- Член од
- 28 декември 2015
- Мислења
- 3.984
- Поени од реакции
- 6.470
Сведоци сме во последниве 30 години на насилното однесување на дел од малцинскиот албански колективен идентитет во рамките на РМ, но не само тука туку и во соседството. Според некои мислења станува збор за трибалистичка појава, односно шкиптарскиот идентитет сеуште го нема надминато племенското, клановското, родовското.
Дали навистина албанците работат институционално и вонинституционално на стварање на обединета голема шкиптарска држава која би имала 5+ милиони жители?
Дали поведението на албанците кога станува збор за насилство е стихијно или сепак се работи за планско работење? Моето мислење е дека е планско, но може да грешам.
Албанците во основа имаат две тактики кога станува збор за етничко редефинирање на одредена територија, првата е купување на имоти на лица кои не се албанци со помош на преценување на имотот кој го купуваат. Ова е долгорочна тактика која трае со децении и е прилично успешна.
Втората е чопоративното насилство усмерено кон лица кои не се шкиптари со цел лицата кои не се албанци да размислат за напуштање на местото во кое живеат.
Дали албанците се етнос или се работи само за идеологија во која луѓе од различни потекла (Геги, Тоски, Роми, Торбеши) и различни верски определби (Суни-мухамеданци, Православни христијани, Католички христијани, Атеисти) се обединети околу шкиптаризмот како идеја?
Проблемите кои ги прават албанците датираат уште од СФРЈ во 70-те години. Се засилуваат по смртта на Тито а кулминираат особено после 1997 и НАТО интервенцијата 1999 со одделувањето на Косово од Србија.
Зошто и до која мера западот ги поддржува албанските иредентистички цели? Знаеме дека САД имаат огромна база на Косово и дека Албанија е примена во НАТО пред се по настојување на разни администрации од САД. Освен Шпанија цел запад го признава Косово.
Кој е интересот на запад да се поддржуваат шкиптарите на Балканот?
Кое е долгорочното решение за албанското прашање?
Едно време беа популарни идеи за размена на територии и население, нешто како Грција и Турција на Кипар 1974 и Мала Азија 1922 или Ерменија-Азербејџан во 90-ти. Дури и еден екс-премиер на РМ беше застапник на таква идеја, заедно со некои академици од МАНУ.
Кои се вашите размислувања за оваа за жал, вечно актуелна тема?
Дали навистина албанците работат институционално и вонинституционално на стварање на обединета голема шкиптарска држава која би имала 5+ милиони жители?
Дали поведението на албанците кога станува збор за насилство е стихијно или сепак се работи за планско работење? Моето мислење е дека е планско, но може да грешам.
Албанците во основа имаат две тактики кога станува збор за етничко редефинирање на одредена територија, првата е купување на имоти на лица кои не се албанци со помош на преценување на имотот кој го купуваат. Ова е долгорочна тактика која трае со децении и е прилично успешна.
Втората е чопоративното насилство усмерено кон лица кои не се шкиптари со цел лицата кои не се албанци да размислат за напуштање на местото во кое живеат.
Дали албанците се етнос или се работи само за идеологија во која луѓе од различни потекла (Геги, Тоски, Роми, Торбеши) и различни верски определби (Суни-мухамеданци, Православни христијани, Католички христијани, Атеисти) се обединети околу шкиптаризмот како идеја?
Проблемите кои ги прават албанците датираат уште од СФРЈ во 70-те години. Се засилуваат по смртта на Тито а кулминираат особено после 1997 и НАТО интервенцијата 1999 со одделувањето на Косово од Србија.
Зошто и до која мера западот ги поддржува албанските иредентистички цели? Знаеме дека САД имаат огромна база на Косово и дека Албанија е примена во НАТО пред се по настојување на разни администрации од САД. Освен Шпанија цел запад го признава Косово.
Кој е интересот на запад да се поддржуваат шкиптарите на Балканот?
Кое е долгорочното решение за албанското прашање?
Едно време беа популарни идеи за размена на територии и население, нешто како Грција и Турција на Кипар 1974 и Мала Азија 1922 или Ерменија-Азербејџан во 90-ти. Дури и еден екс-премиер на РМ беше застапник на таква идеја, заедно со некои академици од МАНУ.
Кои се вашите размислувања за оваа за жал, вечно актуелна тема?