Порано пишев овде, за добро, за лошо, пишев. И кога ми беа пребрзи мислите, и кога бев неповрзан и спор, пишев. Многу работи се изменија од тогаш, јас престанав да пишам, престанав да мислам. Само право со глава во ѕидот, го изгубив разумот и ја изгубив, како се викаше.. Е да ја заборавив и дека воопшто постои, совеста. Па, престана да навестува, јас главата долу наведнав. Напоредно со успехот, напоредно и падот. Викаат тоа е балансот, можеби останало малку мудрост на прагот.
Се втопив во секојдневието и постана досадно, па постанав досаден како и него. Изолација како Џој Дивижн.
Некогаш седнувам да пишам и се плашам да не почнам да го пишам прошталното писмо. Вертиго, се плашам од височина, се плашам од мозокот да не ме натера да рипнам. Искрено, се плашам од се што можи да се случи и што ќе се случува во иднина. Луѓе заминуваат, тебе ти останува да продолжиш да живејш и да останат како спомени секоја ноќ висејќи на бандери, некролози.
Си замислуваш некогаш, дали на празник ќе заминиш, дали ќе оставиш поколенија да те оплакуваат како ти по кои сега плачиш од време на време. А, јас сакам само да избегам, да избегам некаде каде во иднина нема ништо од ова да сведочам, само како куче да се повлечам и некаде да изгнијам.
Би сакал да ми е простено, како шо од мене на секој му е простено.
А, за луѓето, никогаш нема да ги разберам, поточно тие никогаш нема да ме разберат. И то е разбирање, дека никогаш со некој нема да се разбереш.
За многу нешта ми се збора, изминатите години тој инер војс не го ни користев. Правам една година откако ги кикнав антидепресивите, и нормално во тој период си најдов нови зависности. Време е и нив да ги кикнам.
Дрога, checked.
Цигари, checked.
Коцка, checked.
Ова се тие досадни и глупи навики што ми минале и минуваат низ животот. Ќе скршнам 30ка, имам 12ка холестерол, се плашам, морам да се вразумам. Целиот живот ме прател разумот и правичноста и сум имал добри резултати. Морам веќе таа индивидуалност да ја пропагирам. Нигде не припаѓам, тоа е веќе јасно, па зошто и во секојдневни игри да прифаќам.
Свето тројство, книга, музика, филм. Добра храна, секс & sleep.
Се друго е залудно и се друго е непотребно.
Има доста многу ствари за кои треба да се разговара, за почеток нека биде ова прва страна.
BTW, 8ми Март, денот на жената е стварно комунистички настан, како без проблем го слават демократи?!
Чеј да препрочитам, да се осигуран дека ова сакам да споделам.
Oh, well, fuck it.