Првиото е во спротивност со фактите, второто исто така.
Ако мнозинството од местното население беа против бугарската аминистрација, зошто тие не ја земаа власта во свои раце?
Сите градоначалници на сите населени места беа од локалното население. Скоро сите што работеле во полициските сили. Над 70% од новите војници кои служат во 5-та армија се исто така од локалното население. Како имавте мнозинство меѓу власта, меѓу полицијата и многумина во армијата, а ништо не направивте? Зошто на крајот на 1942 година во Македонија имаше само 2.000 партизани, од кои повеќето етнички Срби? Ако Бугарите биле фашисти, зошто ги задржале сите 50.000 Евреи?
Зошто има само околу 700 жртви и скоро сите се комунисти, членови на КПЈ или СКОЈ? Или бевте антифашисти и антибугари, но ништо не направивте, само стоевте таму, ја работевте секојдневната работа, служевте на администрацијата, вашите деца служеа во бугарската војска и полиција, но вие бевте антифашисти и антибугари? Огромен дел од децата беа дел од Браник, но дали беа антифашисти и антибугари? Бугарската војска и администрација ја пречекавте со цвеќе, радост, поздрав, но дали бевте антифашисти и антибугари?
До 9 септември 1944 година биле поднесени 10.103 барања од локалното население за добивање народна пензија до Царство Бугарија, декларирани како бугарски револуционери кои учествувале во националните борби во Македонија, Одрин, Добруџа и Западните покрајним, кој практично ги опфаќа речиси сите живи Илинденци, но бевте антифашисти и антибугари?
Вашите интелектуалци студирале во Софија, воделе и работеле во културни и образовни институции во „фашистичкото“ Царство Бугарија, но дали биле антифашисти и антибугари?
Комунистичките лаги ги повторувате без да ги проверите фактите...
Еве един од овие 10103
Климент Садилов од Охрид, Вардарска Македонија - „Пензија #1170; биографска белешка на Климе Садило
Како професионален виолинист, уште за време на турскиот режим, пеев бугарски национални и бунтовнички песни, кои го всадија и подгреваа бунтовничкиот дух кај младите - да се кренат оружје против тиранинот. Поради оваа причина и како резултат на таквите песни, во 1906 година, јас заедно со татко ми - покојниот Григор Садилов, заедно со друга група фанатични Бугари бевме уапсени, одведени во Битола и осудени на 1 година ригорозни затворски казни, поради што. од кои татко ми се разболе и умре. За време на српскиот режим, кога зборувањето бугарски беше забрането, си го ризикував животот пеејќи чисто бугарски патриотски и бунтовнички песни, поради што често ме малтретираа и казнував од Србите. На овој начин го поддржав бугарскиот дух во Охрид, Струга, Ресен, за што чесното Министерство за народно образование двапати ме награди со 3.000 лева“.
Еве уште един:
Георги Филипчев од Охрид, Вардарска Македонија - „Пензија #1039; биографска белешка на Георги Филипче
Роден сум на 20 април 1879 година во Охрид. Завршив шесто одделение на бугарската гимназија во Солун. Од раните години бев активен работник за заштита на бугарската национална и просветна кауза во тогаш поробена Македонија. Бев најактивниот работник за време на подготовката на Илинденското востание, кога осум месеци бев на чело на востаничките групи во градот Охрид под директна команда на околиските раководители на Илинденското востание. Иван Нелчинов, Андон Кецкаров и Лев Огненов. Тогаш се случи и познатиот напад на Отоманската банка во градот Солун во 1903 година, а како учесник во истиот бев заробен, затворен, фрлен во затвор и мачен во познатиот по нивната грдост затвор Беаскуле и Једикуле. кулите во градот Солун - судени, осудени и испратени со синџири на 12-годишен егзил на азискиот остров Родос. Ослободен од егзил, се вратив и повторно се впрегнав да работам за слободата на Македонија, но за време на Балканската војна бев заробен од Србите и повторно фрлен во затвор. Во 1915 година пребегнав на старите граници на Бугарија и во последната светска војна 1915-1918 година се појавив како доброволец борец во бугарската војска. И сега, кога блескавото сонце на слободата грее на до вчера поробените краеви на татковината, веќе за ништо не жалам, бидејќи го видов остварувањето на мојот идеал - единствена, обединета Бугарија!
Венко Филипче е од истиот охридски род.
Христо Хаџијорданов од село Ваташа, Тиквешко (Кавадарско), Вардарска Македонија - „Пензија бр.909; биографска белешка на Христо Хаџијорданов.
„Роден сум во 1879 година од родители Бугари. Од мојата рана младост, во 1900 година, бев запишан како член на Македонската револуционерна организација, а набргу потоа назначен за капар, а подоцна и за помошник војвода на локалната чета. Меѓутоа, набрзо ме осомничија Турците и ме уапсија. Ме одведоа во Кавадарци, а потоа во Солун, во тврдината затвор Еди Куле, каде што останав 9 месеци - до судењето на случајот против мене и моите другари, во кој бев ослободен. Подоцна учествував во Илинденското востание во четата на Петре Јуруков. По востанието, Турците почнаа да ги апсат и убиваат сите осомничени, вклучително и мене, и поради тоа бев принуден да побегнам во Стара Бугарија, каде што останав извесно време и двапати повторно отидов во Македонија, носејќи материјали за четите. . По Хуриета се вратив во Македонија. Во 1912 година од ВМРО добив наредба да го убијам шпионот Јурдан Недков, по што отидов во четата на Лазо Фертикот. После тоа доброволно се пријавив во бугарската војска. Отидов сè до Малгара за да се приклучам на тимот на Солун. Се појавив пред генералот Протогеров и тој веднаш ме распореди во Штип, а другите мои другари во други градови. По падот на Одрин бев назначен за водач на 11. пешадиски полк на Сливен, учествував во борбите кај селото Драгоево, во поразот на Тимошката дивизија кај Криволак и на други места. По повлекувањето, сите војводи се собраа во селото Чемерско, каде решивме секој војвода да оди со својата чета во својот крај да се бори против оние што сакаа да ги елиминираат Бугарите од овие земји. Отидов во Тиквешко, каде што го одзедовме оружјето од населението за да ги вооружиме четите, за што Србите со царски декрет ме осудија на смрт, ветувајќи ми 20.000 (дваесет илјади) динари за мојата глава. Поради оваа причина, на најбрутален начин го убија и мојот татко. За време на европската војна учествував како војник во 10-тиот марширачки полк, а по војната се преселив во градот Пловдив. Јас сум член и долгогодишен благајник на Илинденската организација во градот Пловдив“."
Ова ви се антифашистите и антибугарите.
