Пресвртница за Украина

[roden]

 

[мкд владе]

Јас не сум загрижен за ничии деца сем моите искрено. Кој што си дробел си срка некој срка и што не дробел, светов е сурово место. Е сега јас на секое за се не треба да објавувам од двете страни оти се подразбира, овде одговарам директно на луѓе што се прават сосила апла тошовци, дечкото вика немало врска русија со ссср па реков чек да провериме што вика тефтерот.

Ajde ke recime deka samo za niv si zagrizen, ako ti pravi toa kef.
I kakva vrska imaat tvoite deca so Ukraina na primer .

 

[Taker]

ОК, но се вклучуваш во дискусијава во специфично време после специфични реакции кон конкретен лик (за горенаведните моменти со посмевање на национални симболи, итн). Зошто тогаш се чудиш што твојава интервенција се доживува како подршка за спомнатиот лик?

Во секој случај јас зборував за објективноста на твоите замерки. Кои се фактите според мене:
- да, голем дел од честите дискутанти се наклонети кон подршка за руски успех (не мора статистика ама па и ти конкретен број наведуваш)
- тоа спомнатите дискунанти условно ги прави навивачи, но не значи дека притоа немаат и аргументи и факти на своја страна
- голем дел нови дискутанти нагрнаа скроз навивачки, без реални факти, и без елементарни познавања за ситуацијата а во комбинација со нула спремност да прифатат постоење на факти и аргументи кои спротивни на нивните ставови

Навистина те чудат реакциите на редовните дискутанти?
Колку и да се навивачи за Русија некои овде, фактите за реалноста на случувањата се на таа страна. edit: Не гледам многу ситуации каде некој е лично нападнат заради спротвни ставови. Заради некоректност и навреди, да се разбира. Aма тогаш се вадат ракавиците.

Точно дека има валидни мислења кај спомнатите дискутанти, ама и кај неспомнатите има.

Не знам за фактите, некои се океј ама повеќето ако ги читаш можеш да заклучиш дека Русија е економски џин налик Кина и воен хегемон како САД што е неточно. Лично ако ме прашуваш генерално за како е ситуацијата на терен може некако да се земе темава како source, додека геополитичките и економски мислења од истите пожелно е да се прескокнат.

Иначе гледај како му се пуштија ко волци на Staufer, северџан бил не знам што, се гледа дека немаат излезено од темава надвор па што му ставаат такви етикети.

 

[The xx]

Izglada deka na 95% poveke im e skurcheno od kolektivniot Zapad otkolku shto ke sechat veni za Rusija.

Не па сите што се спротиставуваат на западнава радикализација се circle jerks. Јак е наративот. Затоа мирно се чита темава и не се коментира моментално. Нека ја тераат тие просветлените од Западот

 

[roden]

14 September 2022
Why Russia Will Still Win, Despite Ukraine’s Gains. Scott Ritter
Russia is no longer fighting a Ukrainian army equipped by NATO, but a NATO army manned by Ukrainians. Yet, Russia still holds the upper hand despite its Kharkiv setback.
By Scott Ritter
Why Russia Will Still Win

Prepare for Russia itself to disintegrate
The Kremlin’s disastrous losses in Ukraine could result in the collapse of the Russian Federation
BEN HODGES
13 September 2022

It is becoming increasingly clear that Ukraine is going to win this war and that the Kremlin faces a historic crisis of confidence. Indeed, I now believe it is a genuine possibility that Vladimir Putin’s exposed weaknesses are so severe that we might be witnessing the beginning of the end – not only of his regime, but of the Russian Federation itself.

This vast empire encompassing more than 120 ethnic groups is on an unsustainable footing, and like that famous Hemingway quote, its collapse may be gradual at first but could quickly become a sudden, violent and uncontrollable event. If we fail to prepare for this possibility in the way that we failed to prepare for the collapse of the Soviet Union, it could introduce immense instability to our geopolitics.
I see at least three factors that could lead to the Federation’s collapse. The first is the breakdown of domestic confidence in the Russian Army, which has traditionally been at the core of the Kremlin’s legitimacy. Its humiliation in Ukraine is now almost complete, with the proud Black Sea Fleet still hiding behind Crimea, too frightened to take action against a country that doesn’t even have a navy.

And Russian men, once enticed by the military’s pay offers, are shunning recruitment en masse in the knowledge of the fate the battlefield holds for them. This has exacerbated the disproportionate recruitment of ethnic minorities from Chechnya and other nations on the edges of the Federation – the easiest groups to use as cannon fodder – which has raised grievances that won’t easily be forgotten.

If some militant Chechens were to decide to trigger another war of independence, where would Putin find the military resources to fight it now that he has dedicated so much to Ukraine? He will no doubt be aware that if such a war is won quickly and decisively by the Chechens, it could trigger a wave of similar insurgencies across the Federation.

