Не се согласувам со твојата констатација дека бебето не е бог,напротив тој е бог,односно сите периоди од човековите промени с'е e тоа бог.
Не може бебето да прима преку сопствената перпектива кога сеуште ја нема, многу покасно се оформува сопствена перцеција,а до тогаш тие доживувања кој не се ниту добри ниту лоши се останатите "плодовите " од градината кој ги вкусуваат.
Во одност на дуалност , човек(со сите промени) е во светот во кој дуалностие "војуваат" ,во наводници бидејќи така ги перципира додека не ги надмине.
Ја имам постирано оваа слика,ќе се потрудам и да ја објаснам.
Прегледај го приврзокот 137405
Змејот,кој преставува нешто многу старо е човекот со сите свои промени,каде секоја глава е еден период од неговото постоење и стомакот исто така е дел од таа целина,кога е во утробата.
Метафорично отсликување на човек кој го надминува дуализмот откако ја доживува смртта (мртовечката глава доле).
Бледа слика на тоа што преставува бог кој создава човек по својот лик,каде секое доживување има своја приказна(глава), но никогаш во една целина додека не се скрши љушпата од јајцето и се излезе од дуалниот свет.
Доброто и злото како плодови од градината треба да преставуваат првото и последното нешто кое се вкусува за да се постане тоа што го создало човекот,а тоа не им е ускратено како што праша туку тоа е процес на промени!