dim
nitkov se pretvara u dim
da bolje osjeti
nitkov zna da doci ce
grubo budjenje
nitkov zna da ne moze
u svojoj kozi drugacije
nitkov nocas ne spava
nitkov nocas povraca
nitkov nocas povraca
al ipak uziva
nitkov zna da doci ce
grubo budjenje
nitkov zna da ne moze
u svojoj kozi drugacije
СВЕ ТЕ ЛИЈЕПЕ СТВАРИ
све те лијепе ствари
с њима смо се дружили
све те лијепе ствари
с њима смо се хранили
сунце од папира гријало нас
данима
мјесец изнад нас по нама је пад'о
као прах
а сад је мрак и зараза
а ти и ја од асфалта
а сад је мрак и зараза
а ти ја од асфалта
све те лијепе ствари
мораћемо прежалит
зелене горке траве
све ће прекрити
и када крене најезда
видјећемо изблиза
је ли живи у нама
она жеља посљедња
све те лијепе ствари
с њима смо се дружили
све те лијепе ствари
с њима смо се хранили
сунце од папира гријало нас
данима
мјесец изнад нас по нама је пад'о
као прах
а сад је мрак и зараза
а ти и ја од асфалта
а сад је мрак и зараза
а ти ја од асфалта
све те лијепе ствари
мораћемо прежалит
зелене горке траве
све ће прекрити
и када крене најезда
видјећемо изблиза
је ли живи у нама
она жеља посљедња
- Член од
- 10 март 2005
- Мислења
- 567
- Поени од реакции
- 10
looooooooooooolStormAngel напиша:Јајцата ми се тресат ко камбани
Доле влада,горе високо
Чафки летаат по небеско сивило
Млад старец тивко се дереше
Кај ви е младоста беееееееее
На дрвен камен седеше
Брат му дрвен коњ јаваше
О зошто,зошто не се јави
Ти ебам бројот од подкошулата
Три рала чорапи за тебе искинав
Зошто о зошто остана кошула недоплетена
Мамурни утра со испревртени лица
Твојата тродиемнзионална фаца насекаде ми се појавува
Зошто о зоштоооооооооо!
car si zimi se
Татко
Збогум пријателе збогум
Можам да заборавам и простувам
Сепак не барај да не плачам
Остани со мене - еј татко колку боли
Момент на радост со проблем
Проблем - тоа што кратко трае
Секогаш те чекав во тишина
Тишина која зборуваше повеќе од тебе
Еј татко
Сакам се да остане
Да бидеш како што си
Проголтај ја гордоста - таа е лага отсутна
Патувај дома стари со радост
Пак ќе ги правиме куќите од Папрат
И, ќе свират зурли и тапани во тишина
Тишина на света Петка од карши
Еј татко - се гледаме дома, овде повеќе не нема
твојот син
(објавена 5 април на блогот)
Збогум пријателе збогум
Можам да заборавам и простувам
Сепак не барај да не плачам
Остани со мене - еј татко колку боли
Момент на радост со проблем
Проблем - тоа што кратко трае
Секогаш те чекав во тишина
Тишина која зборуваше повеќе од тебе
Еј татко
Сакам се да остане
Да бидеш како што си
Проголтај ја гордоста - таа е лага отсутна
Патувај дома стари со радост
Пак ќе ги правиме куќите од Папрат
И, ќе свират зурли и тапани во тишина
Тишина на света Петка од карши
Еј татко - се гледаме дома, овде повеќе не нема
твојот син
(објавена 5 април на блогот)
Кога би можел - Да и Не
Да
Да - кога би можел да ја проголтам главата на змијата отровница
Да - тогаш нема да боли
Да - ги јадевме некогаш дивите јагоди на Бистра
Да - лежеше поскокот таму
Да - неговото гнездо беше свежо
Да - малите диви јагоди беа натопени со нивната смртна течност
Да - јас ги изедов - ги засакав
Да - знаев дека во нејзината усна шуплина има фатална жлезда
Не
Не - не знаев дека ќе бидам имун
Не - очекував само да заминам дома и да боли
Не - нема повеќе да ти ги јадам дивите јагоди
Не - никогаш нема да му простам на поскокот
Не - нема да дозволам неговото гнездо повторно да се роди на мојата Бистра
Не - стравот умре уште кога ја изедов
Не - и, така секогаш знаев дека ќе ме изгорат два заба
Не - ова навистина не го знаев - поскокот беше женка
(март, 2005)
Да
Да - кога би можел да ја проголтам главата на змијата отровница
Да - тогаш нема да боли
Да - ги јадевме некогаш дивите јагоди на Бистра
Да - лежеше поскокот таму
Да - неговото гнездо беше свежо
Да - малите диви јагоди беа натопени со нивната смртна течност
Да - јас ги изедов - ги засакав