Second, the damage suffered by the Russian economy has been too devastating to sustain a population of 144 million. The loss of energy markets, which compensated for the country’s lack of modern industries, cannot be reversed. European governments will not rely again on Nord Stream 1, having witnessed how easily it can be turned off, and are already making long-term investments in domestic energy supply.

Russia has also relied on arms exports, but which country will be interested in buying its equipment or weapons now? Such an economic crisis can be sustained for months in the misplaced hope that business will one day return – but even in Russia the well of stoicism has its limits.

This brings us to the third factor, which is the sparse nature of Russia’s population. For despite possessing 70 times the landmass of the United Kingdom, the Federation has just twice the population. These numbers make civic solidarity difficult to achieve in the best of times, but now, with the metropole in a weak position, any sense of national identity could rapidly deteriorate.

Western sanctions will force Moscow’s elites to make difficult economic trade-offs. They will inevitably bail-out the middle classes in the capital, who pose a more immediate threat to officials, to the detriment of minority populations in the constituent nations.

Seen this way, it is shocking how little discussion there has been about the potential end of the Russian Federation. We ought to be asking difficult questions now lest they be sprung on us out of nowhere.

For instance, how would this play out in a country that has considerable stockpiles of nuclear weapons and few centres of power? Who would extract the nukes? How do we avoid leakage of weapons and militants into the Baltic states? Is a major internal conflict inevitable or can the collapse be contained within a political context?

Combined, these dilemmas pose a very significant challenge for the West. Get it wrong and we could face disaster. Our failure to prepare for the last Russian collapse some 30 years ago, and the internal unrest that ensued in its aftermath, arguably led to the Putin presidency. We cannot risk being unprepared a second time.

Lieutenant General (Retired) Ben Hodges is the former commander of US Army Europe and a senior advisor at Human Rights First

https://www.telegraph.co.uk/news/2022/09/13/prepare-collapse-russian-empire/

 

[The xx]

Опнале нешто големо на Криви Рог Русиве.

 

[Vanlok]

Точно дека има валидни мислења кај спомнатите дискутанти, ама и кај неспомнатите има.

Не знам за фактите, некои се океј ама повеќето ако ги читаш можеш да заклучиш дека Русија е економски џин налик Кина и воен хегемон како САД што е неточно. Лично ако ме прашуваш генерално за како е ситуацијата на терен може некако да се земе темава како source, додека геополитичките и економски мислења од истите пожелно е да се прескокнат.

Иначе гледај како му се пуштија ко волци на Staufer, северџан бил не знам што, се гледа дека немаат излезено од темава надвор па што му ставаат такви етикети.

Оваа ја сметаме за „општа“ од двете теми за Украина (другата е насочена кон воените дејствија) и генерално нема лутење за поврзани работи со случувањата во Украина. Геополитичките и економски мислења како апла поврзани со сѐ што се случуваовде, се - напротив - пожелни. Не може да се анализираат и да се разберат работите, без да се разберат причините и генезата на ситуацијата и проблемот.

Навивањето за Русија (или за Украина/САД) не е проблем, проблем е соочување со фактите кога истите јасно се посочуваат. Ако некој ја смета Русија за „економски џин“ лесно е со факти да му се побие тезата - исто како што е лесно со факти да се побие тезата дека Русија е економско џуџе (ова е почест став овде). Многу почеста е симплификацијата „Русија=лоша САД/Украина=добри“, ова е мислењето на најголемиот дел од падобранците овде на темава.

Игорче не е шарен, ама е атлантист кој е целосно отпорен на соочување со фактите за реалноста (не па признавање)... Ни јас не го мирисам токму заради ова, а тоа што е критикуван не е за чудење. Самите критики не се проблем во една дискусија, но односот кон критикуваните ѐ. Не сум приметил многу такви проблеми во одност кон Игорче, а се разбира дека има критики кон неговиот „хват“ на реалноста. Вакви проблеми значително повеќе има од другата страна, како исмевањето за сонцето на кутлеш на аватарот на друг член, и слично.


Сметам дека еднострано гледаш на проблемиве, што е твое право. Разликите се ОК, нормално е да има разлики. Сѐ додека не го симнеме нивото на дискусијата како што често е случај со некои од дискутантиве.

 

[c i t r o]

Опнале нешто големо на Криви Рог Русиве.

Атомска бомба сигурно.Уште тоа им остана,другото им зарѓаве.

 

[.end]

Атомска бомба сигурно.Уште тоа им остана,другото им зарѓаве.

термоелектрана, да не ги мислиш

 

[Dexter26]

Слободоборци, Слава Украини а ???

https://off.net.mk/vesti/mislenja/dzhon-pilger-stivnuvanje-na-jagninjata

Џон Пилгер: Стивнување на јагнињата

14 септември 2022 - 14:05

Како работи пропагандата?

