Тенеќ, со другиве се расправаш чисто за историја, а ја ќе те прашам за една друга појава шо е интересна. Ширењето на населбите. Во турско многу од населените места неприродно се ширеле по ридови, по планини, блиску до високи шуми, со тесни сокачиња, мали улички преку кои два коња еден до друг не можат да поминат. После турско почнале населбите да се спуштаат надолу и да се градат куќи на рамна површина. Шо мислиш, дали било кој разумен човек во, еве да речеме Велес, би градел црква на највисоката и непристапна точка од градот, на врв на рид, а главната населба би му била на истиот тој рид, а не близу реката, на рамно, со мовчиња и се тоа, каков што бил турскиот дел од градот? Зошто не биле (раз)умни тие велешани и останати две третини од населението на територијава во една мирна и толерантна отоманска империја?
