Телесен инвалидитет, има некој што ја вкусува болката секојдневно?

[Lil Lamb]

Имам 21 година, 22 уште малце. На мои 18 години кога се враќав од Матурска, доживеав собраќајна несреќа, па одтогаш не излегувам од дома. Гневна сум и очајна, му раскинав на дечко ми преку телефон, тој е од Куманово, па не знае дека сум со преполовена кичма и без моите две нозе. Не сакав да ме сожалува па да остане со мене, првите месеци,(можеби и немаше да остане, но ете така си претпоставувам) пошто после тоа првите месеци посекако ќе ми раскинел. Од што ширам негативна енергија во надворешниот, а и во виртуелниов свет наоколу, дури никој и не ме сака.

Можам да ги разберам луѓето. А можете ли вие мене?

Сакам да прашам дали има некој овде на Кајгана, што не се срами од својот инвалидитет, што може јавно да си каже како се чувствува, како се крши душата на милиони парчиња ко огледало...
Како се справува... Пошто многу е тешко... Тешко е да те гледаат луѓето со други очи,
некои со сожалувачки, кому како иде.
Не се допишувам со никого, стравувам од тоа кога ќе дознаат за мене која сум, дека можеби ќе си помислат дека џабе само губеле време и саати...
Дури и сеа си помислувам на тоа што ако некој ми го препознае ракописот, со тие што се допишував некад... Но во ред, има и нешто позитивно во целата оваа работа, нема да морам никогаш да станам од својата количка и да работам.
Интересни смајлиња.

 

[Македонец]

Види во Македонија половина од тинејџерите и оние на твоја возраст немаат воља за живот а се здрави прави.
Значи ти во случајов имаш вистинска причина да се чуствуваш така.На некој начин имаш изговор да се однесуваш на начинот кој си го опишала погоре.

Е сега мој совет е да пробаш да си најдеш сродна душа, значи човек фин паметен што ќе те разбере и сака таква каква што си, т.е ти него да му вратиш дупло за неговата добрина да не бидеш типична жена што не знае што сака,и да бараш преку леб погача.

Е такви дечки фини, што ќе те сака,мази и пази покрај се, нема да ги најдеш со глумење лудило и лажење.Со нив ќе си бидеш реална од старт, ако треба нека ти се случат 1000 разочарувања, ама 1 сигурно ќе ја прифати вистината.

И пробај да најдеш луѓе низ интернетов што имаат сличен проблем како твојов,за да ти олесни, да имаш со кого да ја споделиш тежината, а плус и да дознаеш како тие се вклопиле во општеството.

 

[Curious]

Имам 21 година, 22 уште малце. На мои 18 години кога се враќав од Матурска, доживеав собраќајна несреќа, па одтогаш не излегувам од дома. Гневна сум и очајна, му раскинав на дечко ми преку телефон, тој е од Куманово, па не знае дека сум со преполовена кичма и без моите две нозе. Не сакав да ме сожалува па да остане со мене, првите месеци,(можеби и немаше да остане, но ете така си претпоставувам) пошто после тоа првите месеци посекако ќе ми раскинел. Од што ширам негативна енергија во надворешниот, а и во виртуелниов свет наоколу, дури никој и не ме сака.

Можам да ги разберам луѓето. А можете ли вие мене?

Сакам да прашам дали има некој овде на Кајгана, што не се срами од својот инвалидитет, што може јавно да си каже како се чувствува, како се крши душата на милиони парчиња ко огледало...
Како се справува... Пошто многу е тешко... Тешко е да те гледаат луѓето со други очи,
некои со сожалувачки, кому како иде.
Не се допишувам со никого, стравувам од тоа кога ќе дознаат за мене која сум, дека можеби ќе си помислат дека џабе само губеле време и саати...
Дури и сеа си помислувам на тоа што ако некој ми го препознае ракописот, со тие што се допишував некад... Но во ред, има и нешто позитивно во целата оваа работа, нема да морам никогаш да станам од својата количка и да работам.
Интересни смајлиња.

Може ќе ти звучи лудо ама мојата препорака е да зборуваш со психолог. Тоа што ти треба, ми се чини, е да најдеш начин да се справиш со своите чувства во врска со себеси и твојата ситуација. Како што кажа: гневна си, очајна си, шириш негативна енергија, не излегуваш од дома (Зошто? Од срам, од страв?), луѓето те гледаат со сожалување и тоа тешко ти паѓа, имаш ниска самодоверба и (не ми текнува македонскиот збор) self-esteem....

Ко прво, немаш од што да се срамиш. Мајка ми и татко ми би ти рекле: нит си крадела нит си лажела - немаш од што да се срамиш.