„Проширувањето на НАТО беше историски успех.“ Читам и не ми се верува. Единица мерка за овој “историски успех“ е војната во Украина, од каде вестите и не се вести, туку еднострани литании. Сум известувал од разни боишта и никогаш не сум видел толку гола пропаганда.

Во доцните 1970-ти, сретнав една од водечките пропагандисти на Хитлер, Лени Рифенштал, чии епски филмови ги глорифицираа нацистите. Бидна така да престојуваме во иста куќичка во Кенија, таа во својство на фотограф, во бегство од судбата што ги беше снашла другите пријатели на Фирерот.

Ми тврдеше дека „патриотските пораки“ од нејзините филмови не биле зависни од „наредби озгора“ туку од нешто што таа го нарече „понизна празнина“ кај германската јавност.

„Дали тоа ја вклучува и либералната, образувана буржоазија?“, ја прашав. „Да, особено нив“.

Мислам на ова зјапајќи во пропагандата што денес ги јаде западните општества.

Ма да, ова не е Германија од 1930-те години. Ние живееме во информатички општества. Ние сме глобалисти. Ние никогаш не сме биле повисоко свесни, поблиски, подобро поврзани.

Но, дали?

Или ние навистина живееме медиумско општество во кое перењето мозоци е систематско и неуморно, a перцепцијата се штима согласно потребите и лагите на државната и корпоративната моќ?

САД доминира со медиумскиот простор. Освен една, сите топ десет светски медиумски компании се вкотвени во Северна Америка. Интернетот и социјалните медиуми - Гугл, Твитер, Фејсбук - се главно во американска сопственост и под американска контрола.

Само додека сум јас жив, САД сруши или се обиде да сруши повеќе од 50 влади, главно демократски. Замеша прсти во демократски избори во 30 земји. Фрлаше бомби врз луѓе од 30 држави, главно сиромашни и беспомошни. Се обиде да убие лидери во 50 суверени земји. Се бореше да придуши слободарски движења во 20 земји.

Размерот и степенот на овие колежи во голема мера остана премолчан и непријавен а виновниците продолжуваат да владеат со англо-американскиот политички живот.

Во годините пред да почине во 2008, драматургот Харолд Пинтер згрме два вонредни говори.

„Американската надворешна политика најдобро се дефинира вака: Сакаш да си играме или да те тепам? Толку просто и толку сирово. Интересно е што ова проаѓа како подмачкано. Имаат убедливи структури за дезинформирање и реторики а се работи за обична збирштина лаги. Многу успешна пропаганда. Ги имаат парите, ја имаат технологијата, имаат сè што им треба за нешто да помине, и тоа поминува“.

Примајќи ја Нобеловата награда за литература, Пинтер изјави:

„Злосторствата на САД беа систематски, постојани и немилосрдни, а сепак малку луѓе говореа за тоа. Мора да ѝ се признае на Америка. Навежба една клинички прецизна манипулација со моќта, маскирајќи ја како сила на универзалното добро. Тоа е брилијантен, дури и итар перформанс на ефикасна хипноза“.

Пинтер ми беше пријател и можеби последниот голем политички зналац - и тоа пред контраштвото да стане фенси. Го прашав дали е тоа е онаа „понизна празнина“ на Лени Рифенштал.

„Тоа е тоа“ ми одговори. „Перењето мозоци е толку напреднато што програмирано голтаме купишта лаги. Доколку пропагандата ја оставиме непрепознаена, ќе ја прифатиме како нормална и ќе ѝ веруваме“.

Во нашите системи на корпоративна демократија, војната е економска неизбежност, совршениот брак на јавната дремка и приватниот капитал: социјализам за сиромашните, капитализам за богатите. Денот после 11 септември 2001 се вивнаа акциите на воената индустрија. На повидок беше уште повеќе крвопролевање, што е одлично за бизнисот.

Денес, исплатливите војни имаат свој бренд. Ги знаеме како „трајни војни“: Авганистан, Палестина, Ирак, Либија, Јемен и сега Украина. И сите темелени на збирштина лаги.

Ирак е најнеславниот пример, со оружје за масовно уништување кое го немаше. Уништувањето на Либија од страна на НАТО во 2011 беше оправдано со непосточеки масакр во Бенгази. Авганистан беше обична одмазда за 11 септември, што немаше врска со луѓето од Авганистан.

Денес вестите од Авганистан се колку Талибанците се лоши, а не дека Бајден украде 7 милијарди долари од банкарските резерви што сите ги истошти. Јавното НПР радио посвети два часа на Авганистан, од нив само 30 секунди дека таму има и гладни.

