Притискаат фактори кои се надвор од Црквата.
На пример, Вартоломеј е самоименуван источен папа, од кого наводно се‘ зависи во православниот Свет, па оттаму доаѓа и неговата закачка со руската Црква, која себе си се гледа за наследник на Источното Римски Царстов (Трет Рим), така да цариградската патријаршија со тоа губи моќ, а во случајот и со македонската и со украинската Црква упаѓа во „туѓи штипки„.
Плус, познато е дека вселенските патријарси во 20-от век се поставувани на тие позиции од страна на британските тајни служби, некои од нив биле масони (Мелетија, Атинагора...) и би било грешка да очекувам дека такви ликови ќе решаваат црковни проблеми. Вартоломеј не е ништо „бољи„ од наведените ликови.
Плус, има и муабети дека американски дипломати се замешни во меѓуцрковните релации така да со тоа се појаува уште еден проблем, а тоа е политизација и профанизација на чисто црковно-духовните теми.
И конечно, „признавањето„ на МПЦ-ОА од страна на СПЦ доаѓа пребрзо, иако проблемот постои уште од 1967-мата па токми сега, кога меѓунардните односи се неповолни, „некој„ се сетил да решава црковни проблеми...
Доволно е детаљно читање на одлуката од вселенската патријаршија кон МПЦ и ќе увидиме дека се повторува истата приказна како онаа со украинската Црква.