Виртуелен читачки клуб (март: „Дипломец“ - Чарлс Веб)
- Креатор на темата Sussaro
- Време на започнување
wot
aloof
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.771
- Поени од реакции
- 34.410
Sekako spojleri
Vo red e george rr martine, uste mene ne me samoubi. Kako prvo, knigata ja dozivuvav kako vibe, 70tite, beatles i nesto za mlada ljubov i stalno bev so takvo raspolozenie pa sekoj dark turn me treskase od zemja bidejki mislev deka citam light literatura. Najmnogu treskanje kako iznenaduvanje faktor a ne bidejki bev vnesen vo nekoj od likovite koi pagjaa kako cresi. Tuka ke ja vmetnam mojata edinstvena kritika kon knigata, nemav licna konekcija so mrtvite, sekogas bea vague i bez mnogu disektiranje na tie likovi, ne deka bea vo fokus tuku bea samo kalap za formiranje na drugi likovi, ama me skrati od najubavoto nesto vo samoubistvoto - kontepliranjeto i rezoniranjeto, borbata. Bizarno, no takva e i knigata! Posleden pat gledav six feet under pred edna dekada i mislev deka tolku mnogu smrt me sprema za zivotot. Za srekja nikoj nemam izgubeno vo meguvreme i za mene smrtta e seuste edna uncharted teritorija a knigata me povlece kako so jadica vo edna paralelna realnost kade pak treba da probam da se podgotvam i da mozam da se spravam so smrt. Kolku i tapa da bese bolkata od knigata, sepak e crash dummy test za citacot i mislam deka univerzalno gagja vo prazninata koja nastanuva po gubenje na draga licnost. Praznina koja samo moze da se opise kako dead center of a place that was no place.
Ja docitav vo dozdliva nedela koja bese kako den naslikan od Watanabe. Mnogu obozavam koga vremeto i atmosferata kulminiraat zaedno so kraj. Posledno takvo iskustvo mi bese vo stormy summer 5am morning koga ja zavrsiv last of us 2. Perfektna oluja, elektrocitet vo vozduh. Taka nekako i knigata samo na drugata strana na spektrumot. Bavna, dozdliva nedela a jas raspostelen so emocii niz sobata kako sitni parcinja od slagalka od 1000 parcinja. Namerno izbrana metafora bidejki zena mi bukvalno toa pravese, so nekolku prazni solji od caevi izmegu nas.
Imase nesto trilersko sto pokraj ubavoto raskazuvanje i imerzija me terase da prodolzam da citam. Ne deka anticiprav mnogu sto ke se sluci no sepak me iznenaduvase so sekoj turn. Ednas bev mnogu iznerviran bidejki mislev deka knigata ke bide za dvajca mladici kako watanabe i naoko koi na razlicni nacini se spravuvaat so smrt na ista bliska licnost. I sekoja sledna smrt go namaluvase efektot na samoubistvoto na kizuki koe mislev ke bide bagazot vo zivotot na mladite. And in a way e, no rabotite se dalku poveke komplicirani, mnogu drugi raboti zemaa forma i zivot od toa, koi pokasno bea isto tolku sokantni, karakter-oformuvacki i well, tragicni. Mene prviot vpecatok od krajot ne mi bese voopsto pozitiven, duri go sfativ kako danokot od tolku smrt pri takvi formativni godini go povlekuva i na watanabe nakaj originalnata trojka naoko i kizuki, i mesto na kraj da bide srekjen so Midori, toj e izguben vo temninata na void-ot, ne znae kade se naogja i mislam deka ja ima zakaceno "bolesta". Iako e seuste ziv bidejki knigata pocnuva dosta godini pokasno.
Naoko sega gledam deka e lost cause od edna druga perspektiva i nejzinoto samoubistvo mi izgledase najmnogu opiplivo i realno i nema mnogu da ja razglabam. Megutoa Reiko mi bese omilen lik. Prvo da razgraniceme deka bese straight up pedo? Uste prvata scena kade bese tempted od 13 godisna devojka otvori mnoooogu diskusija no zarem ne e povtoruvanje na cinot i so watanabe. Kolku i toj sweet release da zvuci kako najslatkiot closure ever, sepak godisnata razlika e tuka, so razlika sto watanabe pokraj tolku sozrevanje niz tie 2 godini moze da se kaze deka e veke adult. Obozavav se sto bese napisano za Reiko, tolku vnimatelno i tolku iskreno sto ne moze da ne ti se dopaga likot.
Mozam da pisuvam do utre bidejki bese prilicno socna kniga. Coming of age so premnogu smrt naokolu, so moralni borbi, zrtvi i baranje srekja vo eden takov poln so stvari zapadnjacki svet a sepak tolku osamen ocigledno funkcionira bidejki still stands. So virusot bevme tolku mnogu opkruzeni so smrt i osamenost sto veke ni e normalno. Iako navidum imame se, na krajot na denot moze da zavrsis bez nisto.
Ke go postiram readers guide, ima 15 tocki koi ke ve potsetat na knigata i postavuvaat razlicni prasanja, koi moze da gi iskoristeme za diskusijata. Ako odluci da se vpusti nekoj.
10 od 10. Odlicen predlog.
Vo red e george rr martine, uste mene ne me samoubi. Kako prvo, knigata ja dozivuvav kako vibe, 70tite, beatles i nesto za mlada ljubov i stalno bev so takvo raspolozenie pa sekoj dark turn me treskase od zemja bidejki mislev deka citam light literatura. Najmnogu treskanje kako iznenaduvanje faktor a ne bidejki bev vnesen vo nekoj od likovite koi pagjaa kako cresi. Tuka ke ja vmetnam mojata edinstvena kritika kon knigata, nemav licna konekcija so mrtvite, sekogas bea vague i bez mnogu disektiranje na tie likovi, ne deka bea vo fokus tuku bea samo kalap za formiranje na drugi likovi, ama me skrati od najubavoto nesto vo samoubistvoto - kontepliranjeto i rezoniranjeto, borbata. Bizarno, no takva e i knigata! Posleden pat gledav six feet under pred edna dekada i mislev deka tolku mnogu smrt me sprema za zivotot. Za srekja nikoj nemam izgubeno vo meguvreme i za mene smrtta e seuste edna uncharted teritorija a knigata me povlece kako so jadica vo edna paralelna realnost kade pak treba da probam da se podgotvam i da mozam da se spravam so smrt. Kolku i tapa da bese bolkata od knigata, sepak e crash dummy test za citacot i mislam deka univerzalno gagja vo prazninata koja nastanuva po gubenje na draga licnost. Praznina koja samo moze da se opise kako dead center of a place that was no place.
Ja docitav vo dozdliva nedela koja bese kako den naslikan od Watanabe. Mnogu obozavam koga vremeto i atmosferata kulminiraat zaedno so kraj. Posledno takvo iskustvo mi bese vo stormy summer 5am morning koga ja zavrsiv last of us 2. Perfektna oluja, elektrocitet vo vozduh. Taka nekako i knigata samo na drugata strana na spektrumot. Bavna, dozdliva nedela a jas raspostelen so emocii niz sobata kako sitni parcinja od slagalka od 1000 parcinja. Namerno izbrana metafora bidejki zena mi bukvalno toa pravese, so nekolku prazni solji od caevi izmegu nas.
Imase nesto trilersko sto pokraj ubavoto raskazuvanje i imerzija me terase da prodolzam da citam. Ne deka anticiprav mnogu sto ke se sluci no sepak me iznenaduvase so sekoj turn. Ednas bev mnogu iznerviran bidejki mislev deka knigata ke bide za dvajca mladici kako watanabe i naoko koi na razlicni nacini se spravuvaat so smrt na ista bliska licnost. I sekoja sledna smrt go namaluvase efektot na samoubistvoto na kizuki koe mislev ke bide bagazot vo zivotot na mladite. And in a way e, no rabotite se dalku poveke komplicirani, mnogu drugi raboti zemaa forma i zivot od toa, koi pokasno bea isto tolku sokantni, karakter-oformuvacki i well, tragicni. Mene prviot vpecatok od krajot ne mi bese voopsto pozitiven, duri go sfativ kako danokot od tolku smrt pri takvi formativni godini go povlekuva i na watanabe nakaj originalnata trojka naoko i kizuki, i mesto na kraj da bide srekjen so Midori, toj e izguben vo temninata na void-ot, ne znae kade se naogja i mislam deka ja ima zakaceno "bolesta". Iako e seuste ziv bidejki knigata pocnuva dosta godini pokasno.
Naoko sega gledam deka e lost cause od edna druga perspektiva i nejzinoto samoubistvo mi izgledase najmnogu opiplivo i realno i nema mnogu da ja razglabam. Megutoa Reiko mi bese omilen lik. Prvo da razgraniceme deka bese straight up pedo? Uste prvata scena kade bese tempted od 13 godisna devojka otvori mnoooogu diskusija no zarem ne e povtoruvanje na cinot i so watanabe. Kolku i toj sweet release da zvuci kako najslatkiot closure ever, sepak godisnata razlika e tuka, so razlika sto watanabe pokraj tolku sozrevanje niz tie 2 godini moze da se kaze deka e veke adult. Obozavav se sto bese napisano za Reiko, tolku vnimatelno i tolku iskreno sto ne moze da ne ti se dopaga likot.
Mozam da pisuvam do utre bidejki bese prilicno socna kniga. Coming of age so premnogu smrt naokolu, so moralni borbi, zrtvi i baranje srekja vo eden takov poln so stvari zapadnjacki svet a sepak tolku osamen ocigledno funkcionira bidejki still stands. So virusot bevme tolku mnogu opkruzeni so smrt i osamenost sto veke ni e normalno. Iako navidum imame se, na krajot na denot moze da zavrsis bez nisto.
Ke go postiram readers guide, ima 15 tocki koi ke ve potsetat na knigata i postavuvaat razlicni prasanja, koi moze da gi iskoristeme za diskusijata. Ako odluci da se vpusti nekoj.
Reader’s Guide
1. When Watanabe arrives in Hamburg and hears the song “Norwegian Wood,” memories of a scene with Naoko from eighteen years before come back to him. He feels these memories as “kicks” and says they were “longer and harder than usual. Which is why I am writing this book. To think. To understand…. I have to write things down to feel I fully understand them” [p. 5]. Why does this particular song have such a powerful effect on Watanabe? What does he understand—or fail to understand—about it by the end of the novel? In what ways does the process of writing help in understanding?
2. Many readers and critics have observed that Norwegian Wood is Murakami’s most autobiographical book. While we can never know exactly to what degree a work of fiction reflects the lived experience of its author, what qualities of the novel feel autobiographical rather than purely fictional? Do these qualities enhance your enjoyment of the book?
3. After Watanabe sleeps with Naoko, he says that “her cry was the saddest sound of orgasm I had ever heard” [p. 40]. Just before she commits suicide, Naoko tells Reiko: “I just don’t want anybody going inside me again. I just don’t want to be violated like that again—by anybody” [p. 284]. In what sense did Watanabe “violate” her? Do you feel this experience directly relates to her suicide? Was it, as Watanabe still asks himself nearly twenty years later, “the right thing to do”?
4. Throughout the novel, Watanabe is powerfully drawn to both Naoko and Midori. How are these women different from one another? How would you describe the different kinds of love they offer Watanabe? Why do you think he finally chooses Midori? Has he made the right choice?
5. The events Norwegian Wood relates take place in the late sixties, a period of widespread student unrest. The university Watanabe attends is frequently beset with protests and strikes and, in Watanabe’s view, pompous “revolutionary” speeches filled with meaningless cliches. “The true enemy of this bunch,” Watanabe thinks, “was not State Power but Lack of Imagination” [p. 57]. At first, he identifies with the student protesters but then grows cynical. What qualities of Watanabe’s character make this cynicism inevitable? What is Midori’s reaction to student activism?
6. How would you describe Watanabe’s friend Nagasawa? What is his view of life, of the right way to live? Why is Watanabe drawn to him? In what important ways—particularly in their treatment of women—are they different? How does Murakami use the character of Nagasawa to define Watanabe more sharply?
7. The Great Gatsby is Watanabe’s favorite book, one that he rereads often. Why do you think he identifies so strongly with Fitzgerald’s novel? What does this identification reveal about his character and his worldview?
8. In many ways, Norwegian Wood is a novel about young people struggling to find themselves and survive their various troubles. Kizuki, Hatsumi, Naoko’s sister, and Naoko herself fail in this struggle and commit suicide. How do their deaths affect those they leave behind? In what ways does Kizuki’s suicide both deepen and tragically limit Watanabe’s relationship with Naoko?
9. Murakami’s prose rises at times to an incandescent lyricism. The description of Watanabe embracing Naoko is one such instance: “From shoulder to back to hips, I slid my hand again and again, driving the line and the softness of her body into my brain. After we had been in this gentle embrace for a while, Naoko touched her lips to my forehead and slipped out of bed. I could see her pale blue gown flash in the darkness like a fish” [p. 163]. Where else do you find this poetic richness in Norwegian Wood? What does such writing add to the novel? What does it tell us about Watanabe’s sensibility?