На јунскиот самиот во Мадрид, НАТО кој е контролиран од САД, усвои стратешки документ што ја милитаризира Европа и ги зголемува изгледите за војна со Русија и Кина. Документот налага “мрежно војување со непријател кој има нуклеарен капацитет“.

Илити, нуклеарна војна.

Таму стои и: „Проширувањето на НАТО беше историски успех.“

Читам и не ми се верува.

Единица мерка за овој “историски успех“ е војната во Украина, од каде, патем, вестите и не се некакви вести, туку еднострани литании. Сум известувал од разни боишта и никогаш не сум видел толку гола пропаганда.

Во февруари 2022, Русија изврши инвазија врз Украина како одговор на речиси осумгодишното убивање и злосторничка деструкција на Донбас.

Во 2014, САД спонзорираа пуч во Киев, како би се решиле од тогашната украинска демократски избрана влада, и претседателот што беше пријателски расположен кон Русите, инсталирајќи наследник за кој отворено рекоа дека е нивен човек.

Последниве години, Американски „дефендер“ проектили беа инсталирани во источна Европа, Полска, Словенија, Чешка, свртени кон Русија, придружени со лажни гаранции извезени во ракопис сличен на „ветувањето“ на Џемс Бејкер до Горбачов во февруари 1990 дека НАТО не би се ширел отаде Германија.

Украина е линија на фронтот. НАТО стигна токму до она место преку кое упадна Хитлеровата армија во 1941, правејќи зулум од 23 милиони жртви во Советскиот Сојуз.

Последниот декември 2021, Русија предложи сеопфатен безбедносен план за Европа. Планот беше одбиен, исмеван или потиснат од западните медиуми. Кој да чита конкретни предлози, точка по точка? На 24 февруари 2022, украинскиот претседател Владимир Зеленски се закани дека ќе земе да развива нуклеарно оружје, доколку Америка не ја вооружи и заштити Украина.

Тоа ја прели чашата.

Истиот ден, Русија, презеде, според западните медиуми, непредизвикан акт на насилство. Историјата, лагите, мировните предлози, компромисните решенија за Донбас од Минск одеднаш станаа небитни.

На 25 април, американскиот секретар за одбрана, генералот Лојд Остин, слета во Киев и потврди дека целта на Америка е да се уништи Руската Федерација - зборот што го искористи беше „ослаби“. Америка си го доби она што си го бараше, преку платен и вооружен а потрошлив пион.

Речиси ништо од ова не ѝ беше објаснето на западната публика.

За рускиот упад во Украина нема прошка. Тоа е злосторство за да се покори суверена земја. Тука нема ама.

Ама.

Кога почна актуелната војна во Украина и кој прв удри? Обединетите Нации сведочат: меѓу 2014 и оваа година, 14.000 луѓе се убиени во граѓанската војна во Донбас под режимот на Киев. Мноштво напади беа дело на нео-нацисти.

Погледнете ја репортажа на на репортерскиот ветеран Џејмс Мејтс, кој заедно со цивилите во Мариупол се најде гранатиран од украинскиот нео-нацистички Азов батаљон.

Истиот месец, десетици луѓе што говорат руски беа изгорени живи или задушени во синдикална зграда во Одеса, сардисана од фашисти, приврзаници на наци и антисемитистичкиот фанатик, Степан Бандера. Њујорк Тајмс спомнатите љубезно ги нарече „националисти“.

„Историска мисија на нашата нација во овој критичен момент“, рече Андреј Билецки, основач на батаљонот Азов, „е да ги води белите раси во светот во последната крстоносна војна за нивен опстанок, крстоносна војна против нижите луѓе водени од Семитите“.

Од февруари 2022, самонаречените “надгледувачи на вести“ (кампања основана од Американци и Британци со јасни врски со соодветните влади) жолчно ја бранеа апсурдната теза дека украински нео-нацисти и не постојат.

„Ретуширање“, термин што асоцира на Сталиновите чистки, стана алатка во доминантното новинарство. За помалку од декада, 'добрата' Кина беше пребоена во 'лоша' Кина.

Голем дел од ваквата пропаганда извира од САД и се шири преку проксија и „тинк-тенкови“, како што е озлогласениот„Австралиски институт за стратешка политика“, гласот на воената индустрија и од ревносни новинари како Питер Харчер од „Сиднеј Морнинг Хералд“, кој оние кои шират кинеско влијание ги етикетираше како стаорци и молци по што логично повика на „истребување на штетниците“.

Вестите за Кина на Запад речиси во целост се однесуваат на закана од Пекинг. Не се спомнуваат 400-те воени бази што ја опколуваат Кина, ѓердан од Австралија до Пацификот и југоисточна Азија, Јапонија и Кореја. Јапонскиот остров Окинава и корејскиот остров Џеџу се полни оружје вперено кон индустриското срце на Кина.