Како второ, треба да веруваш дека и без нозе можеш да имаш успешен и исполнет живот. Треба да веруваш во тоа зошто е вистина и се докажало во реалноста. Многу луѓе живеат со телесен инвалидитет и успеваат да бидат среќни и успешни. Ако се сака се може. Само не смееш да дозволиш да ти ја скршат волјата зошто волјата е најмоќната алатка за постигнување успех што ја имаш.
Ти се случила трагична несреќа, ама дали твојата животна приказна ќе биде трагедија или не од тебе зависи и тоа како ќе се справиш со околностите во животот. Зошто, на никој не му е лесно. Животот поставува предизвици пред сите и сите си го носат својот товар нагоре до врвот. Како се справуваме со товарот што животот ќе ни го фрли на грб е она што не дефинира како луѓе.
Пробај, докажи си на себеси и на светот, до каде може да стигне личност во твојата ситуација. Дај се од себе, за да еден ден кога ќе дојде крајот, да не жалиш за ништо.
Еден ден, кога ќе ги оствариш твоите цели, ќе се свртиш назад и ќе видиш колкав пат си поминала до успехот и ќе бидеш горда на себеси.

Гледај го Ник. Не знам што јас би можел да ти кажам, а тој да не може да го каже подобро.

 

[LazarG]

Луѓето со инвалидитет или некој хендикеп, треба државата да се труди да ги социјализира и вклучи во разни активности. Да си има места на кои ќе се собираат, ќе творат, ќе си муабетат и сл...не да седат дома...
Таа без рака, тој без нога...

 

[Ivon4ee]

Nikogas nemoj da se razocaruvas, sekogas bori se nemoj da se otkazuvas. Zatoa sto takov e zivotot so usponi i padovi. Nemoj da mislis deka ako nekoj izgleda fizicki zdrav deka se mu e sovrseno. Bez razlika kolku si pominala prepreki bidi silna i sooci se prodolzi ponatamu. Najdi nekoj sto ke te razbere nemoj da mislis deka ne postojat takvi lugje, nemoj da razmisluvas za toa kako te gledaat drugite, nemoj da zivejs za niv tuku zivej zaradi sebe. Izlezi od doma odi na kafe prosetaj zapoznajs se so lugje i veruvaj deka ke te prifatat toj sto te saka ke bidi so tebe zaradi tebe, a ne od sozaluvanje. Mlada si imas uste mnogu da zivees nemoj da se zatvaras vo sebesi, ili da pagjas vo depresii.

 

[Natural-girl]

...

Пробај да не размислуваш како другите би те поимале тебе, туку како ти ги поимаш другите.
Тоа што си во инвалидна состојба не те прави помалку способна да читаш, гледаш интересни ствари, да разговараш на разни теми, да создаваш било што креативно, да слушаш добра музика, да излегуваш на кафе со пријателки.
Можеш и виртуелно да комуницираш, но треба да внимаваш да не го занемариш и вистинскиот живот и перцепцијата за реалноста таква каква што е (како 90% од редовните форумџии овде).
Што се однесува до пријателствата и врските, верувам дека мнозинството од машкиот пол се всушност добродушни индивидуи кои ценат според карактер ( не бираат воопшто според изглед или статус) , додека мнозинството од женскиот пол се споредуваат и пробуваат да се идентификуваат со своите пријателки.
Во срединава таква каква што е, никој не се грижи нешто посебно за никого, но ако покажеш добра волја, насмевка и простодушен однос кон луѓето наоколу, сигурно дека истото ќе го добиеш за возврат, дури може да добиеш и извесна помош од луѓето надвор кога пријатно ќе ги замолиш за нешто, од типот да ти помогнат да земеш нешто, и слично.
Кога станува збор за вистински пријателства, тоа е малце посложено. Но, ако имаш критериуми каква личност сакаш за свој пријател, (тоа што го спомнав во првата реченица, не идеш од аспект како они те перцепираат тебе туку ти нив како ги перцепираш) тогаш сигурно, порано или подоцна, ќе најдеш такви личности со кои ќе ти биде забавно да разговараш и ќе забораваш на своите проблеми.
Али не би ти препорачала да ги избегнуваш своите проблеми. Баш би било фино кога би се едуцирала за здравствената состојба, можеби би практикувала извесни вежби, доколку е возможно. Посвети се повеќе на себеси, сакај се себеси, и се` ќе си дојде на место.