10. At the center of the novel, Reiko tells the long and painful story of how her life was ruined by a sexual relationship with a young and pathologically dishonest female student. How does this story within the story illuminate other relationships in the novel?
11. What is unusual about the asylum where Reiko and Naoko are staying? What methods of healing are employed there? How do the asylum and the principles on which it is run illuminate the concerns about being “normal” that nearly all the characters in the novel express?
12. Naoko attributes Kizuki’s suicide and her own depression to the fact that they shared such an idyllic childhood together and eventually, as adults, had to pay the price for that early happiness. “We didn’t pay when we should have, so now the bills are due” [p. 128]. Do you think this is an accurate way of understanding what’s happened to them? What alternative explanations would you propose?
13. After Kizuki and Naoko have both committed suicide, Watanabe writes: “I had learned one thing from Kizuki’s death, and I believed that I had made it part of myself in the form of a philosophy: ’Death is not the opposite of life but an innate part of life’” [p. 273]. What do you think he means? Is this view of life and death resigned or affirmative? How would such a philosophy change one’s approach to life?
14. What makes Midori such an engaging and forceful character? How is she different from everyone else in the novel? What kind of love does she demand from Watanabe? Is she being selfish in her demands or simply asking for what everyone wants but is afraid to pursue?
15. Norwegian Wood appears to end on a happy note with Watanabe calling Midori and telling her: “All I want in the world is you…. I want the two of us to begin everything from the beginning”[p. 293]. But when Midori asks where he is, Watanabe is plunged into a kind of existential confusion. How do you interpret the novel’s final mysterious sentence: “Again and again, I called out for Midori from the dead center of this place that was no place.” Is there anything positive in Watanabe’s not knowing “where he is”? What is the significance of his being at the “deadcenter” of no place, wishing for a new beginning?
16. The events of the novel take place in the fictional past. What can you infer about Watanabe’s present condition from the way he tells this story? Do you imagine that he and Midori have remained together?
1. When Watanabe arrives in Hamburg and hears the song “Norwegian Wood,” memories of a scene with Naoko from eighteen years before come back to him. He feels these memories as “kicks” and says they were “longer and harder than usual. Which is why I am writing this book. To think. To understand…. I have to write things down to feel I fully understand them” [p. 5]. Why does this particular song have such a powerful effect on Watanabe? What does he understand—or fail to understand—about it by the end of the novel? In what ways does the process of writing help in understanding?
2. Many readers and critics have observed that Norwegian Wood is Murakami’s most autobiographical book. While we can never know exactly to what degree a work of fiction reflects the lived experience of its author, what qualities of the novel feel autobiographical rather than purely fictional? Do these qualities enhance your enjoyment of the book?
3. After Watanabe sleeps with Naoko, he says that “her cry was the saddest sound of orgasm I had ever heard” [p. 40]. Just before she commits suicide, Naoko tells Reiko: “I just don’t want anybody going inside me again. I just don’t want to be violated like that again—by anybody” [p. 284]. In what sense did Watanabe “violate” her? Do you feel this experience directly relates to her suicide? Was it, as Watanabe still asks himself nearly twenty years later, “the right thing to do”?
4. Throughout the novel, Watanabe is powerfully drawn to both Naoko and Midori. How are these women different from one another? How would you describe the different kinds of love they offer Watanabe? Why do you think he finally chooses Midori? Has he made the right choice?
5. The events Norwegian Wood relates take place in the late sixties, a period of widespread student unrest. The university Watanabe attends is frequently beset with protests and strikes and, in Watanabe’s view, pompous “revolutionary” speeches filled with meaningless cliches. “The true enemy of this bunch,” Watanabe thinks, “was not State Power but Lack of Imagination” [p. 57]. At first, he identifies with the student protesters but then grows cynical. What qualities of Watanabe’s character make this cynicism inevitable? What is Midori’s reaction to student activism?
6. How would you describe Watanabe’s friend Nagasawa? What is his view of life, of the right way to live? Why is Watanabe drawn to him? In what important ways—particularly in their treatment of women—are they different? How does Murakami use the character of Nagasawa to define Watanabe more sharply?
7. The Great Gatsby is Watanabe’s favorite book, one that he rereads often. Why do you think he identifies so strongly with Fitzgerald’s novel? What does this identification reveal about his character and his worldview?
8. In many ways, Norwegian Wood is a novel about young people struggling to find themselves and survive their various troubles. Kizuki, Hatsumi, Naoko’s sister, and Naoko herself fail in this struggle and commit suicide. How do their deaths affect those they leave behind? In what ways does Kizuki’s suicide both deepen and tragically limit Watanabe’s relationship with Naoko?
9. Murakami’s prose rises at times to an incandescent lyricism. The description of Watanabe embracing Naoko is one such instance: “From shoulder to back to hips, I slid my hand again and again, driving the line and the softness of her body into my brain. After we had been in this gentle embrace for a while, Naoko touched her lips to my forehead and slipped out of bed. I could see her pale blue gown flash in the darkness like a fish” [p. 163]. Where else do you find this poetic richness in Norwegian Wood? What does such writing add to the novel? What does it tell us about Watanabe’s sensibility?
10. At the center of the novel, Reiko tells the long and painful story of how her life was ruined by a sexual relationship with a young and pathologically dishonest female student. How does this story within the story illuminate other relationships in the novel?
11. What is unusual about the asylum where Reiko and Naoko are staying? What methods of healing are employed there? How do the asylum and the principles on which it is run illuminate the concerns about being “normal” that nearly all the characters in the novel express?
12. Naoko attributes Kizuki’s suicide and her own depression to the fact that they shared such an idyllic childhood together and eventually, as adults, had to pay the price for that early happiness. “We didn’t pay when we should have, so now the bills are due” [p. 128]. Do you think this is an accurate way of understanding what’s happened to them? What alternative explanations would you propose?
13. After Kizuki and Naoko have both committed suicide, Watanabe writes: “I had learned one thing from Kizuki’s death, and I believed that I had made it part of myself in the form of a philosophy: ’Death is not the opposite of life but an innate part of life’” [p. 273]. What do you think he means? Is this view of life and death resigned or affirmative? How would such a philosophy change one’s approach to life?
14. What makes Midori such an engaging and forceful character? How is she different from everyone else in the novel? What kind of love does she demand from Watanabe? Is she being selfish in her demands or simply asking for what everyone wants but is afraid to pursue?