Пентагон тоа и официјално го вика „јамка“.

Палестина во медиумите е спомнувана по лошо откако знам за себе. Би-Би-Си би рекле, постои „конфликт“ на „два наратива“. Како да не зборуваме за најдолгата и најбрутална воена окупација во поновата историја.

Погодените во Јемен едвај дека постојат. Додека Саудијците ги истураат своите американски касетни бомби со логистика од британските советници, над половина милион деца се соочуваат со глад.

Перењето мозоци преку игнорирање е одамна познато. Масакрот наречен Прва светска војна беше занемарен од известувачите кои за својата послушност беа одликувани како витези а подоцна сè си признаа во мемоарите. Во 1917, уредникот на Гардијан му се доверил на премиерот: „Кога луѓето стварно би ја дознале вистината, војната веќе утре би била запрена, само што тие не знаат и не можат да знаат“.

Одбивањето да се согледаат луѓе и настани онака како што се гледаат во други земји е медиумскиот вирус на западот, штетен колку ковид. Го гледаме светот низ еднонасочно огледало, во кое „ние“ сме морални и добродушни, а „тие“ не се. Тоа е длабоко империјалистички поглед.

Историјата како што ја знаат во Кина и Русија ретко се објаснува и уште поретко се сфаќа. Владимир Путин е Адолф Хитлер. Си Џинпинг е Фу Манчу. За епските достигнувања, како искоренувањето на екстремното сиромаштво во Кина, едвај да се знае. Колку е ова перверзно и јадно.

Кога ќе си дозволиме да сфатиме? Обучување новинари во стандардниот калап не е одговорот. Ниту одговор е магичноста на дигитални алатки, кои се само средство, а не цел, слично како машина за пишување или линотипска машина.

Случајот Џулијан Асанж шокира повеќе од сè. Кога тој и „Викиликс“ освојуваа читателски срца и престижни награди за Гардијан, Њујорк Тајмс и други самобендисани 'медиуми што се важат‘, тој беше славен.

Кога мрачната држава се побуни и побара уништување на хард-дисковите и неговиот лик, тој беше прогласен за непријател на народот.

Хилари Клинтон се запраша „Не може ли бе некако да го скинеме типов со дрон?“

Црната кампања за Џулијан Асанж - извештај на ОН ја крсти ‘мобинг‘ – драматично го спушти нивото на либералниот печат.

Ние ги знаеме кои се. Кога мислам на нив, мислам на колаборатори, квинслиншки новинари.

Кога ќе се дигнат правите новинари? Инспиративен самиздат вирее на интернетот: Роберт Пери, Сивата зона на Макс Блументал, MintPress News, Media Lens, Declassified UK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, Counter Punch, Independent Australia, писанијата на Крис Хеџис, Патрик Лоренс, Џонатан Кук, Дајана Џонстон....

Кога писателите ќе се дигнат, како во 1930-те години против фашизмот? Кога филмаџиите ќе се дигнат, кога сатиричарите ќе се дигнат, како генерациите пред нив?

82 години се макаме во илузија дека само ние сме праведни. Не е ли време оние кои се задолжени да го држат курсот исправен а сметката чиста да ја разобличат пропагандата? Итноста е поголема од кога и да било порано.

Џон Пилгер

 

[Vanlok]

Слободоборци, Слава Украини а ???

https://off.net.mk/vesti/mislenja/dzhon-pilger-stivnuvanje-na-jagninjata

Џон Пилгер: Стивнување на јагнињата

14 септември 2022 - 14:05

Како работи пропагандата?

„Проширувањето на НАТО беше историски успех.“ Читам и не ми се верува. Единица мерка за овој “историски успех“ е војната во Украина, од каде вестите и не се вести, туку еднострани литании. Сум известувал од разни боишта и никогаш не сум видел толку гола пропаганда.

Во доцните 1970-ти, сретнав една од водечките пропагандисти на Хитлер, Лени Рифенштал, чии епски филмови ги глорифицираа нацистите. Бидна така да престојуваме во иста куќичка во Кенија, таа во својство на фотограф, во бегство од судбата што ги беше снашла другите пријатели на Фирерот.

Ми тврдеше дека „патриотските пораки“ од нејзините филмови не биле зависни од „наредби озгора“ туку од нешто што таа го нарече „понизна празнина“ кај германската јавност.

„Дали тоа ја вклучува и либералната, образувана буржоазија?“, ја прашав. „Да, особено нив“.

Мислам на ова зјапајќи во пропагандата што денес ги јаде западните општества.

Ма да, ова не е Германија од 1930-тите. Ние живееме во информатички општества. Ние сме глобалисти. Ние никогаш не сме биле повисоко свесни, поблиски, подобро поврзани.

Но, дали?

