Знам дека веќе има неколку постови слични на овој, но имам право а и мака ми e.
Денеска, понеделник, бев на психијатар во штипскиот диспанзер за нервно болни (кој е крш) по втор пат кај истата психијатарка. Уште кога ме виде, таа забележа дека нешто не е во ред со мене, дека сум лут и нерасположен. Почна да ми поставува некои прашања на кои не обрнував многу внимание и во моментот кога таа правеше пауза меѓу зборовите јас и кажав дека се имам обидено да се самоубијам веќе три пати со помош на апчиња за спиење и дека планирам да се обидам пак, но овој пат со алкохол со цел да се зголеми дејството на апчињата. Таа почна да ми збори дека тоа не е правилното решение на проблемите, дека има време, дека јас сум млад и дека не е се така црно. Клише до клише. Нешто што највеќе мразам да правам е да се отварам кон некој што не разбира што му зборам. А докторката беше една од тие личности. Уште кога почна да ми збори за тие глупости знаев дека нема да ми е од помош. И не беше.
Претходниот пат кога се видовме беше пред еден месец и таа инсистираше да се видиме кога јас ќе се вратам пак во Македонија, бидејќи учам во Софија. Јас неколку пати се обидував да закажам преглед кај неа, првиот пат ми рече дека не била слободна таа недела туку ќе била слободна наредната. ОК, нема проблем. Се јавувам наредната недела, истата прикаска. Кога си дојдов во Штип, испадна дека таа била партиски ангажирана за време на изборите и дека уствари јас сум и на неа само уште еден тинејџер со неговите глупи проблеми.
Како и да е, таа беше многу упорна да ми го објасни нејзиното стекнато образование за Cognitive Behaviours, а како тоа требаше да ми помогне на мене не знам. И така, на крајот се разделивме со прашањето:
- Кога ќе се видиме пак?
- Па не знам ни дали и ќе се видиме воопште ...
- Да, да. Но ако би ме видел, кога би било тоа ... ?
- ... Не знам ....
- Ајде наредниот понеделник
Фактички ме испраќа со знаењето дека јас многу добро сум наумил да се обидам да се самоубијам уште еднаш без некоја грижа на совест. Не знам, можеби сум очекувал премногу од докторката. Демек, ќе ми каже некој магичен збор и се ќе биде во ред. Ама не беше така. Кога си дојдов дома, зедов 7 апчиња за спиење и ги испив со една чашка домашна ракија и легнав да спијам. Но, еве ме овде што значи дека имам уште еден неуспешен обид. Сега се мислам да се обидам со Хелекс бидејќи со оние апчиња очигледно ништо не се случува.
И пред да почнете да ме вреѓате како јас сум немал обзир кон другите или сум бил себичен и што уште не, да знаете дека тоа во никаков случај не ми помага. Доволно добро знам што бол ќе нанесам на другите ако успеам, затоа го пишувам овој пост како последен обид да си го спасам животот и другите од тага. Многу ретко се наоѓа некој во оваа држава што разбира како е да се чуствува човек суициден и да не осудува поради тоа.
Денеска, понеделник, бев на психијатар во штипскиот диспанзер за нервно болни (кој е крш) по втор пат кај истата психијатарка. Уште кога ме виде, таа забележа дека нешто не е во ред со мене, дека сум лут и нерасположен. Почна да ми поставува некои прашања на кои не обрнував многу внимание и во моментот кога таа правеше пауза меѓу зборовите јас и кажав дека се имам обидено да се самоубијам веќе три пати со помош на апчиња за спиење и дека планирам да се обидам пак, но овој пат со алкохол со цел да се зголеми дејството на апчињата. Таа почна да ми збори дека тоа не е правилното решение на проблемите, дека има време, дека јас сум млад и дека не е се така црно. Клише до клише. Нешто што највеќе мразам да правам е да се отварам кон некој што не разбира што му зборам. А докторката беше една од тие личности. Уште кога почна да ми збори за тие глупости знаев дека нема да ми е од помош. И не беше.
Претходниот пат кога се видовме беше пред еден месец и таа инсистираше да се видиме кога јас ќе се вратам пак во Македонија, бидејќи учам во Софија. Јас неколку пати се обидував да закажам преглед кај неа, првиот пат ми рече дека не била слободна таа недела туку ќе била слободна наредната. ОК, нема проблем. Се јавувам наредната недела, истата прикаска. Кога си дојдов во Штип, испадна дека таа била партиски ангажирана за време на изборите и дека уствари јас сум и на неа само уште еден тинејџер со неговите глупи проблеми.
Како и да е, таа беше многу упорна да ми го објасни нејзиното стекнато образование за Cognitive Behaviours, а како тоа требаше да ми помогне на мене не знам. И така, на крајот се разделивме со прашањето:
- Кога ќе се видиме пак?
- Па не знам ни дали и ќе се видиме воопште ...
- Да, да. Но ако би ме видел, кога би било тоа ... ?
- ... Не знам ....
- Ајде наредниот понеделник
Фактички ме испраќа со знаењето дека јас многу добро сум наумил да се обидам да се самоубијам уште еднаш без некоја грижа на совест. Не знам, можеби сум очекувал премногу од докторката. Демек, ќе ми каже некој магичен збор и се ќе биде во ред. Ама не беше така. Кога си дојдов дома, зедов 7 апчиња за спиење и ги испив со една чашка домашна ракија и легнав да спијам. Но, еве ме овде што значи дека имам уште еден неуспешен обид. Сега се мислам да се обидам со Хелекс бидејќи со оние апчиња очигледно ништо не се случува.
И пред да почнете да ме вреѓате како јас сум немал обзир кон другите или сум бил себичен и што уште не, да знаете дека тоа во никаков случај не ми помага. Доволно добро знам што бол ќе нанесам на другите ако успеам, затоа го пишувам овој пост како последен обид да си го спасам животот и другите од тага. Многу ретко се наоѓа некој во оваа држава што разбира како е да се чуствува човек суициден и да не осудува поради тоа.
Deal?
