Добра вечер на сите.
Пред сѐ овој текст го пишувам за да споделам и лично мене да ми олесни. Последниве две години се пеколни за мене. Од раскинувањето со девојка ми. До сиромаштијата и фрлени со мајка ми на улица поради истото. Бркање од работа поради тоа што немав каде да се избањам и слично. До ракот на мајка ми, до беспомошта да и обезбедам. До мојот психички крах и терорите во Бардовци кои ги преживеав и секојдневниот плач и гребење по ѕидови да искочам за да се борам за себе и за неа. До "почек" за плаќање во куќа на роднини без струја, до целосно влошување на здравјето на мајка ми и до сопственото самоуништување и немање самодоверба ни почит кон себе со тоа што не личам на човек повеќе, ослабнав околу 15 кила и нема веќе место каде што ме примаат на работа, па и таму во фабрики каде што бев потфрлав бидејќи паднав два пати во несвест. До вчера, кога се соочив дека се ближи крајниот рок за операција. До завчера, кога пробав животот да си го одземам. До вчера, кога не успеав и сфатив зашто не заслужувам подобро, бидејќи не размислив дека таа моја мајка ќе остане сама доколку успее. До вечерва, кога анонимно си признавам дека можеби можев подобро - но не знаев како. Па се надевам од минимална помош каква и да е. Дел од фондациите се уште го разгледуваат случајот..
По повод оваа кратка приказна, сакам само да ви кажам. Вие што имате добри фамилии или родители - одете и кажете им сега дека ги сакате.
Доколку имате добра работа, а некогаш мислите не ви оди - заблагодарете си се на себе дека сте силни и храбри, бидејќи се борите.
Ова го пишувам со празен стомак, малку батерија, со "позајмени" отпушоци од автобуски и вифи од комшијата, но со полно срце. За мене, за мојата мајка. Се извинувам и ви благодарам ако прочитавте.
Сакајте се. Кратко е сѐ, па и болката.
Пред сѐ овој текст го пишувам за да споделам и лично мене да ми олесни. Последниве две години се пеколни за мене. Од раскинувањето со девојка ми. До сиромаштијата и фрлени со мајка ми на улица поради истото. Бркање од работа поради тоа што немав каде да се избањам и слично. До ракот на мајка ми, до беспомошта да и обезбедам. До мојот психички крах и терорите во Бардовци кои ги преживеав и секојдневниот плач и гребење по ѕидови да искочам за да се борам за себе и за неа. До "почек" за плаќање во куќа на роднини без струја, до целосно влошување на здравјето на мајка ми и до сопственото самоуништување и немање самодоверба ни почит кон себе со тоа што не личам на човек повеќе, ослабнав околу 15 кила и нема веќе место каде што ме примаат на работа, па и таму во фабрики каде што бев потфрлав бидејќи паднав два пати во несвест. До вчера, кога се соочив дека се ближи крајниот рок за операција. До завчера, кога пробав животот да си го одземам. До вчера, кога не успеав и сфатив зашто не заслужувам подобро, бидејќи не размислив дека таа моја мајка ќе остане сама доколку успее. До вечерва, кога анонимно си признавам дека можеби можев подобро - но не знаев како. Па се надевам од минимална помош каква и да е. Дел од фондациите се уште го разгледуваат случајот..
По повод оваа кратка приказна, сакам само да ви кажам. Вие што имате добри фамилии или родители - одете и кажете им сега дека ги сакате.
Доколку имате добра работа, а некогаш мислите не ви оди - заблагодарете си се на себе дека сте силни и храбри, бидејќи се борите.
Ова го пишувам со празен стомак, малку батерија, со "позајмени" отпушоци од автобуски и вифи од комшијата, но со полно срце. За мене, за мојата мајка. Се извинувам и ви благодарам ако прочитавте.
Сакајте се. Кратко е сѐ, па и болката.