Или ние навистина живееме медиумско општество во кое перењето мозоци е систематско и неуморно, a перцепцијата се штима согласно потребите и лагите на државната и корпоративната моќ?

САД доминира со медиумскиот простор. Освен една, сите топ десет светски медиумски компании се вкотвени во Северна Америка. Интернетот и социјалните медиуми - Гугл, Твитер, Фејсбук - се главно во американска сопственост и под американска контрола.

Само додека сум јас жив, САД сруши или се обиде да сруши повеќе од 50 влади, главно демократски. Замеша прсти во демократски избори во 30 земји. Фрлаше бомби врз луѓе од 30 држави, главно сиромашни и беспомошни. Се обиде да убие лидери во 50 суверени земји. Се бореше да придуши слободарски движења во 20 земји.

Размерот и степенот на овие колежи во голема мера остана премолчан и непријавен а виновниците продолжуваат да владеат со англо-американскиот политички живот.

Во годините пред да премине во 2008, драматургот Харолд Пинтер згрме два вонредни говори.

„Американската надворешна политика најдобро се дефинира вака: Сакаш да си играме или да те тепам? Толку просто и толку сирово. Интересно е што ова проаѓа како подмачкано. Имаат убедливи структури за дезинформирање и реторики а се работи за обична збирштина лаги. Многу успешна пропаганда. Ги имаат парите, ја имаат технологијата, имаат сè што им треба за нешто да помине, и тоа поминува“.

Примајќи ја Нобеловата награда за литература, Пинтер изјави:

„Злосторствата на САД беа систематски, постојани и немилосрдни, а сепак малку луѓе говореа за тоа. Мора да ѝ се признае на Америка. Навежба една клинички прецизна манипулација со моќта, маскирајќи ја како сила на универзалното добро. Тоа е брилијантен, дури и итар перформанс на ефикасна хипноза“.

Пинтер ми беше пријател и можеби последниот голем политички зналац - и тоа пред контраштвото да стане фенси. Го прашав дали е тоа е онаа „понизна празнина“ на Лени Рифенштал.

„Тоа е тоа“ ми одговори. „Перењето мозоци е толку напреднато што програмирано голтаме купишта лаги. Доколку пропагандата ја оставиме непрепознаена, ќе ја прифатиме како нормална и ќе ѝ веруваме“.

Во нашите системи на корпоративна демократија, војната е економска неизбежност, совршениот брак на јавната дремка и приватниот капитал: социјализам за сиромашните, капитализам за богатите. Денот после 11 септември 2001 се вивнаа акциите на воената индустрија. На повидок беше уште повеќе крвопролевање, што е одлично за бизнисот.

Денес, исплатливите војни имаат свој бренд. Ги знаеме како „трајни војни“: Авганистан, Палестина, Ирак, Либија, Јемен и сега Украина. И сите темелени на збирштина лаги.

Ирак е најнеславниот пример, со оружје за масовно уништување кое го немаше. Уништувањето на Либија од страна на НАТО во 2011 беше оправдано со непосточеки масакр во Бенгази. Авганистан беше обична одмазда за 11 септември, што немаше врска со луѓето од Авганистан.

Денес вестите од Авганистан се колку Талибанците се лоши, а не дека Бајден украде 7 милијарди долари од банкарските резерви што сите ги истошти. Јавното НПР радио посвети два часа на Авганистан, од нив само 30 секунди дека таму има и гладни.

На јунскиот самиот во Мадрид, НАТО кој е контролиран од САД, усвои стратешки документ што ја милитаризира Европа и ги зголемува изгледите за војна со Русија и Кина. Документот налага “мрежно војување со непријател кој има нуклеарен капацитет“.

Илити, нуклеарна војна.

Таму стои и: „Проширувањето на НАТО беше историски успех.“

Читам и не ми се верува.

Единица мерка за овој “историски успех“ е војната во Украина, од каде, патем, вестите и не се некакви вести, туку еднострани литании. Сум известувал од разни боишта и никогаш не сум видел толку гола пропаганда.

Во февруари, Русија изврши инвазија врз Украина како одговор на речиси осумгодишното убивање и злосторничка деструкција на Донбас.

Во 2014, САД спонзорираа пуч во Киев, како би се решиле од тогашната украинска демократски избрана влада, и претседателот што беше пријателски расположен кон Русите, инсталирајќи наследник за кој отворено рекоа дека е нивен човек.

Последниве години, Американски „дефендер“ проектили беа инсталирани во источна Европа, Полска, Словенија, Чешка, свртени кон Русија, придружени со лажни гаранции извезени во ракопис сличен на „ветувањето“ на Џемс Бејкер до Горбачов во февруари 1990 дека НАТО не би се ширел отаде Германија.

Украина е линија на фронтот. НАТО стигна токму до она место преку кое упадна Хитлеровата армија во 1941, правејќи зулум од 23 милиони жртви во Советскиот Сојуз.