15. Norwegian Wood appears to end on a happy note with Watanabe calling Midori and telling her: “All I want in the world is you…. I want the two of us to begin everything from the beginning”[p. 293]. But when Midori asks where he is, Watanabe is plunged into a kind of existential confusion. How do you interpret the novel’s final mysterious sentence: “Again and again, I called out for Midori from the dead center of this place that was no place.” Is there anything positive in Watanabe’s not knowing “where he is”? What is the significance of his being at the “deadcenter” of no place, wishing for a new beginning?
16. The events of the novel take place in the fictional past. What can you infer about Watanabe’s present condition from the way he tells this story? Do you imagine that he and Midori have remained together?
10 od 10. Odlicen predlog.
Sekako spojleri
Vo red e george rr martine, uste mene ne me samoubi. Kako prvo, knigata ja dozivuvav kako vibe, 70tite, beatles i nesto za mlada ljubov i stalno bev so takvo raspolozenie pa sekoj dark turn me treskase od zemja bidejki mislev deka citam light literatura. Najmnogu treskanje kako iznenaduvanje faktor a ne bidejki bev vnesen vo nekoj od likovite koi pagjaa kako cresi. Tuka ke ja vmetnam mojata edinstvena kritika kon knigata, nemav licna konekcija so mrtvite, sekogas bea vague i bez mnogu disektiranje na tie likovi, ne deka bea vo fokus tuku bea samo kalap za formiranje na drugi likovi, ama me skrati od najubavoto nesto vo samoubistvoto - kontepliranjeto i rezoniranjeto, borbata. Bizarno, no takva e i knigata! Posleden pat gledav six feet under pred edna dekada i mislev deka tolku mnogu smrt me sprema za zivotot. Za srekja nikoj nemam izgubeno vo meguvreme i za mene smrtta e seuste edna uncharted teritorija a knigata me povlece kako so jadica vo edna paralelna realnost kade pak treba da probam da se podgotvam i da mozam da se spravam so smrt. Kolku i tapa da bese bolkata od knigata, sepak e crash dummy test za citacot i mislam deka univerzalno gagja vo prazninata koja nastanuva po gubenje na draga licnost. Praznina koja samo moze da se opise kako dead center of a place that was no place.
Ja docitav vo dozdliva nedela koja bese kako den naslikan od Watanabe. Mnogu obozavam koga vremeto i atmosferata kulminiraat zaedno so kraj. Posledno takvo iskustvo mi bese vo stormy summer 5am morning koga ja zavrsiv last of us 2. Perfektna oluja, elektrocitet vo vozduh. Taka nekako i knigata samo na drugata strana na spektrumot. Bavna, dozdliva nedela a jas raspostelen so emocii niz sobata kako sitni parcinja od slagalka od 1000 parcinja. Namerno izbrana metafora bidejki zena mi bukvalno toa pravese, so nekolku prazni solji od caevi izmegu nas.
Imase nesto trilersko sto pokraj ubavoto raskazuvanje i imerzija me terase da prodolzam da citam. Ne deka anticiprav mnogu sto ke se sluci no sepak me iznenaduvase so sekoj turn. Ednas bev mnogu iznerviran bidejki mislev deka knigata ke bide za dvajca mladici kako watanabe i naoko koi na razlicni nacini se spravuvaat so smrt na ista bliska licnost. I sekoja sledna smrt go namaluvase efektot na samoubistvoto na kizuki koe mislev ke bide bagazot vo zivotot na mladite. And in a way e, no rabotite se dalku poveke komplicirani, mnogu drugi raboti zemaa forma i zivot od toa, koi pokasno bea isto tolku sokantni, karakter-oformuvacki i well, tragicni. Mene prviot vpecatok od krajot ne mi bese voopsto pozitiven, duri go sfativ kako danokot od tolku smrt pri takvi formativni godini go povlekuva i na watanabe nakaj originalnata trojka naoko i kizuki, i mesto na kraj da bide srekjen so Midori, toj e izguben vo temninata na void-ot, ne znae kade se naogja i mislam deka ja ima zakaceno "bolesta". Iako e seuste ziv bidejki knigata pocnuva dosta godini pokasno.
Naoko sega gledam deka e lost cause od edna druga perspektiva i nejzinoto samoubistvo mi izgledase najmnogu opiplivo i realno i nema mnogu da ja razglabam. Megutoa Reiko mi bese omilen lik. Prvo da razgraniceme deka bese straight up pedo? Uste prvata scena kade bese tempted od 13 godisna devojka otvori mnoooogu diskusija no zarem ne e povtoruvanje na cinot i so watanabe. Kolku i toj sweet release da zvuci kako najslatkiot closure ever, sepak godisnata razlika e tuka, so razlika sto watanabe pokraj tolku sozrevanje niz tie 2 godini moze da se kaze deka e veke adult. Obozavav se sto bese napisano za Reiko, tolku vnimatelno i tolku iskreno sto ne moze da ne ti se dopaga likot.
Mozam da pisuvam do utre bidejki bese prilicno socna kniga. Coming of age so premnogu smrt naokolu, so moralni borbi, zrtvi i baranje srekja vo eden takov poln so stvari zapadnjacki svet a sepak tolku osamen ocigledno funkcionira bidejki still stands. So virusot bevme tolku mnogu opkruzeni so smrt i osamenost sto veke ni e normalno. Iako navidum imame se, na krajot na denot moze da zavrsis bez nisto.
Ke go postiram readers guide, ima 15 tocki koi ke ve potsetat na knigata i postavuvaat razlicni prasanja, koi moze da gi iskoristeme za diskusijata. Ako odluci da se vpusti nekoj.
Reader’s Guide
1. When Watanabe arrives in Hamburg and hears the song “Norwegian Wood,” memories of a scene with Naoko from eighteen years before come back to him. He feels these memories as “kicks” and says they were “longer and harder than usual. Which is why I am writing this book. To think. To understand…. I have to write things down to feel I fully understand them” [p. 5]. Why does this particular song have such a powerful effect on Watanabe? What does he understand—or fail to understand—about it by the end of the novel? In what ways does the process of writing help in understanding?
2. Many readers and critics have observed that Norwegian Wood is Murakami’s most autobiographical book. While we can never know exactly to what degree a work of fiction reflects the lived experience of its author, what qualities of the novel feel autobiographical rather than purely fictional? Do these qualities enhance your enjoyment of the book?
