А бе мора у теков на годината да се отворат барем 2 теми за копнеењето по детството и старите времиња. Ај да придонесам малку на темава, општо за телевизијата не коментирам пошо више докурцано ми е истиот муабет да го вртам одново. Ќе кажам само тогаш (крајот на 80тите и почетокот на 90тите) детската програма во целост имаше далеку повеќе смисла од денешната. За книгите би се осврнал као што спомна
Вокерка би додал малку друкчиј омот на лектирите кои во мое време беа во лила боја, а имаше и онакви во браон и зелено жолти. Шеќерна приказна, Насмеани капки (Стојан Тарапуза), Лисецот Младоженец, подоцна Големи и мали и лектирата над лектирите - Магарешки години, со Бајо бајазит нормално.
Подоцна почнав и со албумите со слички као Space Jam, Таличен Том, Нинџа желки, оноа италијанското 91`ва, за да кариерата ја завршам со Симпсонови.
Е сеа за виртуелниот свет (а.к.а. седиш пред монитор и тепаш негативци со палка, тастер, шо ти дојде прирака како влезна единица). Почнав со Комодорето кај едно комшиче под мене. Се плешеше најчесто аркади (скок и пук човечиња). Во почетоците на 90тите го добив(ме) првиот персонален компјутер 386ка Макпетрол со 4 мб РАМ, 256 мега меморија и виндоус 3.1. Револуции на дело. Башка имаш глушец ееееј ГЛУШЕЦ! Првите игри се знае Солитер и онаа со мините. Ама Саци си сакаше експериментирање па се дешааше компјутерот да оди неколку пати по сервиси пошо му текнало на идиотов да чачка во Main и Control Panel. После тоа следеа QBasic игрите Горила и снејкс. За да подоцна некаде во средината на 90тите (95/6) почиње размена на трговија и ресурси, такоречиги флопи дискови со разноразни игри со другите комшиски деца. 386ката доживеа длабока старост, дури некаде во средината на 2000те пушти душа.
Е сеа доаѓа третиот сегмент а тоа е искачањата надвор. Се искачаше доста често. Се играше џамлии, сликици на тапка/ќар (кој како ги нареди правилата), се играше пантомима на филмови. Топка поретко се фаќаше пошо имаше лоши деца шо кофискуваа спортска опрема. И, да. Ролери. Иако малку подоцна ги развозев (на 11 години) ипак можам да кажам дека беа дел од моето детство. Шо не имам претрпено со нив.
Детството за жал денес во моето маало да не речам го допира своето дно. Со денови и денови (кога времето е убаво) не се слуша никаков детски џагор. Кошот на плочникот да не речам е веќе одамна заборавен. Лулашки има (дури и подобри од порано, ама деца ретко кога. Знам генерации се мењаат и све, ама ова на каде оди, ич не ми се допаѓа.
