Јас немам чувство дека се двојам. Напишав и на почетокот дека ни беше многу тешко што кога дојдовме бевме далеку од наши Македонци, но подоцна сфативме дека тоа е благослов а не клетва. Околностите ни беа такви какви што ни беа и сето тоа се покажа добро за нас. Секој има своја приказна и не се обидувам да нематнам некое мислење на форумот, јас само го споделив моето лично искуство.
И пред да дојдеме во САД, но и сега, имаме постојан контакт со нашинци од разни места тука во САД. Далеку од тоа дека ние ете сме ставиле „крст“ на нашите. Мислам дека не ме разбравте. Исто така кажав дека уште еден македонец кого го запознав тука на форум доаѓа да ни се придружи во нашиот град. Што мислите, ние не се грижиме едни за други? Не си помагаме? Не контактираме? Како тогаш дошло до овој момент?
Она што јас го „презирам“ во целава оваа приказна е што голем дел од некои „пријатели“ кои дошле овде, создале добар живот, возат коли од по 30 илјади долари, имаат куќи, приватни бизниси, еднаш годишно го шетаат светот и секако одат барем две недели во саканата Македонија, како што ми напиша некој „продаваат пуфки“ и се ЖАЛАТ дека не било толку розово како што изгледало! Поголемо лицемерие-здравје!
Јас на моите деца годинава прв пат во животот им купив оригинал „Најк“ патики. Во Македонија имав добра, државна работа и последните години стасав до највисока позиција која можеше да ја имам во мојата струка. Сопругот возеше камион и имаше солидни примања. Со помош на старите успеавме и куќа да си купиме, на старо, ама си ја подновивме. На некој начин си го „средивме“ животот. Но нешто постојано фалеше во нашиот живот. Немавме време да живееме. И пак не стасуваа парите. Тука најдовме нешто повеќе од само борба за пари. Живееме во помал стан, немаме ламинат од 13 евра на патосот како во МК и често знаеме да одиме на „дворска распродажба“ (yard/garage sale). Ниту има кој да не гледа од „високо“ ниту некој се замара со нас. Не ни пречи да купиме и гардероба од Goodwill ако не ми стасува есапот за ново. Но посреќни сме од кога било. Луѓето кои дошле овде само за пари, остануваат робови на парите и никогаш не им е доста и цел живот само плачат дека „нема“. Таквите ги сожалувам!
(можеш и по пп)
.