 

[~>}VOJVODATA~~LAVOT{<~]

Имам 21 година, 22 уште малце. На мои 18 години кога се враќав од Матурска, доживеав собраќајна несреќа, па одтогаш не излегувам од дома. Гневна сум и очајна, му раскинав на дечко ми преку телефон, тој е од Куманово, па не знае дека сум со преполовена кичма и без моите две нозе. Не сакав да ме сожалува па да остане со мене, првите месеци,(можеби и немаше да остане, но ете така си претпоставувам) пошто после тоа првите месеци посекако ќе ми раскинел. Од што ширам негативна енергија во надворешниот, а и во виртуелниов свет наоколу, дури никој и не ме сака.

Можам да ги разберам луѓето. А можете ли вие мене?

Сакам да прашам дали има некој овде на Кајгана, што не се срами од својот инвалидитет, што може јавно да си каже како се чувствува, како се крши душата на милиони парчиња ко огледало...
Како се справува... Пошто многу е тешко... Тешко е да те гледаат луѓето со други очи,
некои со сожалувачки, кому како иде.
Не се допишувам со никого, стравувам од тоа кога ќе дознаат за мене која сум, дека можеби ќе си помислат дека џабе само губеле време и саати...
Дури и сеа си помислувам на тоа што ако некој ми го препознае ракописот, со тие што се допишував некад... Но во ред, има и нешто позитивно во целата оваа работа, нема да морам никогаш да станам од својата количка и да работам.
Интересни смајлиња.

Можам да ја разберам твојата болка и тешкотии во секојдневието, иако сигурно не како што тоа може некој да го сфати, од прва рака.
Сепак, тоа што не можам да го разберам е, зошто некој со таков сериозен проблем, би се зачленил на Кајгана за да отвори десет теми со наслов - Ацид е шупак.

 

[Con Artist]

Можам да ја разберам твојата болка и тешкотии во секојдневието, иако сигурно не како што тоа може некој да го сфати, од прва рака.
Сепак, тоа што не можам да го разберам е, зошто некој со таков сериозен проблем, би се зачленил на Кајгана за да отвори десет теми со наслов - Ацид е шупак.

Затоа што трола. Пред некој ден, во темата Љубовни Проблеми пиша пост дека сакала да се плесне со некој црнец, ама црнецот бил женет, и бараше совети. Јас ја прашав "Ноне, ти ли си?", ама не ми одговори ништо. После ни ги избришаа мислењата, нормално.

 

[AceCaleb]

Последната реченица јасно покажува дека се работи за тролање, како не се примети до сега не знам. Но, сигурно и постојат вакви случки некаде во реалниот свет, така да, не е залудна темава.

 

[Ilumious]

ова или е Мартин или е горанзоран. Само до ден денешен не можам да разберам како не ви е мака адреси да мислите? @leandra ?

 

[Sungerot Bob]

Не дај Боже некому да му се случи ова што тебе ти се случило.

Но еве тоа е што е. Знам дека ти е премногу тешко што немаш дел од своето тело, што неможеш да ги правиш сите оние работи што ги прават другите, но тоа незначи дека за тебе тука е крај. Животот сепак продолжува.
Незнам како стоиш со пари, но ако имаш пари искористи ги на најдобар начин за себе си. Оди некаде во странство кај некој доктор, консултирај се за носење помошни апарати со налик на нозе кои би можеле да ти помогнат колку толку да одиш.
Запознај луѓе кои имаат ист или сличен проблем како твојот, ем ќе стекнеш пријателства, ем ќе си ја споделиш маката со некој кој е сличен како тебе, со некој кој најдобро ќе те разбере.
Запознавај луѓе, не се срами, можеби ќе си најдеш некој нов дечко, можеби некој навистина ќе те засака онаква каква што си..................., но едно запамти и никогаш не губи надеж, самодоверба и желба за живот

 

[blue ladybug]

Ако за вакво нешто измислуваш приказни, срам да ти е. Ако знаеш што е срам и перде.
Ако погоре пишаното е вистина, очекувам да ми пишеш пп и да излеземе на кафе, пиво, слатка, боза, било што.

 

[Out Of Reality]

Колку што разбрав темава е за другите кои што имаат сличен проблем. А не за да ја тешиме.
Или грешам

 

[blue ladybug]

Колку што разбрав темава е за другите кои што имаат сличен проблем. А не за да ја тешиме.
Или грешам

Никој не теши никој. Даваме подршка. Ако знаеш што е тоа.

 

[Stefan-kobe]

Искрено, нејќам да грешам душа, ама мислам дека е тешка тролчина ова. Пази, јас ако имам ваков проблем, кога би отварал тема за да побарам помош сигурно не би го завршил воведот со: Интересни ми се смајлињава ..., затоа што имам сериозна мака и не ми е до смеење и возбудување.
Мислам океј е, не сме ебани у мозок...