Добро, поминаа избори идат нови, поминаа многу избори до сега, во овие 20 години, имаше неколку парламентарни, претседателски, општински, дојдоа нови, некои останаа, а некои изгубија. Сакам да ве прашам колку од тие што изгубија и се повлекоа, имаат деца што останаа да живеат и да работат во државава? набројте ми некој, од нив...дали и они како што вели валво немаат пари за убав живот овде....мислам дека имаат и за динче на лето и за гуми на секои 40 000 да сменат, ама си ги испратија децата надвор зошто??? оти овде кога ќе те види сабајле комшијата ке те викне ела да пиеме по една ракија??? овде е изгубена работа. јас само им се дивам на тие што собраа храброст и заминаа.
Браво, храбар е тој што бега, ова е прв пат во историјата. Неќам да слушнам за некои ненаживеани на кои што Париз им е фетиш, или не знам стан на менхетен. Храброст е да се вратиш и да се бориш и да им објасниш на луѓето дека со работа се станува човек. А не да ги тераш децата да учат нешто, за кое што не треба многу или ич да работат.[DOUBLEPOST=1392927705][/DOUBLEPOST]
Никогаш не е касно, ете јас не би одел во странство за да бидам келнер или да чистам. Не можам да си замислам така да живеам па макар и неколку години.
Соберете искуство во било кое поле што ве интересира па потоа шансите за да се пронајде некоја солидна работа се добри. Колку што гледав јас огласи кај арапите секој беше со барем 2 години искуство.
Инаку овде тоа е животот, јас ете речиси ќе магистрирам потрошив 7 години и преку 10 000 евра за сега да сум задоволен што работам на струката за 200 евра плата со речиси 2 месеци каснење.
Пазарот денес добро ги наградува занаетчиите, ретки се добрите занаетчии и во МК и во странство што воопшто мислат на преживување и на пари. Слободната економија дава цена на секое знаење и во 91 преминавме во систем кај што ги нудиме своите вештини и знаења на пазарот на труд. Немој да ме сфатиш грешно и јас сум магистер (не на домашен факултет) и сум веќе свесен дека пазарот е презаситен од такви како мене.[DOUBLEPOST=1392928315][/DOUBLEPOST]
Сеуште не ми е јасно, како тоа одлучуваш да одиш на факултет, кој што те насочува да зависиш САМО од државата, субјект кој што одамна знаеме дека е трул. Не ми е јасно ова вистински, ако има нешто во МК што не можам да сфатам е тоа што сите зинале по државна работа, а наоколу држави банкротираат.[DOUBLEPOST=1392929222][/DOUBLEPOST]
Кога ќе се свртиме околу себе и ќе видиме кај се наоѓаме нозете сами по себе забрзуваат.
Не можам да кажам дека не се чувствувам предадено кога ќе се свртам околу себе, за мене е доволно што направив свој филм (инаку се вратив од странство полн со оптимизам) и што го форсирам својот филм. Во регионот во кој што работам делувам само позитивно и гледам кај што можам да влијаам да се исправат некои ситници што можам да ги исправам, а далеку сум од моќен да исправам големи работи. Но, ако сите се бориме за одредени ситници, целината од тие наши дејства ќе биде едно средено парче земјичка, без разлика со кого ја делиме. Многу пати сум размислувал да фатам магла, а околу мене таков неискористен потенцијал. Секогаш кога ќе размислам подлабоко, вината ја пронаоѓам многу во себе си а и во луѓето околу мене, не можам да сфатам како треба да размислува човек за да сака да биде паразит (државна добра плата, малку работичка од време на време, добра кола, секогаш паркирана покрај кафич) и тешко ми паѓа кога ќе видам како во работен ден и во работно време (за мене се тоа свети моменти на продуктивност) луѓе седат и дремат по маси. Економијата е секогаш огледало на народот, џабе плукаме по поединци, кога од нас потекнуваат сите.[DOUBLEPOST=1392930102][/DOUBLEPOST]
Јадни робови за 2000 евра црнчат, наместо тука да се газди со 200 евра.
