На денешен ден во 2001 година.......денешната пратеничка група на ДУИ барајќи човекови права и тендери ја разнесе главната црква на Лешочкиот манастир - Свети Атанасиј.
Прегледај го приврзокот 263388
радничко-атеистички моде он Кога градите манастир за да бележите територија кој ви е крив.радничко-атеистички моде офф
Тие што го рокнале манастирот, биле од некое село у близина и наводно им се дешавале некои ствари, па не знам, дале пари да се обнови. Таква некоја приказна ми кажа еден од Тетово. Албанец. Ја у тоа не верувам. Верувам во божја казна и верувам дека некое срање им се десило на тие што го направиле тоа, но не верувам дека Албанците нешто се загрижиле за манастирот и помагале да се обнови, затоа што им се дешавале срања.
...за да бидат работите појасни, да се потсетиме:
цитирам:
,,...Лешочкиот манастир бил изграден во 1321 година, по завршувањето на Австро-турската војна и повлекувањето на Австријците од просторите на Полог во 1690 година, муслиманското население одмазднички се нафрлило на месното христијанско население и двете манастирски цркви (старата и новата) со се’ конаците биле целосно разурнати, заедно со неколку други манастири и цркви во полошкиот регион.
Во 1710 година, турски јаничари го нападнале манастирот. Тогаш монасите целосно се разбегале и манастирот останал напуштен. Манастирот останал празен сè додека не дошол Кирил Пејчиновиќ и го возобновил во периодот 1817/18 година. Тогаш бил доградуван и монашкиот живот повторно заживеал.
Доаѓајќи од манастирот Хиландар на Света Гора, тој наишол на спротивставување на неговите идеи за возобновување на манастирот од страна на градските парохиски свештеници (од кои бил исмеван) и месното македонско христијанско население. Сепак, не дозволил да биде поколебан и најпосле добил одобрение од Абдул Рахман-паша да започне со возобновување на манастирот и конаците. Неговиот потфат започнал како речиси невозможна мисија во период на крајна културна и комуникациска изолација на македонското христијанско население во времето на крајна материјална беда; со крајни напори и помош од поединци, успеал да го заврши својот свет подвиг и да го обнови духовното полошко светилиште. Во подвигот, една група на луѓе му помагала, но не биле на мал број ни оние кои со сите сили се труделе да му одмогнат на хиландарскиот свештеномонах.
Својата мисија, преподобниот Кирил ја крунисал со следната забелешка:
| „ | „И кој радил и кој не радил, све Бог да ги простит, понеже должни смо да се молимо и за брати наша. Ама од тогај до сега едни дојдоха на покајание, едни се преставиха со чифотското сердце. Едни сат уште живи а непокајани.“ | “ |
И на крајот, преподобниот подвижник ја оставил и следната порака до идните генерации:
| „ | „... чуајте ги обичаите, чуајте а верата и никоаш немојте да ми го забраете мојов манастир |
Манастирот бил сардисан од жителите со албанско етничко потекло од соседното село Слатина и од другите долнополошки села во август 1905 година. Причина било убиството на двајца слатинчани во Слатинското Поле, ноќта пред празникот Св. Богородица, од група комити за кои се мислело дека се наоѓаат во Манастирот. Благодарение на големата присебност и на мудроста на тогашниот игумен јеремонах Еротеј во тие критични моменти, сардисувањето не завршило со трагични последици за Манастирот и за присутните илјадници гости.
Манастирот по трет пат сардисан и бил разрушен за време на воениот конфликт во тетовско на 21 август 2001 година. Уништувањето на манастирот предизвика широка реакција во Македонија и светот. Чинот на рушење бил споредуван со настаните од Авганистан, кога Талибанците ги уништувале будистичките храмови во земјата. Со силна детонација во 3 часот утрото, црквата била разрушена до темел, со минирање. Останал само нартексот од западниот дел и скоро целиот западен ѕид од наосот. Двете куполи на нартексот исто така останале. На јужната купола биле видливи конструктивни пукнатини. Од експлозијата сè било уништено,
Во кругот на манастирскиот двор бил оштетен и гробот на архимадритот Силвестер и гробот на јеромонахот Кирил Пејчиновиќ. Не била поштедена ниту новата летна трпезарија, која била обиена и покрадена.
Иако разурнат, манастирот сепак на 28 август 2001, бил посетен и во него прославен празникот на Успението на Пресвета Богородица, но не со зурли и тапани, туку со солзи. Некои од посетителите ги завиткувале парчињата скршени црквени камења во крпи и ги земале со себе деловите од она што некогаш било фасада или фреска од свет храм, другите ги бакнувале урнатините клекнати на колена, трети ги бришеле солзите од жал и јад.
На 15 февруари 2002 година, манастирот бил посетен од членови на европската комисија каде било утврдено повторно да се возобнови и да воскресне ова светило. Манастирскиот комплекс бил реконструиран и завршен во јуни 2006 година. Црквата „Св. Атанасиј“ била реконструирана со истиот камен што бил користен во нејзината првична изградба. Камењата биле сочувани и нумерирани со помош на Институт за заштита на културното наследство, кој направил детална студија за проектот. ЕУ обезбедила околу 410.000 евра за обнова на ѕидот и фасадата, преку Европската агенција за реконструкција во Македонија ..,,, затворен цитат.
... да се надоврзам, после рушењето на црквата во Лешок и оштетување на гробот на првиот игумен Кирил Пејчиновиќ, децата кои се раѓале од селото се раѓале со деформитети, не една не две, туку сите рожби, со што селаните барем тие кои се домаќини и староседелци и несоучесници на конфликтот со нивна иницијатива ги повикале ЕУ комисија за да го обнови манастирот, од денот кога почнал да се обновува црквата, гробот и целиот Лешочки манастир, се повлекло раѓање на деца со деформитети во село Слатино и се раѓале здрави прави деца!
... во контекс на кажаното од членот погоре дека се „градело цркви да се обележи територија“ очигледно нема прочитано ниедна книга од историја, нит пак да се распраша зашто црквите најчесто биле изградени со мала градба , скриени во пештери, планини надвор од око на човекот за „за да ја обележи територијата кој никој не ги гледа?“ жалосно што вакви нови генерации немаат никакво историско познавање барем не тоа реалното... градењето на црквата, манастирот во Лешок е во време на Отоманска Империја, турско ропство, со дозвола од тогашниот паша, што нема врска со арнаутите кои покасно ги донеле турците да го малтретира христијанското население во овие региони, а најмалку има врска сега со посебната група на граѓани од албанско потекло!
П.С.
...за неколку дена е големиот полошки настан славењето на христијанскиот празник Голема Богородица во Лешочкиот манастир по традиција како ни тргнаа со христијанските прзници највероватно годинава нема да се слави - тридневен карантин за време на празникот Голема Богородица за кој изгледа министерот Филипче повторно ќе не затвори дома во име на пандемијата со кронавирус, како денес или утре нема коронавирус - „одмара“, а ќе се активира во викендов за празник, во работни денови тигри комарци се „на работа“
!
.