3. After Watanabe sleeps with Naoko, he says that “her cry was the saddest sound of orgasm I had ever heard” [p. 40]. Just before she commits suicide, Naoko tells Reiko: “I just don’t want anybody going inside me again. I just don’t want to be violated like that again—by anybody” [p. 284]. In what sense did Watanabe “violate” her? Do you feel this experience directly relates to her suicide? Was it, as Watanabe still asks himself nearly twenty years later, “the right thing to do”?
4. Throughout the novel, Watanabe is powerfully drawn to both Naoko and Midori. How are these women different from one another? How would you describe the different kinds of love they offer Watanabe? Why do you think he finally chooses Midori? Has he made the right choice?
5. The events Norwegian Wood relates take place in the late sixties, a period of widespread student unrest. The university Watanabe attends is frequently beset with protests and strikes and, in Watanabe’s view, pompous “revolutionary” speeches filled with meaningless cliches. “The true enemy of this bunch,” Watanabe thinks, “was not State Power but Lack of Imagination” [p. 57]. At first, he identifies with the student protesters but then grows cynical. What qualities of Watanabe’s character make this cynicism inevitable? What is Midori’s reaction to student activism?
6. How would you describe Watanabe’s friend Nagasawa? What is his view of life, of the right way to live? Why is Watanabe drawn to him? In what important ways—particularly in their treatment of women—are they different? How does Murakami use the character of Nagasawa to define Watanabe more sharply?
7. The Great Gatsby is Watanabe’s favorite book, one that he rereads often. Why do you think he identifies so strongly with Fitzgerald’s novel? What does this identification reveal about his character and his worldview?
8. In many ways, Norwegian Wood is a novel about young people struggling to find themselves and survive their various troubles. Kizuki, Hatsumi, Naoko’s sister, and Naoko herself fail in this struggle and commit suicide. How do their deaths affect those they leave behind? In what ways does Kizuki’s suicide both deepen and tragically limit Watanabe’s relationship with Naoko?
9. Murakami’s prose rises at times to an incandescent lyricism. The description of Watanabe embracing Naoko is one such instance: “From shoulder to back to hips, I slid my hand again and again, driving the line and the softness of her body into my brain. After we had been in this gentle embrace for a while, Naoko touched her lips to my forehead and slipped out of bed. I could see her pale blue gown flash in the darkness like a fish” [p. 163]. Where else do you find this poetic richness in Norwegian Wood? What does such writing add to the novel? What does it tell us about Watanabe’s sensibility?
10. At the center of the novel, Reiko tells the long and painful story of how her life was ruined by a sexual relationship with a young and pathologically dishonest female student. How does this story within the story illuminate other relationships in the novel?
11. What is unusual about the asylum where Reiko and Naoko are staying? What methods of healing are employed there? How do the asylum and the principles on which it is run illuminate the concerns about being “normal” that nearly all the characters in the novel express?
12. Naoko attributes Kizuki’s suicide and her own depression to the fact that they shared such an idyllic childhood together and eventually, as adults, had to pay the price for that early happiness. “We didn’t pay when we should have, so now the bills are due” [p. 128]. Do you think this is an accurate way of understanding what’s happened to them? What alternative explanations would you propose?
13. After Kizuki and Naoko have both committed suicide, Watanabe writes: “I had learned one thing from Kizuki’s death, and I believed that I had made it part of myself in the form of a philosophy: ’Death is not the opposite of life but an innate part of life’” [p. 273]. What do you think he means? Is this view of life and death resigned or affirmative? How would such a philosophy change one’s approach to life?
14. What makes Midori such an engaging and forceful character? How is she different from everyone else in the novel? What kind of love does she demand from Watanabe? Is she being selfish in her demands or simply asking for what everyone wants but is afraid to pursue?
15. Norwegian Wood appears to end on a happy note with Watanabe calling Midori and telling her: “All I want in the world is you…. I want the two of us to begin everything from the beginning”[p. 293]. But when Midori asks where he is, Watanabe is plunged into a kind of existential confusion. How do you interpret the novel’s final mysterious sentence: “Again and again, I called out for Midori from the dead center of this place that was no place.” Is there anything positive in Watanabe’s not knowing “where he is”? What is the significance of his being at the “deadcenter” of no place, wishing for a new beginning?
16. The events of the novel take place in the fictional past. What can you infer about Watanabe’s present condition from the way he tells this story? Do you imagine that he and Midori have remained together?
10 od 10. Odlicen predlog.
Многумина не го сакаат Мураками, и тоа особено баш како пример зошто не го сакаат, ја наведуваат „Норвешка шума“. Јас не ги разбирам. И посакувам, додека еден ден мене не ме однесе смртта, да го видам закитен со Нобелова награда за литература. Од живите автори кои ги имам читано а го заслужуваат тоа (тројца се), едниот веќе има добиено (Казуо Ишигуро), другиот е далеку од неа (Алесандро Барико), а третиот - Мураками, секоја година го споменуваат како можен лауреат и на крај ја даваат наградата на некој од Холандски Антили, Сао Томе и Принсипе, на некој фашизоиден квази-писател или на Боб Дилан.
По „Норвешка шума“ веднаш сакав да се впуштам подлабоко во магловитиот свет на Мураками и како препорака за тоа ми ја посочија „Јужно од границата, западно од сонцето“. Тоа е вториот негов роман кој го прочитав, и иако е по многу нешта сличен на „Норвешка шума“, не ми се допадна ни малку колку него. Ама ако сепак сакаш нешто слично, ти го препорачувам. Сега го читам „Безбојниот Цукуру Тазаки и неговите години на аџилак“ и иако и тоа е маестрален роман (не сум ни до половина, до душа), сепак не може да го надмине „Норвешка шума“. Реков - еден од ретките романи кои сум ги прочитал два пати и пак би го. И навистина ми е мило што ти се допаднал.
А, да - гледај го филмот! Лош е, знам, ама чисто за некојаси визуелизација, можеби ќе им даде појасен лик на ликовите.
А, и ова мора да стои тука:
I, once had a girl, or should I say, she once had me...
I, once had a girl, or should I say, she once had me...
831
רַב אושר של חוכמה
- Член од
- 8 ноември 2009
- Мислења
- 7.012
- Поени од реакции
- 12.682
- Возраст
- 43
Не очекував на почеток дека ќе ме заинтересира ама ме изненади. Само многу депресивна бе книгава...
Еве ја плеј листата:
П.С. Не ми је јасно само како околу онаков досаден лик можат да се вртат онакви препички и со милферски шлаг на крајот
Еве ја плеј листата:
П.С. Не ми је јасно само како околу онаков досаден лик можат да се вртат онакви препички и со милферски шлаг на крајот
Последно уредено:
Dumbledore
...
