Такви филмови за виножита, широки тревни полјани какви што вие слатки деца на летото замислувате, може да гледате само во земји кои што ги решиле своите егзистенцијални прашања, овде не.
Трибализмот, засилен со екстремниот национализам, зачинет со радикален верски фанатизам кој што се потпира врз догми кои што креираат цела една култура на живеење, верски и политички лидери кои што знаат сето ова да го изменаџираат и да го насочат кон една шизофрена кауза која што во себе содржи територијална експанзија, прогон и етноцид, доведува до моменталниве резултати.
Овој рецепт во минатото растурил илјада годишни империи, е практика и денес. Вакви фрагилни испрдоци од општества како нашето, со закржлавено идентитетско ткиво, се први кои што биваат покосени во налетот на ваквите орди. Трибализмот има тенденција да се шири, да експлоатира, но ретко е во состојба да менаџира, да создаде култура а со тоа и цивилизација.
Ние си имаме работа со ваков проблем. Никакви договори, рамки, отстапки не го решаваат, туку само ја пролонгираат агонијата на нашето постоење. Рим пред својот пад им плаќаше на племенските орди да не напаѓаат, им додели земја и права да живеат. Пред крајот, последните императори беа корумпирани слабаци без никаков допир со реалноста. Звучи познато, нели? Племенски водачи како Али им пресудија.
