Не беше така.
Акционерството го донесе Анте Марковиќ. Тоа беше еден од условите за прием на Југославија во ЕУ. Трансформација на сопственост, повеќепартиски систем.....
Секој врабоен доби акции врз основ на стаж и плата и до тогаш општествени фирми станаа акционерски.
Работниците можеа своите акции да ги продаваат, или да купуваат од други вработени акции или да се здружат повеќе работници па да имаат поголем удел во фирмата а со тоа и право на глас...
Но најчесто работниците ги продаваа а директорите ги откупуваа. Тука никој не им е крив. Државата им даде дел од фирми - тие си го продадоа тој дел и изгубија секое право за одлучување.
Втора битна работа беше што со распад на СФРЈ многу се отежнаа и работењата на фирмите, голем број од нив беа врзани со други фирми од СФРЈ и многу од нив извезуваа и набавуваа материјали или производи од други репулики или преку други републики. Се пресекоа увозите и извозите кои одеа преку хрватски пристаништа, се прекинаа пазари кон србија поради ембарго, се изгуби босна поради војната... грција ги затвори своите граници кон нас... и многу фирми се најдоа во тешка ситуација, или немаа материјали или им фалеа некои компоненти или изгубија пазари. СФРЈ беше пазар од 25 милиони без царини без граници без некои проблеми да стока пари и народ поминува, сега одеднаш излегоа куни динари толари денари марки долари... одеднаш некоја роба се најде на список на забранети на некоја им удираа царини, се зголемија транспорти... и почнаа да влегуваат во загуби фирмите.
Новопечените газди (кои откупија мнозинство акции) во најголем број не можеа да најдат решенија па не можеа да исплаќаат плати, доприноси, да враќаат кредити.. некои не сакаа ни да се замараат со опстанок на фирма туку распродадоа то шо вреди.....