- Член од
- 24 октомври 2013
- Мислења
- 12.192
- Поени од реакции
- 26.998
"Норвешка шума" - Харуки Мураками
Не можам ни одблизу да ги надминам рецензиите на Златко и на wot.
Spur of the moment лик, без иницијатива, меланхоличен, без идеал. Низ сите тие нарации, ретко може да се прочита некоја јасна среќна емоција. Дури ни во писмата!
Можеби затоа што целта е да се прикаже една модерна трагедија, за осамничкиот живот во јапонското општество каде самоубиствата не се табу тема.
А можеби и затоа што тоа се сеќавања полни со рани. "Ако сум оставила рана во тебе, тоа не е само твоја рана, туку и моја." Авторот како да го турка Ватанабе, низ текот на целата книга, во некоја самоизолираност и осаменост.
За нас се само ликови, а за него се луѓе, кои ставаат крај на своето страдање. Тука двете" можеби опции" меѓусебно се надоврзуваат и испреплетуваат.
Живописно и сликовито претставување на сите тие пејзажи. Таа глава за посетата на болницата најмногу ми се допадна.
Приказната на Реико е најсуштествена, најинтересна. Нема ни грам оскудност. Опфатени се сите компоненти, од презумпција на невиност, општествен презер, институционалото потфрлање до задржување на ведриот дух. Човечкото во неа, покрај сѐ, не умрело, дури е и мостот помеѓу Ванатабе и Наоко. Она ми е омилен лик!
Очекував, уште од самиот старт, да се самоубие Наоко. Breakdown моментот и апсинацијата од човечки контакт, може да го објасни моментот за плескањето на Реико (^), тоа не го очекував.
Мураками можел комотно да се води и по албумот на The Doors- No one here get out alive, да ја продолжел книгата за некоја глава, можеби Ватанабе ќе направел камикази во авионот.
Покрај сите тие политички мотиви, како марксистичките движења во 60-тите години, очекував повеќе референци за културата, пред сѐ за музиката. Музичките елементи се расфрлани, како трошки, низ целата книга, а вистинско будење доживуваат при лажниот погреб на Наоко.
Во последната глава гледаме постепено излегување од сиот тој магловит приказ. Само Мидори...
Сѐ на сѐ ми се допадна, малку поексплицитна на мојот конзервативен мозок, ама се решив да си го докомплетирам Мураками.
4/5
Не можам ни одблизу да ги надминам рецензиите на Златко и на wot.
Spur of the moment лик, без иницијатива, меланхоличен, без идеал. Низ сите тие нарации, ретко може да се прочита некоја јасна среќна емоција. Дури ни во писмата!
Можеби затоа што целта е да се прикаже една модерна трагедија, за осамничкиот живот во јапонското општество каде самоубиствата не се табу тема.
А можеби и затоа што тоа се сеќавања полни со рани. "Ако сум оставила рана во тебе, тоа не е само твоја рана, туку и моја." Авторот како да го турка Ватанабе, низ текот на целата книга, во некоја самоизолираност и осаменост.
За нас се само ликови, а за него се луѓе, кои ставаат крај на своето страдање. Тука двете" можеби опции" меѓусебно се надоврзуваат и испреплетуваат.
Живописно и сликовито претставување на сите тие пејзажи. Таа глава за посетата на болницата најмногу ми се допадна.
Приказната на Реико е најсуштествена, најинтересна. Нема ни грам оскудност. Опфатени се сите компоненти, од презумпција на невиност, општествен презер, институционалото потфрлање до задржување на ведриот дух. Човечкото во неа, покрај сѐ, не умрело, дури е и мостот помеѓу Ванатабе и Наоко. Она ми е омилен лик!
Очекував, уште од самиот старт, да се самоубие Наоко. Breakdown моментот и апсинацијата од човечки контакт, може да го објасни моментот за плескањето на Реико (^), тоа не го очекував.
Мураками можел комотно да се води и по албумот на The Doors- No one here get out alive, да ја продолжел книгата за некоја глава, можеби Ватанабе ќе направел камикази во авионот.
Покрај сите тие политички мотиви, како марксистичките движења во 60-тите години, очекував повеќе референци за културата, пред сѐ за музиката. Музичките елементи се расфрлани, како трошки, низ целата книга, а вистинско будење доживуваат при лажниот погреб на Наоко.
Во последната глава гледаме постепено излегување од сиот тој магловит приказ. Само Мидори...
Сѐ на сѐ ми се допадна, малку поексплицитна на мојот конзервативен мозок, ама се решив да си го докомплетирам Мураками.
4/5
Dumbledore
...
- Член од
- 24 октомври 2013
- Мислења
- 12.192
- Поени од реакции
- 26.998
Dumbledore
...
- Член од
- 24 октомври 2013
- Мислења
- 12.192
- Поени од реакции
- 26.998
Иако сите карактери поминуваат низ свое внатрешно страдање, Мидори е единствениот карактер кој покажува жив дух. Нема ништо, ни родители, ни кров над глава, сепак покажува волја за живот. Нејзината перверзност донекаде ја сфаќам како специфична форма на хумор (или на тој начин го привлекува неговото внимание), до некаде како изопаченост (зборува за половиот орган на својот татко и се соблекува гола пред сликата на својот штотуку починат татко). Дали таа е само сеќавање на една младост или животен сопатник, тоа не го знаеме поради несмасниот крај и моментите од сегашноста кои се фокусирани на длабоките мисли.
Зошто Мидори? Првите реплики меѓу неа и Ватанабе беа за тетратката и за нејзината коса, каде напоменува дека машките ги сакаат девојките со подолги коси. Дали ја привлекува Ватанабе затоа што и придава внимание (комплименти) за нејзината коса? Не верувам, има момче, а притоа многумина упатуваат срамежливи погледи кога облекува нешто пократко здолниште. Зошто го остава своето момче, за Ватанабе, кога знае дека има (мажена) девојка?
Ватанабе е досаден карактер, досаден човек, веќе напишав дека не приметив некои изразени емоции кај него, било да бил соговорник или пасивен слушател. Немаат ништо заедничко со Мидори. И она малку што го знаеме за него, музика (класичен рок и џез) и литература, му се специфични вкусови кои ги дели само со Нагатава (мислам дека така се викаше женкарот).
Односот со Наоко, постепено се лади. Таа не остава за него ни последно писмо за опростување, преку Реико остава неколку ладни пораки (точка 3 од точките за дебата) каде вината за нејзиното емоционално тонење може да слободно да се префрли и на Ватанабе. Тука прави повеќе од доволно, не само што пробува да ја контактира, редовно ѝ пишува, туку ја посетува во болницата. Мислам дека некаде на почетокот самиот кажува дека Наоко никогаш него не го сакала!
Внатрешното тонење на Наоко е и поради Кузуки, нејзиното момче, но и посведичила на самоубиството на нејзината сестра, која самата го пронашла телото! Описот на Мураками тука е фантастичен. Личи како Наоко да е во потрага по одговори. Сестра ѝ со ништо не наговестила дека ќе се самоубие. Иако е самоизолирана, има нормален живот. Тука убаво се вклопува цитатот на Толстој од Ана Каренина "сите среќни семејства наликуваат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.“....
Нафрлани размислувања од белешки кои ги фатив во однос на дел од точките за дебата.
Ова не ми е прва прочитана книга од Мураками. Го прочитав и првиот дел од" 19Q4" и за волја на вистината не ми даде стимул да ја дочитам таа книга или прочитам нешто друго од него. "Норвешка шума" ми се допадна, малку експлицитна, ама сите тие наративи и измешани приказни ми беа доста интересни. Ја прочитав за неколку дена и ќе гледам до крајот на годинава да ги прочитам и "Цукуру" и "Кафка". Останатите се нешто помали, 150-200 стр и се читаат на едно седнување.
Модераторката е нешто зафатена, ми рече јас да го преземам Клубов. Со оглед на тоа дека Златко треба да предложи книга за месец март, ѝ испратил листа, каде истата ми ја препрати и на мене. Овој месец ќе биде така, ако некој има волја и желба од април да го преземе под своја координација Клубов, секако. Му/ѝ стојам на располагање.
Зошто Мидори? Првите реплики меѓу неа и Ватанабе беа за тетратката и за нејзината коса, каде напоменува дека машките ги сакаат девојките со подолги коси. Дали ја привлекува Ватанабе затоа што и придава внимание (комплименти) за нејзината коса? Не верувам, има момче, а притоа многумина упатуваат срамежливи погледи кога облекува нешто пократко здолниште. Зошто го остава своето момче, за Ватанабе, кога знае дека има (мажена) девојка?
Ватанабе е досаден карактер, досаден човек, веќе напишав дека не приметив некои изразени емоции кај него, било да бил соговорник или пасивен слушател. Немаат ништо заедничко со Мидори. И она малку што го знаеме за него, музика (класичен рок и џез) и литература, му се специфични вкусови кои ги дели само со Нагатава (мислам дека така се викаше женкарот).
Односот со Наоко, постепено се лади. Таа не остава за него ни последно писмо за опростување, преку Реико остава неколку ладни пораки (точка 3 од точките за дебата) каде вината за нејзиното емоционално тонење може да слободно да се префрли и на Ватанабе. Тука прави повеќе од доволно, не само што пробува да ја контактира, редовно ѝ пишува, туку ја посетува во болницата. Мислам дека некаде на почетокот самиот кажува дека Наоко никогаш него не го сакала!
Внатрешното тонење на Наоко е и поради Кузуки, нејзиното момче, но и посведичила на самоубиството на нејзината сестра, која самата го пронашла телото! Описот на Мураками тука е фантастичен. Личи како Наоко да е во потрага по одговори. Сестра ѝ со ништо не наговестила дека ќе се самоубие. Иако е самоизолирана, има нормален живот. Тука убаво се вклопува цитатот на Толстој од Ана Каренина "сите среќни семејства наликуваат едно на друго, секое несреќно семејство е несреќно на свој начин.“....
Нафрлани размислувања од белешки кои ги фатив во однос на дел од точките за дебата.
Ова не ми е прва прочитана книга од Мураками. Го прочитав и првиот дел од" 19Q4" и за волја на вистината не ми даде стимул да ја дочитам таа книга или прочитам нешто друго од него. "Норвешка шума" ми се допадна, малку експлицитна, ама сите тие наративи и измешани приказни ми беа доста интересни. Ја прочитав за неколку дена и ќе гледам до крајот на годинава да ги прочитам и "Цукуру" и "Кафка". Останатите се нешто помали, 150-200 стр и се читаат на едно седнување.
Модераторката е нешто зафатена, ми рече јас да го преземам Клубов. Со оглед на тоа дека Златко треба да предложи книга за месец март, ѝ испратил листа, каде истата ми ја препрати и на мене. Овој месец ќе биде така, ако некој има волја и желба од април да го преземе под своја координација Клубов, секако. Му/ѝ стојам на располагање.
wot
aloof
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.771
- Поени од реакции
- 34.410
Imase uste eden takov moment vo knigata, koga Watanabe ne mozese da go prifati kako fakt deka Naoko e mrtva koga tolku vividno se sekaval kako e uste vo nejzinata usta kako da bilo vcera. Takvo drsko podigruvanje vbrizguvase aftorot poveke pati niz knigata, isto primer koga tatko i na midori i rekol nejze i sestra i deka posakuva oni da umrele na mesto na nivnata majka. Takvi nekoj gut punch momenti koi gi vmetnuva nonsalantno i nikogas ne gi zbori poveke ili razviva. Such a little tease.
Za, sekako, ljubov! Dumbledore.
Bidejki avtorot saka da ja dolovi taa western moda pa vo toj theme saka da ja pretstavi i ljubovta, takva, klasicna, kako na tv, vo usa. Demek imanje leap of faith e del od vozbudlivosta koja doagja so said ljubov i e mandatory za sekoja sto pretendira da se narece golema. Eh.
Interesen moment akcentira, toa sto Naoko ne mu napisa nisto na Watanabe pred da se samoubie a na Reiko nekoj siten muabet. Toa samo ukazuva deka lucidnosta odnosno the lack of kaj Naoko bila golema. Sigurno nejzinite misli bile celosno zaseneti od "glasovite" koi celo vreme gi slusase i ja povikuvaa. Tolku otidena sto vtoriot najbiten covek vo nejziniot zivot voopsto ne blicnal vo nejzinite posledni momenti i misli. Bukvalno (well, kind of
) haunted od duhot na Mizuki. Mnogu tazna prikazna e Naoko.Vo citiraniot pasus isto spomnuvas za vinata so koja se bori Wataname, koj i samiot veli: "All I know is, I have a kind of responsibility in all this as a human being, and I can't just turn mu back on it". Iako veke ne ja saka Naoko. Avtorot tuka ne stava vo siten vnatresen konflikt za dali Watanabe treba da napravi toa sto e pravilno i da ostane so Naoko ili da bide srekjen i kako i sto sam odluci da prodolzi so Midori. I na mnogu subtle nacin ne natera da sfatime za koj navivame ubivajki ja Naoko sto za nas kako citaci trebase da bide olesnuvanje, no za likovite samo se iskomplicira. No zatoa Reiko bese nasiot ljuboven kompas koj sekogas, sekogo potsekase deka edinstveno nesto bitno vo zivotot e - ljubovta.
wot
aloof
- Член од
- 20 мај 2008
- Мислења
- 19.771
- Поени од реакции
- 34.410
@Dumbledore @Zlatikevichius od 5ti ke ideme so nova?
Dumbledore
...
- Член од
- 24 октомври 2013
- Мислења
- 12.192
- Поени од реакции
- 26.998
Ми ја пратија листата на Златко, чекам само @Darklady да ја напише рецензија и до крај на ден ќе гледам да се искоординирам за некакво кратко интро. Ја најдов и пдф.
Мислам дека оваа книга ќе привлече нешто поголем интерес.
Ја утнав шумава, заради други обврски периодов, се извинувам 
Харуки Мураками е еден од оние автори или ти се допаѓаат или не ти се допаѓаат. Некои го опишуваат како напорен, а мене ми спаѓа во групата одлични.
Норвешка шума не ја читав сега, веќе ми беше прочитана. Едно маестрално дело, еден одличен преплет на пријатни и непријатни чувства во ист момент.
Роман посветен на начините на кои различни луѓе, различни карактери се справуваат со своите сопствени демони. Еден крстопат во кој секој би се пронашол, секој што изгубил блиска личност, секој што сакал и почуствувал колку може да боли љубовта.
Не сум прочитала друга книга со повеќе самоубиства на едно место.
Харуки Мураками е еден од оние автори или ти се допаѓаат или не ти се допаѓаат. Некои го опишуваат како напорен, а мене ми спаѓа во групата одлични.
Норвешка шума не ја читав сега, веќе ми беше прочитана. Едно маестрално дело, еден одличен преплет на пријатни и непријатни чувства во ист момент.
Роман посветен на начините на кои различни луѓе, различни карактери се справуваат со своите сопствени демони. Еден крстопат во кој секој би се пронашол, секој што изгубил блиска личност, секој што сакал и почуствувал колку може да боли љубовта.
Не сум прочитала друга книга со повеќе самоубиства на едно место.
Dumbledore
...
- Член од
- 24 октомври 2013
- Мислења
- 12.192
- Поени од реакции
- 26.998
Книгата која ќе ја читаме во месец март, од предлог листата на @Zlatikevichius, е: "Жената со црвена коса" од Орхан Памук.
Постмодернист и нобеловец.
Едно време беше актуелен и поради своите политички погледи. Влезе во конфликт со турските власти затоа што отворено зборуваше за геноцидот на Ерменците кои се случил за време на првата светска војна. Тоа е слаба точка на Турција, посебно на власта предводена од Ердоган. Под притисок на меѓународната јавност беше ослободен од сите обвиненија.
Книгата ја има во издание на Арс Ламина, како и повеќето нивни книги има доста солена цена, чини околу 350-400 ден, но достапна е и во пдф форма на англиски јазик. Ако некој не може да ја најде, ќе му ја пратам во зипувана. Книгата има околу 250 стр.
Да бидам искрен, за мене ова е
непознати води, сеуште ништо немам прочитано од Памук.
И дап, сите сме со обврски, но мислам 30-тина денови се доволно време да се прочита некоја книга од 200-300 стр.
И се надевам дека некој од @Робсо, @Guns N' Roses, @Leo Bonnie, @Aceso, @Комита Ултрас, кои изразија интерес, па и оние кои кружат на темава и ставаат реакции, ќе пронајдат интерес за некоја од клупските книги и ќе не дружат.
Постмодернист и нобеловец.
Едно време беше актуелен и поради своите политички погледи. Влезе во конфликт со турските власти затоа што отворено зборуваше за геноцидот на Ерменците кои се случил за време на првата светска војна. Тоа е слаба точка на Турција, посебно на власта предводена од Ердоган. Под притисок на меѓународната јавност беше ослободен од сите обвиненија.
Книгата ја има во издание на Арс Ламина, како и повеќето нивни книги има доста солена цена, чини околу 350-400 ден, но достапна е и во пдф форма на англиски јазик. Ако некој не може да ја најде, ќе му ја пратам во зипувана. Книгата има околу 250 стр.
Да бидам искрен, за мене ова е
непознати води, сеуште ништо немам прочитано од Памук.
И дап, сите сме со обврски, но мислам 30-тина денови се доволно време да се прочита некоја книга од 200-300 стр.
И се надевам дека некој од @Робсо, @Guns N' Roses, @Leo Bonnie, @Aceso, @Комита Ултрас, кои изразија интерес, па и оние кои кружат на темава и ставаат реакции, ќе пронајдат интерес за некоја од клупските книги и ќе не дружат.
831
רַב אושר של חוכמה
- Член од
- 8 ноември 2009
- Мислења
- 7.012
- Поени од реакции
- 12.682
- Возраст
- 43
Јас беља си закачив, се навлеков и сега не можам да престанам. Одамна немав читано нешто а да не е окултизам, филозофија или психологија па заборавив колку е преинтересно да се чита нешто друго.
Почнав со ,,Убав нов свет", и дури чекав да објавите наредна ги прочитав ,,Животинска фарма", ,,1984" и ,,Дервишот и смртта". Откако ја предложивте ја прочитав ,,Норвешка шума" а вечерва ја завршувам ,,Записи од мртвиот дом" и одма ја почнувам ,,Записи од подземјето".
Од овие најнајмногу би ја препорачал ,,Дервишот и смртта", Селимовиќ е Ѕвер, ЅВЕР!
Од утре ќе ја барам предложенава...
Почнав со ,,Убав нов свет", и дури чекав да објавите наредна ги прочитав ,,Животинска фарма", ,,1984" и ,,Дервишот и смртта". Откако ја предложивте ја прочитав ,,Норвешка шума" а вечерва ја завршувам ,,Записи од мртвиот дом" и одма ја почнувам ,,Записи од подземјето".
Од овие најнајмногу би ја препорачал ,,Дервишот и смртта", Селимовиќ е Ѕвер, ЅВЕР!
Од утре ќе ја барам предложенава...