8. И го чуја гласот на Господа Бога, кога Он одеше низ рајот во приквечерината; и се сокрија Адам и жена му.
Не требале да се кријат туку веднаш да му признат на Бог што направиле
9. Но Господ Бог го повика Адама и му реча: „Адаме, каде си”?
Mу дава можност на Адам да се покае и да моли за прошка, но овој и понатаму се крие
10. А тој одговори: „Го чув гласот Твој во рајот кога врвеше, па се уплашив, оти сум гол, и се сокрив.”
Адам се крие од Бог, наместо да му признае и да го замоли за прошка
11. И Господ рече: „Кој ти кажа дека си гол? Да не си јал од она дрво, од кое ти забранив да јадеш?”
12. Адам, пак, рече: „Жената, која ми ја даде Ти, таа ми даде од дрвото, и јас јадев.”
Односно, не ме обвинувај мене, туку жената што ми ја даде Ти, таа несреќа што ми ја натовари на врат, таа ми даде од дрвото. Адам Го обвинува Бога наместо да се покае
13. Тогаш Господ Бог ѝ рече на жената: „Зошто го направи тоа?” Жената одговори: „Змијата ме измами, и јас јадев.”
Не ме обвинувај мене, туку змијата што ја создаде Ти. Ева го обвинува Бога наместо да се покае.