Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.618
Зимата 1955 година невиден снег ја завеал покојна Југославија, блокирајќи ги сите патишта. Во тоа време, во Загреб благодарение на играта на судбината се нашла и Злата Бартл (на сликата), која работела како професорка во средно училиште во Сараево. Заради завеаните патишта, долго време не можела да се врати во родното Сараево.Не сакајќи така да го губи времето се обидела да најде работа во Загреб. Се пријавила на оглас за хемиски техничар во „Подравка” и била примена.
Со текот на времето напредувала и веќе следната година отишла во Копривница со цел да започне да работи во тамошниот истражувачки центар на Подравка. Во 1959 година смислила и направила зачин кој до тогаш не постојал. Го нарекле „Вегета 40“, а подоцна името е променето само во Вегета.
Во тоа време, живеела во скромната фабрика во Копривница заедно со колегите, делејќи со нив по еден оброк дневно. Улиците биле каливи и градот бил неразвиен. Целата приказна била тешка импровизација до толку што краевите на амбалажните ќеси се лепеле со пегли кои биле позајмувани од жени од околните куќи.
Вегета, преку ноќ станала убер популарна низ цела Југославија, а подоцна почнала да се шири и низ околните држави. Денес Вегета се продава во преку 40 земји низ светот (на сите континенти).
Благодарение на Злата и нејзиниот изум, Подравка станала глобална компанија, а сиромашниот град Копривница процветал. Дури преку 50 компании ширум светот се обиделе да го ископираат овој зачин во некоја нивна верзија.
Злата, во раната младост имала љубов која никогаш не ја преболела и подоцна никогаш не се омажила. Наместо тоа се посветила на научната работа.
„Целиот живот сонував да создадам нешто што ќе биде корисно. Сакав многу да учам, читам и да проучувам работи кои не беа во мој домен, па по цена и на непроспиени ноќи“.
Кога била приватизацијата на Подравка, Злата веќе била во пензија. Челниците и се обратиле со цел да ја прашаат да не и треба нешто. Рекла дека нема потреба.
Злата умрела 2008 година во 88-та година од животот.
Денес постои фондација „Злата Бартл“ која секоја година дава истоимени стипендии на најталентираните студенти за подршка на научно-истражувачката работа.
Тоа е приказната на тетка Вегета. Одма уште од старт да се дистанцирам од некоја намерна маркетинг кампања на Подравка. Знам дека по малку звучи ко владина реклама, но мене некако ме фасцинираше приказната на оваа жена. Уствари, од шо сум слушал и од шо сум читал секогаш ме фасцинирал целиот тој ентузијазам кој го поседувале луѓето после војната. Писмени едвај да имало, а камо ли пак некој со повисоко образование, но имале многу волја, елан, желба... Па дури и за без пари! Денес, некако се гушиме во дипломи, сертификати, електронски помагала и се пооскудни сме во знаењата, а општеството никогаш не ни било по стерилно.
Па и друго. Малава ја завеало снег и го оставила професорското место, за да работи како хемиски техничар.
Денес, хемиските техничари ќе завршат приватен факултет и одма се стројат во редот за чекање професорско место.
Денес, е побитно да се има звање менаџер, макар и за помала плата, отколку звање работник за поголема плата и можност за учење и напредување.
Денес, сакаме инстант успех. Одма, сега и веднаш. Без одложување.
Но...
Колку е реална приказнава на тетка Злата во денешно време покрај сите партиски книшки и врски?
Дали денес, навистина е можно човек со трпелива работа да стигне до остварување на сонот? Да почнеш од дното, постепено да напредуваш и да стигнеш до врвот? Не е тоа премногу романтично за денешно време?
Нели е поверојатно дека на тој пат многупати ќе се најдеш сопнат, згазен или уништен за да се исфорсираат нечии партиски потрчковци? Дали доколку денес би се одвивала приказната на тетка Злата, нејзините заслуги не би биле маргинализирани, за да се возвиши нечие мамино синче?
Колку вреди денес да се жртвува човек за науката? Дали може да очекува валоризација на трудот?
П.с Стварно е небитно што мислите за Вегета и дали ги исполнува вашите стандарди за здрава исхрана.