- Член од
- 22 јануари 2005
- Мислења
- 1.644
- Поени од реакции
- 1.677
Последно уредено:
Што сака Ахмети? Инсистирањето на брз влез во НАТО и ЕУ и бојкотот на изборите не одат заедно
Сведоци сме не само на исклучително загрижувачки тенденции, туку и на јасно видливи процеси во земјата, кои бараат максимално внимание и – (ре)акција. Во тек е реализација на долгогодишно сценарио, смислено надвор, чии контури, иако временски разграничени, не е тешко да се согледаат. Проектот е верификуван во критичната 2001 година и, милиметар по милиметар, упорно се спроведува.
Мнозина сè уште не сакаат да признаат дека во 2001-та загубивме класична војна. Таа беше ограничена и строго контролирана, ама – војна. И по целите кои требаше да се реализираат – разбивање на територијалниот интегритет на Македонија; и по нејзиното водење – дневни инфилтрации од Косово и враќање назад; и по користењето на регуларни воени единици, добро истренирани од западни експерти и со солидно воено искуство стекнато и во ОВК; и по најсовремено американско оружје, кое го користеа; и по клучната улога која во сето тоа ја имаше американската воена организација МПРИ, во Скопје и во Приштина, диригирана од Пентагон...
Сепак, скоро неверојатно: и покрај нашата целосна некадарност и неорганизираност, и покрај некомпетентноста на политичарите, организаторите на војната не ги постигнаа своите цели. Првите пет соопштенија на ОНА, кои се единствено меродавни за нејзините (територијални!) намери – не се реализираа. Државата не ја распарчаа. Следеше „планот Б“, вграден во Охридскиот договор, преку кој треба да се постигнат неостварените воени цели, по мирен пат, од внатре. Веќе 13 години го живееме токму тој процес.
Али Ахмети со дел од денешните министри и директори
Започна со новата административна поделба, во 2004 година, со која се албанизираа Кичево, Струга, Скопје... Во прашање беше сериозна стратегиска грешка на тогашното раководство и, за да се спречи овој самоубиствен потег, беше организиран референдум. Арно ама, во неговото предвечерие, САД ни го признаа уставното и историско име, со единствена цел истиот да НЕ успее. Иако беше само делумно и како ќе се види - привремено, признавањето создаде еуфорија и референдумот – пропадна. Во прашање беше американски маневар за албанизирање на делови кои не успеаја да ги отцепат со војната. Очигледно, тоа им беше поважно од сè и воопшто не ја есапеа грчката чувствителност! Тоа е одличен доказ за епизодната улога која Атина ја игра во спорот. И нормално, половичното признавање на името не ни донесе никаков позитивен ефект. Напротив. Од тогаш почна пожестока реализација на „планот Б“.
Главното се случи во Букурешт, на самитот на НАТО, во 2008. Место недискутабилен прием со референцата, САД направија целосен пресврт во политиката кон Македонија. Воведоа блокада, уцена и ултиматум – прво името, потоа членство, што е отворено користење на сила. Целта беше да се присили земјата на прекрстување и разнебитување на македонскиот народ. Идејата е многу едноставна: САД ќе ги блокираат од надвор евроинтеграциите на Македонија, а нивните пулени од 2001-та (тогашна ОНА, сегашен ДУИ) ќе инсистираат и уценуваат за влез во НАТО и ЕУ, од внатре. Тоа неизбежно ќе води до нови меѓуетнички тензии, поткопување на стабилноста на земјата и Македонците ќе мораат да капитулираат. Паралелно, воените команданти, сега министри, ќе преземаат низа чекори насочени кон големоалбанскиот проект (вон уставно ширење на албанскиот јазик; интонирање на албанската химна; албански знамиња на високи јарболи; прекрстување на училишта или улици; нелегално подигнување на споменици на борците од ОНА; министер на одбрана офицер кој дезертираше од АРМ и се бореше против неа...). Тоа, де, што секојдневно ни се случува. И така, чекор по чекор, ќе се приближуваат до незавршената цел од 2001-та.
Доаѓаме и до идејата за консензуален претседател која, без никаков сомнеж, е само повисока фаза од „планот Б“. Се инсистира на флагрантно кршење на Уставот и на промоција на малцинството во одлучувачки фактор во земјата. Да бидеме јасни и прецизни: уверен сум дека огромен дел од Македонците немаат никаков проблем не еден од првите три личности во државата, туку и претседателот, и спикерот, и премиерот – сите да бидат Албанци! Арно ама – во никој случај само затоа што се Албанци, туку само ако бидат способни и докажани да ја водат оваа земја во подобра иднина и во интерес на сите граѓани. А, за тоа, пред сè, тие мораат да бидат лојални на државата и нејзините интереси да им бидат над сè. Ама ДУИ не размислува баш така. Врвните позиции во земјата ним им требаат за нови албанизации и за што поширока промоција на големоалбанскиот проект. Не за Македонија.
Македонците веќе покажаа дека не се албанофобични. Имер Селмани, како кандидат за претседател на државата, во 2009, доби околу 150 илјади гласови. Скоро 100 илјади од нив секако беа од – Македонци. За жал, Селмани и неговата партија не успеаја. Политиката за соживот, која ја заговараа - не помина. ДУИ го освои теренот со екстремни, големоалбански политики, кои водат во директна конфронтација со Македонците. Селмани се обиде да имитира албански екстремизам (балистот Џемо...) и – пропадна. Тоа е голема штета за државата.