Последниот декември 2021, Русија предложи сеопфатен безбедносен план за Европа. Планот беше одбиен, исмеван или потиснат од западните медиуми. Кој да чита конкретни предлози, точка по точка? На 24 февруари 2022, украинскиот претседател Владимир Зеленски се закани дека ќе земе да развива нуклеарно оружје, доколку Америка не ја вооружи и заштити Украина.

Тоа ја прели чашата.

Истиот ден, Русија, презеде, според западните медиуми, непредизвикан акт на насилство. Историјата, лагите, мировните предлози, компромисните решенија за Донбас од Минск одеднаш станаа небитни.

На 25 април, американскиот секретар за одбрана, генералот Лојд Остин, слета во Киев и потврди дека целта на Америка е да се уништи Руската Федерација - зборот што го искористи беше „ослаби“. Америка си го доби она што си го бараше, преку платен и вооружен а потрошлив пион.

Речиси ништо од ова не ѝ беше објаснето на западната публика.

За рускиот упад во Украина нема прошка. Тоа е злосторство за да се покори суверена земја. Тука нема ама.

Ама.

Кога почна актуелната војна во Украина и кој прв удри? Обединетите Нации сведочат: меѓу 2014 и оваа година, 14.000 луѓе се убиени во граѓанската војна во Донбас под режимот на Киев. Мноштво напади беа дело на нео-нацисти.

Погледнете ја репортажа на на репортерскиот ветеран Џејмс Мејтс, кој заедно со цивилите во Мариупол се најде гранатиран од украинскиот нео-нацистички Азов батаљон.

Истиот месец, десетици луѓе што говорат руски беа изгорени живи или задушени во синдикална зграда во Одеса, сардисана од фашисти, приврзаници на наци и антисемитскичкиот фанатик, Степан Бандера. Њујорк Тајмс спомнатите љубезно ги нарече „националисти“.

„Историска мисија на нашата нација во овој критичен момент“, рече Андреј Билецки, основач на батаљонот Азов, „е да ги води белите раси во светот во последната крстоносна војна за нивен опстанок, крстоносна војна против нижите луѓе водени од Семитите“.

Од февруари 2022, самонаречените “надгледувачи на вести“ (кампања основана од Американци и Британци со јасни врски со соодветните влади) жолчно ја бранеа апсурдната теза дека украински нео-нацисти и не постојат.

„Ретуширање“, термин што асоцира на Сталиновите чистки, стана алатка во доминантното новинарство. За помалку од декада, 'добрата' Кина беше пребоена во 'лоша' Кина.

Голем дел од ваквата пропаганда извира од САД и се шири преку проксија и „тинк-тенкови“, како што е озлогласениот„Австралиски институт за стратешка политика“, гласот на воената индустрија и од ревносни новинари како Питер Харчер од „Сиднеј Морнинг Хералд“, кој оние кои шират кинеско влијание ги етикетираше како стаорци и молци по што логично повика на „истребување на штетниците“.

Вестите за Кина на Запад речиси во целост се однесуваат на закана од Пекинг. Не се спомнуваат 400-те воени бази што ја опколуваат Кина, ѓердан од Австралија до Пацификот и југоисточна Азија, Јапонија и Кореја. Јапонскиот остров Окинава и корејскиот остров Џеџу се полни оружје вперено кон индустриското срце на Кина.

Пентагон тоа и официјално го вика „јамка“.

Палестина во медиумите е спомнувана по лошо откако знам за себе. Би-Би-Си би рекле, постои „конфликт“ на „два наратива“. Како да не зборуваме за најдолгата и најбрутална воена окупација во поновата историја.

Погодените во Јемен едвај дека постојат. Додека Саудијците ги истураат своите американски касетни бомби со логистика од британските советници, над половина милион деца се соочуваат со глад.

Перењето мозоци преку игнорирање е одамна познато. Масакрот наречен Прва светска војна беше занемарен од известувачите кои за својата послушност беа одликувани како витези а подоцна сè си признаа во мемоарите. Во 1917, уредникот на Гардијан му се доверил на премиерот: „Кога луѓето стварно би ја дознале вистината, војната веќе утре би била запрена, само што тие не знаат и не можат да знаат“.

Одбивањето да се согледаат луѓе и настани онака како што се гледаат во други земји е медиумскиот вирус на западот, штетен колку ковид. Го гледаме светот низ еднонасочно огледало, во кое „ние“ сме морални и добродушни, а „тие“ не се. Тоа е длабоко империјалистички поглед.

Историјата како што ја знаат во Кина и Русија ретко се објаснува и уште поретко се сфаќа. Владимир Путин е Адолф Хитлер. Си Џинпинг е Фу Манчу. За епските достигнувања, како искоренувањето на екстремното сиромаштво во Кина, едвај да се знае. Колку е ова перверзно и јадно.