Гревота е да се зборува за инает. Ако секој што појде во Германија го чекаат со раширени нозе и 2000 евра плата човек не ќе останеше на балканов. Другар мој во Љубљана остана и зема 800 еур плата и околу 350 дава за стан плус 100 еур за трошоци околу стан, сметки. Ако се 350 еур. за во Љубљана доста, што ќе му праќаат татко му и мајка му од ниш по 100че месечно да го поткрепат? Башка еднаш на 3 месеци добива пратка (ајварче, сиренце итн.) Колку само примери знам низ Виена и низ Љубљана, знам и низ Германија и другите држави ама нешто помалку. Знам и успешни (во права смисла на зборот со плати или приходи над 3.000 еур месечно) да бидам реален, свака им част, ама мал процент се. Нашите плати во странство (освен во Швајцарија) се движат од 800 до 1200 еур. месечно зависи од локацијата. Зборам за плати без некое значително или со некое презастапено образование.
Еве еден интересен пример што ми текна, имам пријател хирург во Цеље кој што вози Пежо 206, вика плочкар, со препорака еден од најдобрите, и вика пријателов, доаѓа плочкарот со Ауди со четири аусплуси и ми бара 55 еур на сат, а вика он, јас земам околу 20 еур.
Од друга страна колку многу знам во МК (добро обучени луѓе) што тепаат плати во ранг 500 еур - 1500 еур во провинција
(во приватни фирми).
Кој што ќе си посее, тоа ќе си жнее и не зависи СЕ од образованието.[DOUBLEPOST=1392931205][/DOUBLEPOST]
Уште некој стручен да ми ја објасни потребата на некои животот на нашите во странство секогаш да се дефинира како кучешки, беден, на раб на достоинство. Не се зафркавам, навистина не разбирам. Освен очигледната употреба на одбранбениот механизам дека туѓото грозје е кисело, ама мојот лимон е благ, не можам да си го објаснам овој феномен. Јас навистина не знам никој (а знам многу, премногу луѓе преселени во странство) да страда таму како тука, па ако сака и чистач нека работи. Пак живее подостоинствено од чистач тука. Велат, таму на крај на месец ништо не ти останува.... Ај да кажеме нека е така (а не е, ама ај, атер за муабетот)-овде на 80% од народот на СРЕД месец не им стига, не на крај на месец да не им останува. Јас многу, искрено и длабоко верував во Македонија, или можеби во моите идеали за Македонија, ама гледам дека на Македонија не ѝ е гајле за сопствените деца, за сопствените луѓе. Овде тие што би требало да се грижат за Македонија (односно за народот-оти тој е Македонија, без него ова е безлична територија, народот го дава идентитетот) оние што треба да се грижат и да се загрижат-вртат глава на страна, го игнорираат проблемот, надевајќи се дека ќе го снема. Синдром на ној. Ако не го признавам проблемот-значи го нема. Така ни куќен совет не се води, а не држава. Не е лесно во странство, точно, ама никој не бара лесно-бара да може да работи и да живее нормално од својата чесна работа (под чесна значи и плаќање даноци- за оние „патриоти“ што ги читам тука кои се горди што криумчарат ова-она од тој гнил Запад, а овде се фалат уште и дека не плаќаат никаков данок, а веројатно ги злоупотребуваат привилегиите од оние кои тој данок си го плаќаат најчесно). Едноставно, има луѓе, има многу луѓе, кои само сакаат да работат, да живеат од својот труд и да не се замараат со глупости кои им го цицаат животот и годините како пијавици. Толку.
До некаде можам да се сложам со ова. Не знам кој е моментот (trigger) што ќе не натера да се запрашаме и преиспитаме себеси. Можеби треба да го чекаме мамурлукот, после ова пијанство во кое што во моментов тоне народот. На нашиот народ единствена цел му е да избегне работа, тоа ме разочарува. Во Европа е тешко да пуштиш корен затоа што луѓето таму се себични и не те сакаат, те гледаат како туѓ, дури ни децата родени во странство не се баш прифатени. Кога финансиски би бил топ среден, ова ќе ти тежи, тоа е она кучешкото. Затоа кога би МОРАЛ да бирам дестинација не би ја бирал Европа, денес Чиле е еден убав пример за пристојно живеење, Австралија иако контроверзна со нашите иселеници, ако ги избегаваш има сосем добри изгледи за економски раст во недогледно време, да не навлегувам, има многу места настрана од ЕУ каде што странците се убаво прифатени и каде што можеме да фатиме квалитетен корен.
