Инвестираа и Белгијанците во Конго и Англичаните во Индија и Холанѓаните во Јужна Африка... во 19, 20 век, па еден куп црнци и индијци најдоа работа по нивни рудници, плантажи, фабрики..
Ние сме ефтина работна сила. Како црнци или индијци. Бараат млади здрави луѓе кои ќе работат што е можно повеќе за што е можно помалце пари. Македонија која на времето имаше свои инженери, иноватори, техничари, свои фабрики погони комплекси, Македонија која градеше централи, фабрики за шински возила, за оружје и муниција за преработка на метали и неметали.... сега го продава својот мускул и грб на странец привлечен овде од ефтина работна сила и ниски или никакви давачки. Се девалвираме сами себе си за 12.000 денари.
Али ете има на папиру инвестиции и ете 100.000 луѓе вработени во инвестициските бумови ќе земат овој месец од 8.000 - 16.000 плата со потрошувачка кошничка од 30.000 денари. Па ќе рачуна на што да заштеди, на храна, на облека, на одмор, на сметки.... И со жена му да работи во иста фирма, пак ќе биде испод потрошувачка кошничка или на самата граница. (потрошувачка кошничка е минимум за нормален човечки живот во месецот, ако ја немаш живееш ненормален нечоечки живот)
Работа во инвестициските бумови барат луѓе за парче леб. Не за кариера не од желба дека сака тоа да го работи туку оти мора. Сега не смее законски газдата да те камшикува на плантажата за да работиш, али може економски и финансиски да ти стегне гуша дур не ти посини лицето и те примора да бараш и молиш и работиш за минимална плата од која не можеш да живееш како човек.
Ние странските инвеститори ги привлекуваме на финта “ефтина работна сила - мали или никакви давачки“
Која е користа на Македонија во таа зделка?
Незадоволни вработени кои не можат да живеат човечки нормално од својот труд и речиси никакви добивки од странскиот инвеститор. Единствена добивка е во реклама и пропаганда на власта “отворивме толку работни места, отворивме толку фирми, дојдоа толку странски инвеститори...“
Исто ко шо во конго во 19 век Белгијанците можеа да кажат “Решивме невработеноста во Конго“ (само шо овде не смее да де убие ако не работиш или не си способен за работа.
Јас го видов времето кога со една плата сите сметки беа подмирени, се одеше редовно на одмор, и имаше стално месо на трпезата. И ми смета ова кога го нарекуваат “подобро“ време, или го рекламираат како некаков успех. Младите веќе го прифаќаат ова како нормално, се создава веќе и некоја робско покорна подсвест (седи ќути, работи едно парче леб вадиш).... и следните генерации ќе растат и бидат воспитувани дека тоа им е местото во светот, 200 евра во некој монтажен погон на странски газда кој не плаќа даноци - успех во животот.