Да да, еве го конечно и мојот совет и тоа во склоп на цитираниов пост кој ме потсети на ваква разрешница.
Ја вика другар ти на муабет, и ја седнува дома на маса, и и` вика, слушај сега, ја и ти веќе не се заебаваме! Филзофира како тоа не е нормално што таа го прави, се откопчува во меѓувреме, без брзање, копче по копче, “ова веќе нема никаква смисла“, копче... бла бла... последното копче. Пантолони на земја, кошула на лустер, доаѓа до неа, ја крева со сила, она пробува да збори, тој фино и ја затвара устата со неговата, демек емоции... почиња да ја откопчува, она се противи, ја залапува пак... и кине се од неа. Од тука веќе нема бегање. Ако сеуште не сака, рака околу опавчето на косата, убаво зафати и со нејзина помош заврти. Ја легнува на кревет и ја пушта да прета едно десетина секунди во празно. Потоа како уморна рипка на суво, може да и ја допритисне главата на перница, а со другата рака да среди околу остатокот. Нема да сака, низ врата надвор, гола. Може никад нема да ја опне стварно, ама пичка му матер бар у кафана со друштво ќе има што да раскажува.