Не знам како било порано у СК у врска со улична школа, но сега можам слободно да ви гарантирам дека повеќе од пола младина у СК се пичиња.
Ова го знам од искуство, бидејќи поради игра на случаеви бев приморан од град во западна Македонија да се преселам во СК каде што живеев и учев година ипол до две.
Пред да ме запише мајка ми во школо, ме имаше замолено да не правам проблеми и да не ја срамам и никако да не потпаѓам под провокации бидејќи во моето матично школо во мојот роден град учев заедно со најхардкор деца што произлегле од моја генерација, па сега на мои 20тина години, скоро 80% од екипата од основно ми е на условно, некои дури лежеа и притвори и затвори за сериозни дела, а некои се пребегнати во странски држави како не би издржувале затворски казни. Да не го должам многу, слободно можам да кажам дека масовни тепачки, еден на еден тепачки, урлање навијачки песни по пат накај дома од школо итн ни беа секојдневие во основно.
Нејсе, првиот ден само што пристигнав у школо, одма поради тоа што сум роден и сум живеел у град од западна Македонија бев прогласен дека сум од друга националност, па одма почнаа да ми се собираа педерчиња со обид психички да ме малтретираат што не заврши добро за нив. Првиот ден, сигурно после некои саат време од првиот час одма бев испратен кај директорката за тоа што пцуев едно дете од клас на час пред професор поради тоа што константно ме провоцираше и викаше дека сум бил шипо. Нема никогаш да заборавам како ми се собираа цели класови на школски одмор, ми свиркаа, јас никогаш не бегав и секогаш им се враќав, а тие 20тина души седат и немаат мадиња ни со прст да мрднат, само да јадат гомна за дијалект
![Пукам од смеа! :pos: :pos:](/styles/default/xenforo/emot/pos.gif)
.
Не пројде некое време, со постарите у школо веќе имав развиено моабет бидејќи бев многу позрел од тие што ми се у клас, а и изгледав постаро и знаев самиот себеси да се одбранам. Таму некаде, неколку месеци пред да се вратам у родниот крај, тоа педерчето чии што провокации ги игнорирав се со цел да не правам проблеми, се осуди да ме нападне физички за што доби таков чутек за кој сум сигурен и ден денес го памти.
Да не навлегувам во таа тема што ние од градови од западна Македонија се движиме по места каде што мнозинството се албанци, некогаш пиеме кафиња во албански кафулиња, јадеме на места каде сопственици и муштерии се албанци, имаме другари, колеги, комшии албанци, слободно и гордо зборуваме македонски и не прекинуваме со разговор доколку некој во наша близина зборува друг јазик, додека 80% од младината у Скопје нема мадиња ниту да влезе во Чаир или во другите албанско доминантни општини, а не па нешто друго.