Бојкотот, на изборите и претседателот, е апсолутно контрадикторен на инсистирањето за што поскоро членство во НАТО и ЕУ и ги открива вистинските намери на ДУИ. Ако не беше избран претседател, за што на помош Ахмети го повика дури и СДСМ, ќе се отвораше политичка криза, која немаше кратко да трае. А во такви услови, влезот во НАТО и ЕУ станува мислена именка! Значи, едното со другото никако не одат. Што тогаш, навистина, сака Ахмети? Заклучокот е едноставен – да се искористат сите опции земјата да се присили на прекрстување, а народот на обезличување. Така најлесно ќе се реализираат големоалбанските цели. Како изгледа, оценките на ДУИ (читај – Вашингтон) се дека притисокот за побрзо членство во НАТО и ЕУ, преку жртвување на Македонците, не дава соодветни резултати и затоа се менува тактиката. Со еден удар, повеќе погодоци: политичка криза, промена на Уставот...
Да потсетиме дека до пред две, три години, сите изјави на Ахмети без извонредни. Ама, откако „преспа“ десетина години, по 2001-та, тој сега отворено се ангажира во рушење на уставниот поредок. На сличен начин се активираа и агентите на злогласната Штази, испратени во З. Германија. По цели 10 години! Еден од нив го сруши и извонредниот канцелар, Вили Брант, чии главен советник стана. Веројатно и Ахмети оцени дека веќе има некаков кредибилитет, дека се подзаборавија намерите на ОНА, и дека е време да се реализираат првичните воени цели. Тргна во општа офанзива и мора да се спречат. Додека не е доцна. Не смееме да се залажуваме дека „не им го дадовме спикерот“ и ја завршивме работата. Тоа нема никакво посуштинско значење. Во прашање се многу покрупни и поважни работи, како на пример судбината на државата, бидејќи нејзините корени се нападнати.
Ристо Никовски
Aj malku nostalgija koga veke spomna pasoshiПасоши со кои можете најмногу да патувате без виза, Македонија на средината на листата
Со македонскиот пасош без виза може да се патува во 103 земји. Што се однесува на земјите од опкружувањето, со пасошот на Хрватска без виза можете да патувате во 129 земји, на Србија во 104, БиХ во 91. Со пасошот на Црна Гора без виза можете да патувате во 98 земји, а на Албанија во 88
Веројатно мислевте дека пасошот на Соединетите Американски Држави е тој со кој би можеле да влезете во апсолутно секоја држава без виза и дека државјаните на САД се во предност во однос на сите други. Меѓутоа, не е така.
Пасошот на САД ви овозможува без виза да влезете во 172 земји, меѓутоа пасошот на Финска, Шведска и на Велика Британија овозможува влез за една земја повеќе, значи за 173, без виза.
Овие три земји се тие со чиј пасош можете да патувате во 173 други без каква било виза, по нив следуваат Данска, Германија, Луксембург и САД со 172 земји, а потоа Белгија, Италија и Холандија со 171 земја, Канада, Франција, Ирска, Јапонија, Норвешка, Португалија и Шпанија и така натаму.
На крајот на табелата е Авганистан. Со пасошот на таа земја без виза можете да патувате само во 28 земји. Ирак е нешто подобар со 31 земја, а на самото дно на табелата се и Пакистан и Сомалија, пишува порталот Вокс.
Прво да ја решиме мистеријата која е таа единствена земја што бара виза за американските граѓани? Одговорот е Бразил. Интересно е и тоа дека Кина е втора по ред најголема светска економија, а нејзините граѓани без виза можат да патуваат само во 43 земји. Но тоа се веќе политички причини, а и тоа што Кина својата огромна економска вредност не ја претвори во меѓународно влијание.
http://www.mkd.mk/svet/vesti/pasoshi-so-koi-mozhete-najmnogu-da-patuvate-bez-viza-makedonija-na-sredinata-na-listata
Ако мислиш дека не е во ред постот, или ја нешто сум ги загрозил правилата форумски - дејствувај со своите овластувања. Не ме засмејувај со смешни наредби. Не си ми ти претпоставен.Пред да ти го избришам постот, ајде образложи како оваа спектакуларна вест е поврзана со нашите надворешни односи?
Нешто многу си осетлив, ти поставив прашање во врска со тоа што го постираше, ако тоа е премногу интимно прашање се извинувам со задоцнување. Следен пат ќе разговараме со посредници.Ако мислиш дека не е во ред постот, или ја нешто сум ги загрозил правилата форумски - дејствувај со своите овластувања. Не ме засмејувај со смешни наредби. Не си ми ти претпоставен.
Сепак, еве:
Што знам, можда кретенон утре ќе дојде тука, каде што фрлил пари, па можда ќе бара и тука така.
Паносманизмот станува и наша агенда, преку нивните вложувања овде и политичкото влијание. Србите викаат - с ким си, такав си.
Хммм, затоа тебе ти беше во ред Србија да не окупира за да не спаси од муслиманството.Пан-османизмот нема врска со претпоставената (од страна на тебе) пан-муслиманска агенда.