- Член од
- 14 април 2008
- Мислења
- 1.257
- Поени од реакции
- 914
Темава ја отворам за разговари за македонски национални прашања, изнесување на површина национални проблеми со посочување на причините и предлагање на решенија. Ништо не е идеално на овој свет, но се работи за достигнување одржливо ниво. Мислам дека форумот е добра алатка која може да даде придонес низ разговори за расчистување мислења кои ќе се пренесат пошироко. Што значи придонес кон подобро ниво.
Вовед
Според одредени бројки и статистики кои се однесуваат на делови од животот на македонскиот народ ние доживуваме тотален национален пораз. Дали потезите на актуелната Влада на РМ ќе сменат нешто? Дали и каква е стратегијата на оние кои се сегашни лидери и стратези на оваа земја? Некоја стратегија би требало да имаат. Дали се мисли да се остават болните национални прашања, да се премолчуваат или избегнуваат, но да се работи на економскиот опстој и развој на земјава. Па подоцна со нешто подобра материјална сила да се пристапи кон националните проблеми кои засега се со тенденција да водат кон општа македонска катастрофа. Дали е стратегија да се одолее, да се претурка некако низ овие времиња. Па одделни национални спорови ќе се решат со тоа што самата историска сцена ќе ги отстрани. Ова второво би го нарекол византиската стратегија на долг опстој. Ајде да веруваме дека е така, но влева сомнеж зошто изостанува теренската помош на македонското родољубие. Нашите македонски организации во соседните држави не добиваат никаква помош. Македонските борци од другата страна на државната граница, не добиваат никаква почит од чиновниците во македонските министерства. Имаме живи борци, кои со години лежеле во затвор за македонската кауза, овде никој не ги ни знае, власта, медиумите не ги ни споменале. Сегашната власт троши милиони на изминат патриотизам додека го игнорира живиот патриотизам. Изгледа, се додека самиот не замре. Некои од нашите организации во соседството се држат на конец и чудо е како издржаа досега. Ама вака без помош не може вечно да издржат. Исто така и внатрешно. Ниедна македонска родољубна организација во Македонија не само што не добива помош туку се потиснувани уште во зачетокот. Оние кои влезат во партиска служба ќе потраат, ама ништо суштински нема да сторат бидејќи и онака ако нешто требало да биде сторено веќе ќе било (многу полесно) сторено и претходно преку моќта на партијата на која и се подредени.
Како безбедносните служби во соседните, но посебно во империјалните држави му го чуваат грбот на своите родољуби, а овде оние кои покажале свесност за работа за доброто на националната заедница се ставени на потценување и општ потсмев.
Ако бранителите на државата, како оние воените (2001), така и сегашните мирнодопските, не добиваат позначајна државна поддршка, тогаш значи раководителите на државата не се заинтересирани државата да биде бранета за да опстои. Можеби негуваат луда идеја дека сами можат се што е типично за технократско владеење. Успешна ефикасна, ама сепак води во пропаст, затоа што не се поправа кога греши. Не дозволува никој да им укаже на грешките.
Ова како и други однесувања ствара сомнеж во искреноста на надворешно прокламираните и нешто од прикажаните напори за преродба.
Кажете што да се прави?
Мнозинско е мислењето дека македонскиот народ е на пат кон исчезнување, но апсурдно нема соодветна акција. Ако возот оди кон провалија (или бродот кон брегот или слично) и сите гледаат како (возот, бродот) оди кон судар/несреќа во која масовно ќе се пострада, зошто никој ништо не превзема за себезаштита или да се спаси што може да се спаси. И кога победуваш никогаш не можеш да победиш со сто спрема нула, но и кога губиш никогаш нема да изгубиш со сто према нула. И кога си победил 60-40. Оние 40 паднале, си бил повреден, оштетен. Па колку ќе се превземе толку и ќе се постигне. Ако еден нешто прави, условно кажано ќе спаси уште еден. Ако 5мина се приклучат и нешто прават, условно ќе спасат други 5. Ако пропаѓаме барем да не пропаднеме тотално. Да оставиме можност некоја идна генерација да може нешто да стори. Дали кренавме раце од Македонија како територија и народ? Можеби христијански погледнато овој свет и неговото постоење не е само за себе суштински битно, но е битна должноста. Кој не ја исполни ќе замине како губитник.