Кога ќе си дозволиме да сфатиме? Обучување новинари во стандардниот калап не е одговорот. Ниту одговор е магичноста на дигитални алатки, кои се само средство, а не цел, слично како машина за пишување или линотипска машина.

Случајот Џулијан Асанж шокира повеќе од сè. Кога тој и „Викиликс“ освојуваа читателски срца и престижни награди за Гардијан, Њујорк Тајмс и други самобендисани 'медиуми што се важат‘, тој беше славен.

Кога мрачната држава се побуни и побара уништување на хард-дисковите и неговиот лик, тој беше прогласен за непријател на народот.

Хилари Клинтон се запраша „Не може ли бе некако да го скинеме типов со дрон?“

Црната кампања за Џулијан Асанж - извештај на ОН ја крсти ‘мобинг‘ – драматично го спушти нивото на либералниот печат.

Ние ги знаеме кои се. Кога мислам на нив, мислам на колаборатори, квинслиншки новинари.

Кога ќе се дигнат правите новинари? Инспиративен самиздат вирее на интернетот: Роберт Пери, Сивата зона на Макс Блументал, MintPress News, Media Lens, Declassified UK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, Counter Punch, Independent Australia, писанијата на Крис Хеџис, Патрик Лоренс, Џонатан Кук, Дајана Џонстон....

Кога писателите ќе се дигнат, како во 1930-ите против фашизмот? Кога филмаџиите ќе се дигнат, кога сатиричарите ќе се дигнат, како генерациите пред нив?

82 години се макаме во илузија дека само ние сме праведни. Не е ли време оние кои се задолжени да го држат курсот исправен а сметката чиста да ја разобличат пропагандата? Итноста е поголема од кога и да било порано.

Џон Пилгер

Јако. Завчера го читав на зирохеџ, баш се мислев да го линкам...

 

[Едмонд Дантес]

Живо, живо

 

[Pina]

На почетокот од инвазијата имаше изгледи дека за краток временски период ќе биде завземен главниот град Киев, како и цела или поголемиот дел од Украина, Русите силно удрија и од север и од исток и од југ, а плус на почетокот од интервенцијата имаше и интензивни воздушни напади и бомбардирања врз повеќе Украински урбани центри (градови) ширум целата територија на Укр. Но веќе уште на почетокот на пролетта работите почнаа да стануваат појасни, дека Русите влегоа во игра, во натпревар кој тешко дека ќе го добијат, најпрво се повлекоа од Киевската, Чернихивската и Сумската област, а сега и од Харковската област која беше околу една третина под нивна контрола. Не само што веќе подолг временски период Русите немаат никакви воени успеси во завземање на нови градови и области, туку не се способни да ги зачуваат односно ги губат и веќе освоените територии кои ги освојуваа со недели и месеци и жестоки борби, а ги губат за ден, два, три... Очигледно бранот на војната т.е. на воените дејствија сериозно се врти на страната на Киев, а Руската чизма постепено тоне и ја губи својата моќ/надмоќ !

Автоматски споено мислење: 14 септември 2022

Да се биде про-западно ориентиран како индивидуа, бар у некој културолошки аспект, апсолутно не значи и да се биде анти-Русија и воопшто анти-истокот... Про-западната ориентација не значи автоматски и дека мора да постои русофобија и несакање на соработка бар у некој економски и енергетски аспект со РФ и другите источни сили. Овдека на темава повеќе се коментира и навива, одошто се анализираат состојбите на терен и се ставаат цртки/рецки кои членови биле на онаа, кои на оваа страна што е стварно ступидно. Многу јак фактор се Македонците и Македонија и на Балканот и во Европа и во светот, една шака јада, не дека и другите Балк. народи се некој фактор, па уште поделби на вакви и онакви... демек нешто од нас Балканците зависи на овој континент и на оваа планета !

Od kulturoloshki aspekt da, 98% sme pro-zapdni i tuka zavrshuva se. Rusofobija vo kolektivniot zapad ja ima so nozh da ja sechesh pa duri doagja i do komichni situacii. ovde na forumov imash poedinci shto mrazat se shto e rusko od dnoto na dushata.
A za sorabotka sankciite dovolno zboruvaat.

 

[Aleksandar91]

Абе вие што сте огорчени од ова што го прави Русија и навивате со цело срце за Украина/запад, зошто не се префрлите малце на темава за Македонија, да не одбраните од бугариве? Нели ви е помила државава од Украина? Ебаве амебите.

 

[JaqenH'ghar]

Опнале нешто големо на Криви Рог Русиве.

Браната ја бомбардирале и истекувало вода, реката веќе се зголемила доста. Ќе заборават на офанзива Украинците од таа страна.

Инаку: