Тоа ти е македонче, финансиски аналитичар и математичар за семеен буџет.
Пошто сме растени од немаштија, горе доле сите, всадена ни е у днк таа “опседнатост” со бројки.
Од друга страна при сите пресметки кои што се прават и се направени, се заборава времето како една од главните, но скриени капиталистички варијабли.
Капитализам (шугав, феудо-капитализам) кај нас постои 30 години. Сиромаштијата е ongoing веќе со векови. Сиромаштијата ствара завист, злоба, љубомора и комплекси секако. И ние сега сме во таа адолесцентна фаза на конзумеризмот, како тинејџерка во раните фази… нормално дека ќе се залета во некој квази-фраер што сака само да ја клецне.
Нашите родители, баби и дедовци се возеле со коњи/магариња или фичовци/југа, кои многу ретко излегле надвор од родното село или град… Нормално, никој од нас не влегол у колиште своевремено, нити пак од мали сме изнашетани низ разни метрополи низ светот. И оттаму тој комплекс сега да се возат бесни коли, да се ствара имиџ на богат, да се фоткаат тротоари и рандом глупости низ Копенхаген и тн. Тоа ни се всадените комплекси на историска немаштија и не-еманципираност со која сме соочени и кои се неминовен дел од нашето его. Но сепак, постојат екстремно ретки случаеви кога таа всадена немаштија не научила на скромност и рационалност.
Нејсе, да се вратам назад кон темата и да ја споделам својата финансиска перцепција и размислување.
Во Скопје, без 2.000 евра семеен буџет едноставно не може да се смета за лабав и “западен,урбан” живот. Ако со тој буџет се има рата за кредит, ќе мора кратење од некакви задоволства, на некого.
Сите ги праите елементарните пресметки а не предвидувате дека секој месец има некакви нови вложувања/давачки во ставка “непредвидени трошоци”, дали е тоа кола, куќни поправки, или некакво подновување за домот. Раат си само првите 3 години откако се вселиш и цаком паком си го средиш домот, после 2-3 години секој месец ти искача нова давачка за пооравка/одржување и тн. Ајде нека се и на 2 месеци, небитно.
Одморите не се баш толку ефтини. Плус, мислам дека "западниот/урбан" живот ти "налага" 2 пати годишно да отидеш до некоја нова (урбана) дестинација, макар на продолжен викенд од 3-4 дена. Зборам за Виена, Милано и такви некои патувања. И не, ова не е луксуз или не знам што, туку потреба за личен, културолошки и секаков раст и развој. Патувањата се дел од таа равенка на "среќа", сакале ние тоа да го признаеме или не. Бидејќи овде освен шабанарија и кафани, практично нема ништо на ова поле, излегуваш надвор по улиците - сивило и кал, и тие кафани наши кои се одраз на наша култура се шлајм невиден и уште толку повеќе overrated. Како не им скурчи на луѓето тоа да го прават нон стоп, иста музика, иста атмосфера, просечна храна, која ни се чини ефтина и тн и тн. Цел живот по кафани на "туѓа си бескрајно" ли ќе ни биде разонода?
За најобичен дочек на нова година во една кафана не одраа, со девојка ми 7000 потрошивме. Мислам дека нема, немало и ќе нема поголема превара од кафана. Особено за посета од неколку пати во неделата. Знам луѓе кои пола од своите не баш мали плати ги даваат во овие шлајмови, и после крпат крај со крај цел месец. Да намалат посета на еднаш неделно во кафана, да тргаат пари нешто за шетање, мислам дека ќе имаме психолошка ренесанса во државава. Се оговара се пие, се курчи, пури се палат, тотално дрмање на его...
Од друга страна, Музеи - 0, театри во минус, никаква понуда и никаков културен живот овде. За било која возраст од животот. Преку лето во парк, мислам дека секој викенд реално е арчење пари, губење време и затупувањае. Еднаш месечно е ок, колку да не се "забега", нели.
Не дека у Барселона пример ќе се стегнам да ја гледам Оревокршачка, ама пак, и тоа си има удел, барем за мене. Ако патувањата ги сведуваш на 1 недела грчка каде и да е, и 1 недела Банско/Копаоник пример, ти друже ќе затупавиш со тек на време, сакале тоа да си го признаеме или не. Оттаму, за мене патувањата се многу битна варијабла во равенката "среќа" и "благосостојба".
Еве, нека биде 1 годишен одмор преку лето и еден 5 дневен престој во некоја метропола или некаквo "културолошко патување". Не е тоа луксуз, не е тоа аристократија или летање во облаци, тоа едноставно е потреба за одржување на разумноста во една девалвирана реалност и држава како што е северџанија.
.
Тресење зелени.
), може на прв поглед не е којзнае што, но низ годиниве се изненадив од многу места кои никој не ги есапи а беа навистина уживање.
