Јас студирав со љубов кон науката и буквално жртвував 4 години од мојот живот, навлегував во секоја област во детали и не знаев која гранка повеќе ме занима, се ме интересираше...
Еве како завршив:
-Ме одбија на 4 конкурси во најсилните фирми во Македонија, примија луѓе со врски.
-На факултет никој не се замараше да ме остави, затоа што профињава си гледаат за себе и си го тераат бизнисот. Од време на време ќе те потапшаат по рамо. (има и исклучоци, во мојот случај 2)
-Кога ми каснеше плата, праќав мејлови да прашам кога ќе ми го исплатат хонорарот, не добивав одговор.
-Мерило за твојот успех на факултет ќе ти биде просекот, ќе имаш луѓе со 10.00 кои не знаат фундаментални работи.
Откако ќе те препорача некој професор, кој реално ги согледува работиве во државата завршуваш во некоја од „познатите“ фирми каде што ќе црнчиш ко приправник 1 година и ќе земаш 40% од платава, затоа што фирмата има звучно име. Ти нормално ќе свршаваш на тоа демек тоа е тоа, тука сакав од секогаш да работам. Запамти, да чинело местото нема да си завршил таму.
Поукава што ја извадив од моето досегашно искуство е: Дур правев тоа што го сакав тука подразбирам студирав тоа што го сакав, иако беше тешко, макотрпно и со многу жртви научив дека во државата е таква ситуацијата што никогаш нема да ти го ценат трудот, ретко некој ќе те ислуша и ќе те разбере, газдиве сакаат пари и само пари, а тебе ќе те платат со некоја бедна платичка со која само ќе успееш да го преживееш месецот. Заборави на излегувања, нова облека и одмори.
Заклучокот: Дур работиш нешто со љубов кон струката, дур се убиваш од работа и се трудиш да бидеш подобар, некој друг го собира азното, а ти несвесно добиваш забрзување со троцифрен број фаќаш нормала со ѕидот и си ја лупаш главата.
Во капитализам си бе младичу...
