God damn it...
Ова носталгија за С'рбославија и како цело носталгијата за тоталитарни режими е Стокхолмски синдром - мазохистот и содистот.
Исто да затвориш една жена во соба (во началото ке има сопротива), да почнеш да и даваш леб и вода, по тоа да ја изнасилиш и таа да роди дете. Продалжуваш со грижите, гледаш детото и мајката, даваш само нај-потребното (храна, вода, забавление, се од п'рвичните потребности на човек). Дечкото веке е 50 годишен и таткото умира. Мајката и синот излазаат од собата и видат воншниот свет. Нив ке им е тешко да се варнат кон нормалниот живот, а дечкото може и да не успее, бидејки цел живот е бил во собата. По тоа може да се појави и носталгијата за собата, за таткото, за лажната сигурност која са имале, но која е била за сметка на слобадата.
Тиа не са виновни за тоа дека чувстват носталгија, но е добро нивните деца да не развиват ова илјузија за миналото, бидејки имат иднина (за разлика од родителите, кои век се изживеле поголемата част од својот живот).
Денешниот реалитет е рефлексија на вчерашниот/миналиот, нема как мајката и детето, кои се били во собата да се адаптират/социализират многу брзо кон воншниот свет. Вопреки тоа едни држави го праваат много побрзо од други - Чехија, Словакија, Словенија / од другата страна Руманија, Блгарија, Македонија ..
Важното е да в'рвим напред, а да не гледаме назад со носталгија породи денешната мизерија, која е резултат точно на вчерашната/миналата стварност.
Едно елементарно прашанје - ако Република Македонија беше демократична, суверена држава од 1945г. денес би требало да биде подобре или позле ?