Ние со осамостојувањето имавме многу поповолна стартна позиција. 90тите беа клучни години кога се прекршуваа многу прашања за тоа дали ќе не биде како држава или не. Голем дел од проблемите сеуште ги влечкаме од тогаш, се наследени и секоја влада од тогаш па наваму ги крие под тепих и си ги предава една на друга.
Тој период наследивме огромен капитал, финансиски бевме слаби, но ако се направеше таа фамозна приватизација како што треба, сега ќе беше друга приказна. Низ криминалиите што тогаш се случуваа пропаднаа милијарди долари државни пари во неповрат, пари кои што можеа да се искористат развојно и полесно да го поминеме тој транзиционен период.
Се тоа се случи што од неискуство, но пред се од склоноста кон корупција на тогашните владини елити. Надворешните служби го потпомогнаа тој процес, не турнаа во уште подлабок амбис.
На никој во регионот па и пошироко не му е во интерес да бидеме стабилна држава. Секогаш ќе бидеме ословувани како извор на конфликт и дестабилизација. Нема да се распаднеме но нема ни да не остават да напредуваме. Плодна почва за таквите интереси е и нашата корумпирана политичка елита.
И да се постигне евентуално решение проблемите нема тука да запрат, сигурно ќе се појават нови пречки. Членството во ЕУ е далечна перспектива, долг и неизвесен пат без никакви гаранции. Давеници кои што во акт на очај се фаќаат и за сламки.
ЕУ од оваа дистанца тешко дека ќе донесе некакво револуционерно придвижување, под услов ако некогаш и станеме членка. Со други зборови од ова држава не бива повеќе, предоцна е за многу работи.