Да - знаев дека во нејзината усна шуплина има фатална жлезда
Не
Не - не знаев дека ќе бидам имун
Не - очекував само да заминам дома и да боли
Не - нема повеќе да ти ги јадам дивите јагоди
Не - никогаш нема да му простам на поскокот
Не - нема да дозволам неговото гнездо повторно да се роди на мојата Бистра
Не - стравот умре уште кога ја изедов
Не - и, така секогаш знаев дека ќе ме изгорат два заба
Не - ова навистина не го знаев - поскокот беше женка
(март, 2005)
The`bItCh
AdJuStAbLe mAdNeSs
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 4.605
- Поени од реакции
- 112
Only for a dream
Scared, running away from my
destiny chased by the years,
chased by a time of silent sorrow,
knowing nothing but fears,
I'm kissing weakness with
unknown passion I once had lost
and that I once again have found in
my long time feelings of frost.
Through the pain I see small, pale
joy around
when all my strenght is gone and I
fall on the ground.
I used to say I have the others to
help me forget,
but they don't have the strenght.
Sometimes I sit and I think deep in
the night
when reality torments me from
inside,
where do all of my dreams go if
not to me?
Or maybe they're here and I'm too
blinded to see.
Blinded by solitude, my dear old
friend, blinded by her perfect shine,
that buried my everything deep in
the sand of time.
Never let me to take a look behind,
but thrilled me with her spirit so
capture you,
to let you fall from grace, to break
you, even to forgive you..
I sometimes wish so much to smell
your sigh next to mine.
That dream is killing me, that
broken dream, that dream ... so
fine.
Scared, running away from my
destiny chased by the years,
chased by a time of silent sorrow,
knowing nothing but fears,
I'm kissing weakness with
unknown passion I once had lost
and that I once again have found in
my long time feelings of frost.
Through the pain I see small, pale
joy around
when all my strenght is gone and I
fall on the ground.
I used to say I have the others to
help me forget,
but they don't have the strenght.
Sometimes I sit and I think deep in
the night
when reality torments me from
inside,
where do all of my dreams go if
not to me?
Or maybe they're here and I'm too
blinded to see.
Blinded by solitude, my dear old
friend, blinded by her perfect shine,
that buried my everything deep in
the sand of time.
Never let me to take a look behind,
but thrilled me with her spirit so
capture you,
to let you fall from grace, to break
you, even to forgive you..
I sometimes wish so much to smell
your sigh next to mine.
That dream is killing me, that
broken dream, that dream ... so
fine.
The`bItCh
AdJuStAbLe mAdNeSs
- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 4.605
- Поени од реакции
- 112
Писмо
Еј, мангупе се сеќаваш ли на времето што го поминувавме заедно, на нашите прегратки и на шлаканицата што ја доби кога сакаше да ме бакнеш!? Да, сигурно се сеќаваш зашто е премногу убаво за да биде заборавено. Се сеќаваш, кога еден ден дојдов да те бакнам, ти ме прегрна и ми рече: "Малечка, не те сакам повеќе, сакам една друга и мислам дека нема смисла да продолжиме да се гледаме". Тогаш почувствував како студени морници ми поминуваат низ телото. Тивко ти го свртев грбот и почнав да чекорам. Не знаев што да правам и каде да одам. Застанав, скинав еден лист и почнав да го гризам. Мислев, ќе го отстранам оној горчлив вкус од устата и дека ќе ја проголтам онаа грутка што ми го стегаше грлото. Тогаш ја почувствував твојата рака на моето рамо кога ми рече: "Малечка, мислиш дека можам да засакам некоја друга покрај тебе!?" По неколку дека пак се сретнавме, а ти беше нешто нерасположен. Се приближив до тебе и ги видов твоите вцрвенати очи кога со плач и тивок глас ми рече: "Малечка, денес заминувам Америка. Можеби повеќе нема да се видиме, а најдобро ќе биде да се заборавиме."
