Јасно ми е дека веќе неколку пати паничам за ништо. Пишав и во друга тема дека сум свесен за тоа и дека би сакал да пробам и со психолог.
Сепак не знам како да се изборам со тоа. Моите се супер, но никогаш не сум бил доволно близок со нив, а веќе се и постари и си имаат доволно нивни проблеми. Девојка ми ми е огромна поддршка и разговарам со неа, но како што спомна
@Dumbledore страв ми е и дека и нејзината толеранција ќе ја надминам.
Најтешко ми е што од една страна си викам "не претерувај, знаеш дека не ти е ништо", но во исто време нешто ми вика "а што ако баш сега е нешто, а ти ќе го изигнорираш!?" Како колку повеќе да се трудам да се убедам дека џабе паничам, толку повеќе чувствувам страв и вина(?) дека ќе изигнорирам нешто што во иднина ќе биде само многу полошо. И тоа ме враќа на почеток.
Значи сумирано, свесен сум дека имам проблем со беспотребно паничење. Не сум како некои кои не можат да го прифатат тоа и се убедени дека навистина им е нешто. Само не можам да најдам начин да се изборам со проблемот.