Вовед
Според одредени бројки и статистики кои се однесуваат на делови од животот на македонскиот народ ние доживуваме тотален национален пораз. Дали потезите на актуелната Влада на РМ ќе сменат нешто? Дали и каква е стратегијата на оние кои се сегашни лидери и стратези на оваа земја? Некоја стратегија би требало да имаат. Дали се мисли да се остават болните национални прашања, да се премолчуваат или избегнуваат, но да се работи на економскиот опстој и развој на земјава. Па подоцна со нешто подобра материјална сила да се пристапи кон националните проблеми кои засега се со тенденција да водат кон општа македонска катастрофа. Дали е стратегија да се одолее, да се претурка некако низ овие времиња. Па одделни национални спорови ќе се решат со тоа што самата историска сцена ќе ги отстрани. Ова второво би го нарекол византиската стратегија на долг опстој. Ајде да веруваме дека е така, но влева сомнеж зошто изостанува теренската помош на македонското родољубие. Нашите македонски организации во соседните држави не добиваат никаква помош. Македонските борци од другата страна на државната граница, не добиваат никаква почит од чиновниците во македонските министерства. Имаме живи борци, кои со години лежеле во затвор за македонската кауза, овде никој не ги ни знае, власта, медиумите не ги ни споменале. Сегашната власт троши милиони на изминат патриотизам додека го игнорира живиот патриотизам. Изгледа, се додека самиот не замре. Некои од нашите организации во соседството се држат на конец и чудо е како издржаа досега. Ама вака без помош не може вечно да издржат. Исто така и внатрешно. Ниедна македонска родољубна организација во Македонија не само што не добива помош туку се потиснувани уште во зачетокот. Оние кои влезат во партиска служба ќе потраат, ама ништо суштински нема да сторат бидејќи и онака ако нешто требало да биде сторено веќе ќе било (многу полесно) сторено и претходно преку моќта на партијата на која и се подредени.
Како безбедносните служби во соседните, но посебно во империјалните држави му го чуваат грбот на своите родољуби, а овде оние кои покажале свесност за работа за доброто на националната заедница се ставени на потценување и општ потсмев.
Ако бранителите на државата, како оние воените (2001), така и сегашните мирнодопските, не добиваат позначајна државна поддршка, тогаш значи раководителите на државата не се заинтересирани државата да биде бранета за да опстои. Можеби негуваат луда идеја дека сами можат се што е типично за технократско владеење. Успешна ефикасна, ама сепак води во пропаст, затоа што не се поправа кога греши. Не дозволува никој да им укаже на грешките.
Ова како и други однесувања ствара сомнеж во искреноста на надворешно прокламираните и нешто од прикажаните напори за преродба.
Кажете што да се прави?
Мнозинско е мислењето дека македонскиот народ е на пат кон исчезнување, но апсурдно нема соодветна акција. Ако возот оди кон провалија (или бродот кон брегот или слично) и сите гледаат како (возот, бродот) оди кон судар/несреќа во која масовно ќе се пострада, зошто никој ништо не превзема за себезаштита или да се спаси што може да се спаси. И кога победуваш никогаш не можеш да победиш со сто спрема нула, но и кога губиш никогаш нема да изгубиш со сто према нула. И кога си победил 60-40. Оние 40 паднале, си бил повреден, оштетен. Па колку ќе се превземе толку и ќе се постигне. Ако еден нешто прави, условно кажано ќе спаси уште еден. Ако 5мина се приклучат и нешто прават, условно ќе спасат други 5. Ако пропаѓаме барем да не пропаднеме тотално. Да оставиме можност некоја идна генерација да може нешто да стори. Дали кренавме раце од Македонија како територија и народ? Можеби христијански погледнато овој свет и неговото постоење не е само за себе суштински битно, но е битна должноста. Кој не ја исполни ќе замине како губитник.