Најпрвин мислев дека “далеку од очи - далеку од срце“ ќе биде кога ја раскинав врската од 2 години во Скопје ама испадна дека не било така. На прво враќање во Скопје (по цели 9 месеци поминати џенем) - првата работа на којашто помислив е “Да се јавам да се видиме?“... Ехехеееееее... Се влечкаше до лани до април месец чувството дека ништо не се променило и сеуште бев “вљубен“ (а што е најтрагично е фактот дека бев вљубен во две личности)... Мина време, ланското лето се прибрав во Македонија, се сретнавме (т.е. се одминавме) и сфатив дека некои навики не се менуваат така лесно - колку и да бидат далеку од очи.
Сега е се ОК - поминаа апстиненцијалните кризи и се создаде нов “дух на мислење“. Заљубен сум до уши, добро ми е, се ми оди како што треба (уште неколку работи да се средат па се надевам дека ќе биде се како што посакувам - не идеално ама бар блиску до состојба на “среќа“)... Понекогаш растојанието не е битно туку можноста, способноста, да се седне во 4 очи и да се разговара како возрасен човек : искреноста е болна работа ама знае да ве направи посилен :wink: