S
SpaceTraveler
Гостин
Па да, јас од секогаш сум верувал во Мене! 
Верувате ли во Господ? Дали постои?
- Креатор на темата gerard
- Време на започнување
S
SpaceTraveler
Гостин
Така е во право си!Па да, јас од секогаш сум верувал во Мене!
БОГ НЕМА РЕЛИГИЈА, А БОГАМИ НИ ТИ
Атеист
Дежурен Шаман
- Член од
- 2 февруари 2010
- Мислења
- 7.682
- Поени од реакции
- 4.921
На кој бог мислиш? Один, Сварог, Зевс, Ра, Брама....... Биди поконкретен, 4000 и згора ги има.
- Член од
- 3 јуни 2013
- Мислења
- 1.944
- Поени од реакции
- 1.192
Ако веруваш во Господ,тогаш треба да прифатиш и дека земјата е рамна.Ако земјата е рамна тогаш нема гравитација,тоа се гледа по тоа како птиците летаат а не паѓаат.Птиците летаат само до одредена висина,тоа значи дека има фирмамент.
- Член од
- 19 април 2013
- Мислења
- 2.004
- Поени од реакции
- 2.100
па нормално
GhostLeader
ONE OVER ALL
- Член од
- 20 април 2010
- Мислења
- 2.473
- Поени од реакции
- 643
I sega u Petok pravo na liturgija i koga ke zavrsi prasaj go sto misli on,dali zemjata e topka ili ramnina.
hypoterrian
Young Free Thinker
- Член од
- 12 јуни 2016
- Мислења
- 162
- Поени од реакции
- 49
Што представува господ за вас?
Господ за мене претставува еден од илјадниците Богови создадени во текот на созревувањето на човештвото. Додека луѓето биле неписмени некој напишал книга наречена ,,Библијата'' и таа се ширела многу и сите неписмени ја следеле ЦЕЛОСНО пред 2000 години. И родителите на децата им викале дека постои ,,Господ'' и сега сите се во овој ,,бреинвашинг'' култ.
Верувате ли во господ?
Не и не ни треба. Ако постоеше Господ ќе се појавеше веќе и плус нема никакви факти и докази за да се зацврсти шансата за неговата егзистенција.
Господ за мене претставува еден од илјадниците Богови создадени во текот на созревувањето на човештвото. Додека луѓето биле неписмени некој напишал книга наречена ,,Библијата'' и таа се ширела многу и сите неписмени ја следеле ЦЕЛОСНО пред 2000 години. И родителите на децата им викале дека постои ,,Господ'' и сега сите се во овој ,,бреинвашинг'' култ.
Верувате ли во господ?
Не и не ни треба. Ако постоеше Господ ќе се појавеше веќе и плус нема никакви факти и докази за да се зацврсти шансата за неговата егзистенција.
Bodhidharma
Avatara
- Член од
- 17 септември 2011
- Мислења
- 10.783
- Поени од реакции
- 15.399
F.E.A.R.
The Harem King
- Член од
- 11 јуни 2015
- Мислења
- 871
- Поени од реакции
- 1.387
Не разбирам зошто OP поставил прашање „што претставува Бог“ за нас.
Најмногу од коментарите досега шо ги имам прочитано се одвратни, а претпоставувам и многуте пред то. Наместо да објасни зошто тој/таа верува во Бог и зошто за него/нејзе постои или не, нема никакво солидно објаснување, ниту пак некое цврсто аргументирање зошто да, а зошто не.
Не можи да се аргументира за постоењето на Бог (иако римо-катиолиците на рационален начин од стално пробуавле да го докажат онтолошкото постоење на Бог, најпознатата книга за онтолошкото постоење на Бог е од Анселм Кентербериски - Proslogium/Proslogion). Зато шо Бог не е предмет на познанието, туку тој е над познанието. Тој не е ништо од она што постои, но и ништо од она што не постои, сепак богопознанието е можно. Бог е истовремено трансцендентен и иманентен. Трансцендентен по својата суштина, а иманентен, само по своите дела. Бог не можи да се идентификува со ниеден предмет на познанието, бидејчи тој е над секое познание. Тој е истовремено над секоја појмовна определба и за него не важи ниедно име. Бог не можи да се замисли. Неговата вистинска суштина ја надминува секоја човечка мера. Бог не присуствува во светот со својата суштина, туку тој во светот се појавува со своите сили и енергии, така што самиот му се открива на чоекот. Бог е над сите имиња и определби. Сите видови познание го имаат она што постои, Бог е над секое постоење. За него можи да се кажи шо тој не е, а не и шо тој е. Зато, секое доближување до него бара да се негира, да се одрече од сè шо е пониско од Бог, а то значи да се одречи сè шо постои.
Извадок од годишен зборник на проф. Љубомир Цуцоловски "Онтолошкиот доказ на Анселм Кентербериски".
Јас не можам да аргументирам за постоењето на Бог, ама можам да кажам зошто верувам во Него. Зошто? Зато шо човекот е отсликување на Бог. Тој е отсликување на совршенството. Како слика и отсликување на Бог, чоекот во својата онтолошка има изразито боголика природа. Чоекот е, на некој начин, имитација на божјата природа. Тој е сличен со неа, но не е идентичен.
Без Бог, чоекот е ништо, без да се пазат и да се стави во пракса она шо Бог му наредил на чоекот да прај, сè појче чоеко тони во грев, прај секаков разврат, го прај то шо му е сосема спротивно на него. Сепак Бог не му забранува на чоек шо сака да прај, остава на него, неговата слободна волја, дали че верува во Него или не, дали че прај добро или лошо. Ама само заради то шо не остава шо сакаме да прајме, не значи дека не активен во светот.
Сè е создадено совршено, сè е во совршен ред. Нема ништо шо недостасува. Бог стана човек, само за да може човек да живее.
Само за пеколо, не се секирајте тие шо не веруваат. Пеколот е казна само од чоечка гледна точка, не од страна на Бог, бидејчи пеколо не е место, туку состојба на тие шо го отфрилие Бог од својот живот, шо не верувале во него, шо не го сакале, самото негово присуство, неговите несоздадени енергии е то шо ги гори и шо че ги гори во состојбата на пекол. Исто ко че нејчиш некој, шо не мојш да го поднесиш негото присуство, и то те мачи, така и ова. Пеколо не е место, кај шо владеј Сатанта и демоните па ги измачуваат лујџето. Мн. западно влијание.
Како и да е. Цитирање на Ниче „Бог е мртов“ без притоа да немаш познавање на тој контекст и филозофијата на Ниче. Поубо не се обидувај. Ниче, Шопенхауер и други филозофи си имале своја филозофија и аргументи, зошто Бог не постои и зошто не верувале во него.
А другите како Декарт и Лајбниц верувале во вишо Битие, тие шо го нарекувале „Бог“. Сепак со аргуемнти зошто и како.
Изедначување на Бог со пагански богој е исто така доказ за неписменост. Бог му даде сè на чоеко, а тој од то напрај свој богови.
Најмногу од коментарите досега шо ги имам прочитано се одвратни, а претпоставувам и многуте пред то. Наместо да објасни зошто тој/таа верува во Бог и зошто за него/нејзе постои или не, нема никакво солидно објаснување, ниту пак некое цврсто аргументирање зошто да, а зошто не.
Не можи да се аргументира за постоењето на Бог (иако римо-катиолиците на рационален начин од стално пробуавле да го докажат онтолошкото постоење на Бог, најпознатата книга за онтолошкото постоење на Бог е од Анселм Кентербериски - Proslogium/Proslogion). Зато шо Бог не е предмет на познанието, туку тој е над познанието. Тој не е ништо од она што постои, но и ништо од она што не постои, сепак богопознанието е можно. Бог е истовремено трансцендентен и иманентен. Трансцендентен по својата суштина, а иманентен, само по своите дела. Бог не можи да се идентификува со ниеден предмет на познанието, бидејчи тој е над секое познание. Тој е истовремено над секоја појмовна определба и за него не важи ниедно име. Бог не можи да се замисли. Неговата вистинска суштина ја надминува секоја човечка мера. Бог не присуствува во светот со својата суштина, туку тој во светот се појавува со своите сили и енергии, така што самиот му се открива на чоекот. Бог е над сите имиња и определби. Сите видови познание го имаат она што постои, Бог е над секое постоење. За него можи да се кажи шо тој не е, а не и шо тој е. Зато, секое доближување до него бара да се негира, да се одрече од сè шо е пониско од Бог, а то значи да се одречи сè шо постои.
Извадок од годишен зборник на проф. Љубомир Цуцоловски "Онтолошкиот доказ на Анселм Кентербериски".
Мораш првин да поверуваш па за да знајш. Односно "Верувам за да знам". Можи да се аргуменитира за онтолошкото постоење на Бог. А ти овде бараш со сила да ти докажиме дека Бог постои без пред то да поверуваш. Не оди то така. Најголемта доказна постапка за отнолошкото постоење на Бог е напишана од Анселм Кентербериски во неговото дело Proslogium.
За да се разбере доказната постапка на Анселм, неопходно е да се има предвид неговото определување на божјата природа, т.е. таа мора да се знае, бидејќи од неа и се изведува заклучокот за неговото (на Бог) онтолошка, а не само ментално постоење. Анселм наведува повеќе божји особини или предикати. Тие се, суштиснки гледано, повеќе постулати, кои се неопходни за разбирањето на нужноста на неговото постоењем, отколку што се негови, што значи од самата стварност изведени особини. Сметам дека одлучувачки се следниве постулати, поврзана со божјата природа:
Постулат 1. Анселм, обраќајќи му се на Бога, вели дека тој е такво нешто од кое ништо повисоко не може да се замисли/помисли (aliquid quo nihil maius cogitari possit). Односно, според Анселм, за Бог може да се каже дека тој е: "Она од што повисоко не би можело да се замисли". Битно е да се појасни на што токму мисли Анселм кога за Бога вели дека тој е такво суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли, бидејќи очигледно е дека во оваа определба на Анселм определен е и самиот поим за Бог. Кога Анселм вели (или постулира, сеедно) дека Бог е највисокото суштество, тој под определбата највисоко суштество мисли на суштество кое е најсовршено, односно на кое ништо не му недостасува, па затоа тоа секогаш е идентично самото со себе, не вклучувајќи во себе никакви делови. Бог, како целосна совршеност, никогаш не постои на различни начини, бидејќи кај него и ништо не е дадено во потенција. Оттука, кај него постоењето (егзистенцијата) и суштината (есенцијата) се поклопуваат. Бог не може да постои на начин кој би бил различен од неговата суштина, од самата негова природа. Бог секогаш постои на целосен начин, бидејќи нему, како на совршено суштество, ништо не му недостасува. Тој е, суштински гледано, самата совршеност. Во оваа смисла Анселм и го определува Бог како суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли.
Бог е, значи, самата совршеност и, затоа, тој е и самата довршеност. Неговата совршеност и довршеност упатуваат на неговата вечност, бидејќи она што е совршено и довршено нема зошто да се менува, како што и нема во што да се менува. Наедно, како докрај довршено суштество, значи како суштество на кое ништо не му недостасува, тој е и најмоќно суштество. Во оваа смисла и треба да се сфати неговото определување на Бог како суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли/претстави - а имено, дека како највиско суштество, од кое не постои ништо што би било повисоко од него и кое би можело на кој било начин да го ограничува, тој е навистина и најмоќно суштество. Значи, определбата на Бог како највисоко суштество треба да се сфати и како суштество кое е и најмоќно и од кое, токму затоа, ништо повисоко не би можело да се замисли. Или, определбата "највисоко" треба да се разбере како идентична со определбата "најмоќно".
Постулат 2. Анселм го определи Бог како најсовршено суштество. Што значи, како суштество од кое ништо повисоко не би можело да се замисли (според Постулат 1). Но, приота, Бог е и сè она што е подобро да е, отколку да не е. Тоа значи дека во Бог е вклучено сè она што е подобро да постои, отколку да постои. А тоа, од своја страна, значи дека Бог е и самата добрина, бидејќи јасно е е дека добрината треба да постои, за разлика од злото кое важи обратното, бидејќи злото е сè она што подобро да не е, отколку да е. Понатаму, следејќи ја мислата на Анселм, може да се каже дека Бог е и самата убавина и самата мудрост, затоа што природно е убавината и мудроста да постојат, за разлика од немудроста и грдоста, кои подобро да не се, отколку да се.
Затоа, кога Анселм вели дека Бог е сè она што е подобро да е, отколку да не е, тој Бог го определува и како сè она што е добро, мудро и убаво. Односно, како и самата добрина, самата мудрост и самата убавина. Затоа, подобро тој да е, отколку да не е.
Во овие две определби/постулати на Бог содржина е неговата суштина. Тие ја чинат, според Анселм, неговата природа. Од природата (поимот) на Бог, како што беше веќе нагласено, Анселм го изведува/докажува неговото постоење. Меѓутоа, за да може во целост да се разбере неговиот онтолошки доказ потребно е да се разгледа и уште еден негов постулат. Тоа е, всушност, третиот постулат.
Постулат 3. Анселм смета дека она што постои во разумот, но кое истовремено постои и во стварноста, е повисоко од она што постои само во разумот. Тоа значи дека, според Анселм, она што ментално постои е помалку од она што и онтолошки постои (егзистира). Така, на пример, едно е кога уметникот го има портретот на некоја дама (значи, само моментално), а друго е кога тој него и ќе го наслика. Кога, значи, ќе постои и онтолошки, бидејќи замисленото (портретот, во овој случај), преминувајќи во самата стварност, се здобива со уште една димензија плус, па не постои само во мислата, туку во мислата и во стварноста. А со тоа, неговото постоење е помоќно (постварно) од она кога постоел само во мислата.
Меѓутоа од друга страна, се чини дека, според Анселм, она што онтолошки постои (егзистира) е помало и немоќно (па, значи, и помалку е стварно) од она кое постои онтолошки, но кое и истовремено и мислено (кое е, значи, и нечија ментално содржина), бидејќи на тој начин (како предмет на нечие мислење) тоа не постои само во стварноста, туку и во стварноста и во мислата. Едноставно, сè што има и ментална и онтолошка егзистенција е повисоко и помоќно од сè што егзистира онтолошки. Така, на пример, би можело да се каже дека каменот кој само постоел, кој имал само онтолошки статус на постоење, ништо не губи, туку само добива, тогаш кога за него некој и ќе мисли. Односно, кога тој ќе постои и ментално, бидејќи сега тој не постои само во стварноста (онтолошки), туку и во мислата (ментално), како нејзин предмет.
Затоа, би можело да се закличи, она што е во мислата и во стварноста е повисоко од она што постои или само во мислата, или само во стварноста.
За да се разбере доказната постапка на Анселм, неопходно е да се има предвид неговото определување на божјата природа, т.е. таа мора да се знае, бидејќи од неа и се изведува заклучокот за неговото (на Бог) онтолошка, а не само ментално постоење. Анселм наведува повеќе божји особини или предикати. Тие се, суштиснки гледано, повеќе постулати, кои се неопходни за разбирањето на нужноста на неговото постоењем, отколку што се негови, што значи од самата стварност изведени особини. Сметам дека одлучувачки се следниве постулати, поврзана со божјата природа:
Постулат 1. Анселм, обраќајќи му се на Бога, вели дека тој е такво нешто од кое ништо повисоко не може да се замисли/помисли (aliquid quo nihil maius cogitari possit). Односно, според Анселм, за Бог може да се каже дека тој е: "Она од што повисоко не би можело да се замисли". Битно е да се појасни на што токму мисли Анселм кога за Бога вели дека тој е такво суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли, бидејќи очигледно е дека во оваа определба на Анселм определен е и самиот поим за Бог. Кога Анселм вели (или постулира, сеедно) дека Бог е највисокото суштество, тој под определбата највисоко суштество мисли на суштество кое е најсовршено, односно на кое ништо не му недостасува, па затоа тоа секогаш е идентично самото со себе, не вклучувајќи во себе никакви делови. Бог, како целосна совршеност, никогаш не постои на различни начини, бидејќи кај него и ништо не е дадено во потенција. Оттука, кај него постоењето (егзистенцијата) и суштината (есенцијата) се поклопуваат. Бог не може да постои на начин кој би бил различен од неговата суштина, од самата негова природа. Бог секогаш постои на целосен начин, бидејќи нему, како на совршено суштество, ништо не му недостасува. Тој е, суштински гледано, самата совршеност. Во оваа смисла Анселм и го определува Бог како суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли.
Бог е, значи, самата совршеност и, затоа, тој е и самата довршеност. Неговата совршеност и довршеност упатуваат на неговата вечност, бидејќи она што е совршено и довршено нема зошто да се менува, како што и нема во што да се менува. Наедно, како докрај довршено суштество, значи како суштество на кое ништо не му недостасува, тој е и најмоќно суштество. Во оваа смисла и треба да се сфати неговото определување на Бог како суштество од кое ништо повисоко не може да се замисли/претстави - а имено, дека како највиско суштество, од кое не постои ништо што би било повисоко од него и кое би можело на кој било начин да го ограничува, тој е навистина и најмоќно суштество. Значи, определбата на Бог како највисоко суштество треба да се сфати и како суштество кое е и најмоќно и од кое, токму затоа, ништо повисоко не би можело да се замисли. Или, определбата "највисоко" треба да се разбере како идентична со определбата "најмоќно".
Постулат 2. Анселм го определи Бог како најсовршено суштество. Што значи, како суштество од кое ништо повисоко не би можело да се замисли (според Постулат 1). Но, приота, Бог е и сè она што е подобро да е, отколку да не е. Тоа значи дека во Бог е вклучено сè она што е подобро да постои, отколку да постои. А тоа, од своја страна, значи дека Бог е и самата добрина, бидејќи јасно е е дека добрината треба да постои, за разлика од злото кое важи обратното, бидејќи злото е сè она што подобро да не е, отколку да е. Понатаму, следејќи ја мислата на Анселм, може да се каже дека Бог е и самата убавина и самата мудрост, затоа што природно е убавината и мудроста да постојат, за разлика од немудроста и грдоста, кои подобро да не се, отколку да се.
Затоа, кога Анселм вели дека Бог е сè она што е подобро да е, отколку да не е, тој Бог го определува и како сè она што е добро, мудро и убаво. Односно, како и самата добрина, самата мудрост и самата убавина. Затоа, подобро тој да е, отколку да не е.
Во овие две определби/постулати на Бог содржина е неговата суштина. Тие ја чинат, според Анселм, неговата природа. Од природата (поимот) на Бог, како што беше веќе нагласено, Анселм го изведува/докажува неговото постоење. Меѓутоа, за да може во целост да се разбере неговиот онтолошки доказ потребно е да се разгледа и уште еден негов постулат. Тоа е, всушност, третиот постулат.
Постулат 3. Анселм смета дека она што постои во разумот, но кое истовремено постои и во стварноста, е повисоко од она што постои само во разумот. Тоа значи дека, според Анселм, она што ментално постои е помалку од она што и онтолошки постои (егзистира). Така, на пример, едно е кога уметникот го има портретот на некоја дама (значи, само моментално), а друго е кога тој него и ќе го наслика. Кога, значи, ќе постои и онтолошки, бидејќи замисленото (портретот, во овој случај), преминувајќи во самата стварност, се здобива со уште една димензија плус, па не постои само во мислата, туку во мислата и во стварноста. А со тоа, неговото постоење е помоќно (постварно) од она кога постоел само во мислата.
Меѓутоа од друга страна, се чини дека, според Анселм, она што онтолошки постои (егзистира) е помало и немоќно (па, значи, и помалку е стварно) од она кое постои онтолошки, но кое и истовремено и мислено (кое е, значи, и нечија ментално содржина), бидејќи на тој начин (како предмет на нечие мислење) тоа не постои само во стварноста, туку и во стварноста и во мислата. Едноставно, сè што има и ментална и онтолошка егзистенција е повисоко и помоќно од сè што егзистира онтолошки. Така, на пример, би можело да се каже дека каменот кој само постоел, кој имал само онтолошки статус на постоење, ништо не губи, туку само добива, тогаш кога за него некој и ќе мисли. Односно, кога тој ќе постои и ментално, бидејќи сега тој не постои само во стварноста (онтолошки), туку и во мислата (ментално), како нејзин предмет.
Затоа, би можело да се закличи, она што е во мислата и во стварноста е повисоко од она што постои или само во мислата, или само во стварноста.
Јас не можам да аргументирам за постоењето на Бог, ама можам да кажам зошто верувам во Него. Зошто? Зато шо човекот е отсликување на Бог. Тој е отсликување на совршенството. Како слика и отсликување на Бог, чоекот во својата онтолошка има изразито боголика природа. Чоекот е, на некој начин, имитација на божјата природа. Тој е сличен со неа, но не е идентичен.
Без Бог, чоекот е ништо, без да се пазат и да се стави во пракса она шо Бог му наредил на чоекот да прај, сè појче чоеко тони во грев, прај секаков разврат, го прај то шо му е сосема спротивно на него. Сепак Бог не му забранува на чоек шо сака да прај, остава на него, неговата слободна волја, дали че верува во Него или не, дали че прај добро или лошо. Ама само заради то шо не остава шо сакаме да прајме, не значи дека не активен во светот.
Сè е создадено совршено, сè е во совршен ред. Нема ништо шо недостасува. Бог стана човек, само за да може човек да живее.
Само за пеколо, не се секирајте тие шо не веруваат. Пеколот е казна само од чоечка гледна точка, не од страна на Бог, бидејчи пеколо не е место, туку состојба на тие шо го отфрилие Бог од својот живот, шо не верувале во него, шо не го сакале, самото негово присуство, неговите несоздадени енергии е то шо ги гори и шо че ги гори во состојбата на пекол. Исто ко че нејчиш некој, шо не мојш да го поднесиш негото присуство, и то те мачи, така и ова. Пеколо не е место, кај шо владеј Сатанта и демоните па ги измачуваат лујџето. Мн. западно влијание.
Како и да е. Цитирање на Ниче „Бог е мртов“ без притоа да немаш познавање на тој контекст и филозофијата на Ниче. Поубо не се обидувај. Ниче, Шопенхауер и други филозофи си имале своја филозофија и аргументи, зошто Бог не постои и зошто не верувале во него.
А другите како Декарт и Лајбниц верувале во вишо Битие, тие шо го нарекувале „Бог“. Сепак со аргуемнти зошто и како.
Изедначување на Бог со пагански богој е исто така доказ за неписменост. Бог му даде сè на чоеко, а тој од то напрај свој богови.
Последно уредено:
- Член од
- 4 мај 2009
- Мислења
- 2.476
- Поени од реакции
- 5.545
Дали бог постои? Кој бог? Персоналниот бог опишан во јудео-христијанската и исламската теологија, кој се занимава со сите наши проблеми и бдее над нас? Научни докази нема, затоа што непостоење не може да се докаже. Оттаму, таков бог не постои. За многумина (не само атеисти) тука завршува муабетот и тоа е ок.
Дали знаеме како настанал космосот? Проценката е 13.8 милијарди години (космолошко време). Проценката се базира на проверливи податоци со кои располагаме во моментот и е предмет на преиспитување, апдејтирање, со евентуална опција за комплетно отфрлање доколку се докаже поинаку. Значи, во вој момент толку знаеме и така претпоставуваме. И тоа е сосема ок.
Волтер, Франк Шејфер, Џордан Питерсон и ред други укажуваат дека концептот за бог може да биде корисен од социолошки и етички аспект. Инсистирањето дека религиските наративи и концепти се тотално безвредни или штетни е арогантно. Дури религијата да има само некаков плацебо ефект за оние кои ја практицираат, доволно е. Многу модерни типчиња го обичаат исказот “Не сум религиозен, ама сум спиритуален.” Од научна перспектива, и спиритуалното и религиското искуство се еднакво небитни и научно невалидни. Од лична перспектива, меѓутоа, и двете искуства имаат вредност и смисла за многу луѓе. И тоа ми изгледа ок.