Последен пат ги видов твоите очи. На почетокот се допишувавме, но сфатив дека нашата врска не може да се одржи преку писма. Писмата присигнуваа редовно, но ги оставав неотворени во својата фиока. Еден ден кога се вратив од училиште си помислив дека можеби е дојдено твоето писмо. Да, на масата навистина имаше писмо адресирано со твој ракопис. Го зедов да го ставам кај другите, но некое длабоко чувство ме натера да го отворам. Го сторив тоа и со треперливи раце почнав да читам: "Малечка, на 12-ти пристигнувам засекогаш. На 13-ти ќе ти се јавам. Кога ќе ѕвони телефонот ако се сеќаваш се` уште на мене и ако ме сакаш, јави се, а ако ме имаш заборавено присети се на мене. Сега ќе го завршам писмово, а ти чекај го телефонскиот повик".
Ова писмо е најдено до едно девојче со исечени вени. До нејзиниот труп е најден весник во кој на една крвава страница пишуваше: " Авионот што требаше вчера да пристигне од Њујорк се сруши". Сите се мртви, а на страницата со крвави букви пишуваше:
"ДА ЉУБИШ Е ИСТО КАКО ПЕСНА ДА ПЕЕШ, НО НЕМА ПЕСНА БЕЗ КРАЈ".
Еј, мангупе се сеќаваш ли на времето што го поминувавме заедно, на нашите прегратки и на шлаканицата што ја доби кога сакаше да ме бакнеш!? Да, сигурно се сеќаваш зашто е премногу убаво за да биде заборавено. Се сеќаваш, кога еден ден дојдов да те бакнам, ти ме прегрна и ми рече: "Малечка, не те сакам повеќе, сакам една друга и мислам дека нема смисла да продолжиме да се гледаме". Тогаш почувствував како студени морници ми поминуваат низ телото. Тивко ти го свртев грбот и почнав да чекорам. Не знаев што да правам и каде да одам. Застанав, скинав еден лист и почнав да го гризам. Мислев, ќе го отстранам оној горчлив вкус од устата и дека ќе ја проголтам онаа грутка што ми го стегаше грлото. Тогаш ја почувствував твојата рака на моето рамо кога ми рече: "Малечка, мислиш дека можам да засакам некоја друга покрај тебе!?" По неколку дека пак се сретнавме, а ти беше нешто нерасположен. Се приближив до тебе и ги видов твоите вцрвенати очи кога со плач и тивок глас ми рече: "Малечка, денес заминувам Америка. Можеби повеќе нема да се видиме, а најдобро ќе биде да се заборавиме."
Последен пат ги видов твоите очи. На почетокот се допишувавме, но сфатив дека нашата врска не може да се одржи преку писма. Писмата присигнуваа редовно, но ги оставав неотворени во својата фиока. Еден ден кога се вратив од училиште си помислив дека можеби е дојдено твоето писмо. Да, на масата навистина имаше писмо адресирано со твој ракопис. Го зедов да го ставам кај другите, но некое длабоко чувство ме натера да го отворам. Го сторив тоа и со треперливи раце почнав да читам: "Малечка, на 12-ти пристигнувам засекогаш. На 13-ти ќе ти се јавам. Кога ќе ѕвони телефонот ако се сеќаваш се` уште на мене и ако ме сакаш, јави се, а ако ме имаш заборавено присети се на мене. Сега ќе го завршам писмово, а ти чекај го телефонскиот повик".
Ова писмо е најдено до едно девојче со исечени вени. До нејзиниот труп е најден весник во кој на една крвава страница пишуваше: " Авионот што требаше вчера да пристигне од Њујорк се сруши". Сите се мртви, а на страницата со крвави букви пишуваше:
"ДА ЉУБИШ Е ИСТО КАКО ПЕСНА ДА ПЕЕШ, НО НЕМА ПЕСНА БЕЗ КРАЈ".