Срам да ти е на тебе што правиш такви работи, срам да ти е за се она што си погрешил, за сите гревови кои си ги примил на себе.
Срам да ти е за...
Ги бркам, ги душкам, ги галам, ги лижам, ги дупам, но над се, мислам за нив.
25 годишен, а сеуште зјапам и мечтаам по секоја девојка што ќе ги прекрсти нозете спроти мене во автобусот. И понекогаш се преколнувам себе си што не сум прозборел ниту зборче на сочниот пар цицки кои се возеле со мене од карпош до центар.
И што прави од себе си, овој будала, овој идиот, ова прикриено дете.. овој сексуален манијак.. Тој едноставно не може - нема да го контролира огнот во неговите панталони, треската во мозокот, желбата која во него непрестојано гори, за новото, за дивото, за непромисленото и ако можете да си замислите такво нешто, несонуваното. Кога е пичка во прашање тој живее во состојба која не е ниту намалена, ниту пак во позначаен облик рафинирана од времето кога имаше 12 години и кога не можеше да стане од столче од срам дека не му ја приметат срамната белешка на неговото сексуално созревање.
Секоја девојка која ќе ја види, да така излегува (ај сите што читате фатете се за нешто) меѓу своите нозе носи - вистинска пичка! Сите тие имаат пички! Под облеката! Пички за ебење! И изгледа колку и да добивам, ова копиле сонува за утрешното пиче дури и додека го пумпа денешното...
Дали претерувам? Дали ова самоуништување е само паметен начин на самоистакнување? Дали навистина овој немир, оваа попаленост, ја чувствувам како мачење..или како постигнување? Двете? Може да биде. Или можеби тоа е само начин да се измолкнам..Барем не можам да бидам себеси, и затворен во некоја врска со некоја фина особа чие тело престанало да буди некој искрен интерес кај мене - барем не морам секоја вечер или ај на две-три, да бидам во кревет крај некоја која, сенасе, ја ебам од обврска, а не од страст).Мислам кошмарна депресија од која некои луѓе страдаат кога е време за во кревет.. Од друга страна, дури и јас морам да признаам дека можеби постои, од извесна перспектива, нешто помалку депресивно и во мојата ситуација. Секако дека не можеме да имаме се, барем јас сфаќам така- но прашањето со кое незнам дали сум готов да се соочам е - дали нешто имам? До кога ќе ги водам овие експерименти со жените? До кога ќе го забивам во дупките кои ми стојат на располагање - првин во оваа дупка, па во следната... кога ќе заврши тоа?
Само..зошто би завршило? зошто толку се бранам од тоа да бидам нешто што со почит се нарекува ерген? Тогаш каде е моето злосторство? Јас не ги ги киднапирам девојките, не им ги виткам рацете за да легнат со мене. Зошто морам, зошто чуствувам потреба да ја бранам својата чесност и да ги сожалувам моите желби.. Добро имам желби--ама тие се бескрајни.. А тоа и не мора да биде некој благослов... Еве популарно е тука, се што може несвесното да стори, вели Фројд, е да бара. И си бара, се разбира. Уф батка Фројд и тоа како знам
. Оваа има супер гзе ама го тупи многу. Од друга страна оваа не збори многу, барем не нешто што има врска и + бате како го шмука. Кое познавање, која култура. Додека пак еве, срце девојче, со најмеките, најрозовите, најпипливите цициња кои некогаш сум ги зафатил меѓу забите, само златото не сака да се симне подолу- не е ли тоа чудно?
Гледате не можам да сопрам.. неколку месеци љубов, и нежна и страсна, но на крајот - неминовно како и смртта - времето си маршира и страста изветрува..
Јас едноставно не можам, нема да склучам договор да спијам само со една жена до крајот на моите дни. Замислете - одам со девојка А која има супер цицки и се, што ќе се случи кога ќе се појави девојка Б чии што цицки се поголеми, послатки, или ете поНОВИ.. Или В која знае да го мрда гзот на посебен начин кој до тогаш не сум го осетил или Г...итн.. Во сексот мечтата на човекот оди до Ш и понатаму..Како можам да се откажам од старт од нешто што никогаш не сум го имал, да се откажам од некоја непозната девојка, толку сласна и провокативна макар и колку и таква и да била, еден ден би ми прераснала во нешто сосема обично и секојдневно.. За љубов.. Која љубов? Тоа ли е она што ги врзува девојките, оние кои воопшто се замараат со тоа. Не е ли тоа показател на слабоста? Не е ли тоа повеќе како приспособување и апатија и вина? Не е ли тоа повеќе страв и исцрпеност и инерција, чисто и јасно немање храброст, далеку,далеку позади онаа љубов која песнопојците ја сонувале? Ај ви се молам да не си сереме еден на друг за љубовта и нејзината истрајност. Поради тоа прашувам - како можам да бидам во врска со некоја која ја "сакам" или еве подрастично оженам, кога знам дека за некое време ќе бидам надвор на улица, ловејќи тазе, ново пиче- додека мојата девојка, жена, ќе ги трпи моите екскурзии и ќе ги проголта моите "неверства".
Сепак, што е обид на оваа префригана кучка да ме скрши на запците на вината- и така да си добие покорен дечко. На цел свет ќе му кажам на тебе идиот итн, каков перверзник си, итн..
Пичка глупа... Имам среќа што од таа врска излегов здрав и жив...