Инсистирањата на милитантните атеисти дека 100% нема бог или она на религиозните милитанти дека 100% има, се во суштина арогантни. Паралелно на тоа, тврдењата дека сега со сигурност знаеме како функционира космосот се исто така арогантни. Бертранд Расел ич не бил спремен да умре за своите убедувања поради реалната можност неговите убедувања да се неточни. Инсистирањето дека постои апсолутна вистина е бесмислено. Уште побесмислена е убеденоста дека рандом философски, теоретски пристап, систем ја инкапсулирал апсолутната вистина. Најбесмислено е дека членовите на рандом заедница, клуб, секта, бутур, ја дознале апсолутната вистина. Комплексноста на универзумот (универзумите) е веројатно пропорционална со комплексноста на можните видови вистини.
Постои некаква интринзичка потреба да именуваме (лексикализираме) сè што не опкружува. Кога именуваме нешто или некого не значи и дека сосема го разбираме или дека сме го решиле тој проблем или прашање. Инсистирањето на бинарност и симплификација не го исцрпува прашањето. Шодека бог не постои? Шодека не постои Дедо Мраз? Шодека не постои совршена љубов, верност, пријателство, симетрија, хармонија, мир, естетика, пропорција, итн.? Искуствата и праксите поврани со овие конструкти се покажале корисни и ги осмислуваат постапките и однесувањето на цели заедници. Стремежите кон некакви идеали (конструкти кои резултираат од некакви искуства) се потребни и полезни. Христос како концепт и идеал, очигледно има цивилизациска вредност, дури и да не постоел. И тоа за некого е ок.
Дали знаеме како настанал космосот? Проценката е 13.8 милијарди години (космолошко време). Проценката се базира на проверливи податоци со кои располагаме во моментот и е предмет на преиспитување, апдејтирање, со евентуална опција за комплетно отфрлање доколку се докаже поинаку. Значи, во вој момент толку знаеме и така претпоставуваме. И тоа е сосема ок.
Волтер, Франк Шејфер, Џордан Питерсон и ред други укажуваат дека концептот за бог може да биде корисен од социолошки и етички аспект. Инсистирањето дека религиските наративи и концепти се тотално безвредни или штетни е арогантно. Дури религијата да има само некаков плацебо ефект за оние кои ја практицираат, доволно е. Многу модерни типчиња го обичаат исказот “Не сум религиозен, ама сум спиритуален.” Од научна перспектива, и спиритуалното и религиското искуство се еднакво небитни и научно невалидни. Од лична перспектива, меѓутоа, и двете искуства имаат вредност и смисла за многу луѓе. И тоа ми изгледа ок.
Инсистирањата на милитантните атеисти дека 100% нема бог или она на религиозните милитанти дека 100% има, се во суштина арогантни. Паралелно на тоа, тврдењата дека сега со сигурност знаеме како функционира космосот се исто така арогантни. Бертранд Расел ич не бил спремен да умре за своите убедувања поради реалната можност неговите убедувања да се неточни. Инсистирањето дека постои апсолутна вистина е бесмислено. Уште побесмислена е убеденоста дека рандом философски, теоретски пристап, систем ја инкапсулирал апсолутната вистина. Најбесмислено е дека членовите на рандом заедница, клуб, секта, бутур, ја дознале апсолутната вистина. Комплексноста на универзумот (универзумите) е веројатно пропорционална со комплексноста на можните видови вистини.
Постои некаква интринзичка потреба да именуваме (лексикализираме) сè што не опкружува. Кога именуваме нешто или некого не значи и дека сосема го разбираме или дека сме го решиле тој проблем или прашање. Инсистирањето на бинарност и симплификација не го исцрпува прашањето. Шодека бог не постои? Шодека не постои Дедо Мраз? Шодека не постои совршена љубов, верност, пријателство, симетрија, хармонија, мир, естетика, пропорција, итн.? Искуствата и праксите поврани со овие конструкти се покажале корисни и ги осмислуваат постапките и однесувањето на цели заедници. Стремежите кон некакви идеали (конструкти кои резултираат од некакви искуства) се потребни и полезни. Христос како концепт и идеал, очигледно има цивилизациска вредност, дури и да не постоел. И тоа за некого е ок.