DJ Ahmet - Georgi M. Unkovski (2025)
Аиии, какво филмче сме направиле!
Она што прво и најмногу ме импресионираше, уште од сам старт, е неверојатната кинематографија! Наум Доксевски - прв пат слушам за типов, ама мора наклон до под за него!
Од првата сцена со прекрасните пејсажни кадри кои многу наликуваат на кадрите од филмовите на Нури Билге Џејлан, со статична камера која ја лови природата со своите неописливи убавини. Но некаде на средина на филмот има една секвенца, мајстоски одработена каде светлото од пиротехниката која распукува на небото во различни бои осветлува два лика додека нивните лица милиметар по милиметар се доближуваат - сцената е маестрално снимена! И генерално целиот филм, кадрирањето, гро плановите, движењето на камерата... ма се е неверојатно прекрасно! Визуелно е бонбонче!
Второ - морам втор наклон до под
за режисерот и сценарист Георги Унковски: успеал да напише и сними филм на јазик кој не го говори (речиси 99,9% од филмот е на македонски дијалект на турскиот јазик), а се тоа да изгледа толку природно! Неверојатна умешност е потребна за тоа.
Трето - глумата на скоро сите инволвирани е толку природна, толку добра, а на повеќето од актерите ова им е прв пат пред камера. Освен главниот лик, Ахмет, кој го глуми неверојатниот Ариф Јакуп, жител на истото село во кое е снимен филмот, особено морам да го пофалам малиот Агуш Агушев кој го глуми неговиот помал брат и кој е фан-та-сти-чен!
Четврто - во самата приказна особено ми се допадна инкорпорирањето на хуморот. Практично, ова е комедија, зашто на моменти те тера гласно да се смееш не можејќи да се воздржиш. Најсмешните моменти се со влегувањето на новите технологии во едно јуручко село некаде во радовишко и како селаните се справуваат со модерните технологии: социјалните мрежи, електронската пошта, современата музика од Западот, како и компјутерите, телефоните... звучниците
И можеби најважно од се: DJ Ahmet е филм со многу искреност и многу душа во него. Меѓу другите работи, тој е и филм за семејството, за тоа колку е потребна љубовта и поддршката од блиските. За тоа дека кога мислиш дека немаш ништо, а и кога веројатно навистина немаш ништо, доволно е да се имате себеси со тие кои најмногу ги сакаш. Тоа е филм кој убаво би било да го гледаш сам, за да не ти се смејат ако поштено се изнаплачеш, ко мене!
Не велам дека филмот е перфектен. Не е тој ништо што веќе не е видено. Една иста приказна е, само рециклирана по којзнае кој пат. Не за џабе го викаат и „македонскиот Footloose“. Темите се бројни и затоа се чини како на моменти со тој shift од една во друга како да го губи фокусот. Лично ми сметаше и монтажата која го правеше на моменти да изгледа фрагментирано. Како да ми фалеа некои преодни сцени кои би создале некој поприроден тек. Вака на два три пати се почувствував ко да е брзоплето сработен, монтиран или недоработен. Може беше тоа само личен впечаток, но би сакал да слушнам мислења откако ќе го изгледате другите. И последно - имаше малце наивни и по малце клише моменти во сценариото кои исто ми засметаа на моменти.
Но, генералната слика е дека ова е и повеќе од убаво филмче и не може да не го сакаме - дека наше, а светско! Сите награди - заслужени! Се прашувам: ако Друштвото на филмски работници ОВА не го пушти како македонски кандидат за Оскар, колку ли само треба да е добар Силјан на Тамара Котевска? Сега сум уште по-хајпнат за тој филм!
За DJ Ahmet - сосема заслужена 5/5! Одете да го гледате додека уште го има во кино! Ви ветувам дека ќе уживате!
