Ваша поезија!

[gvinevra]

Нарцис

Што ќе ми е сега песна
кога насловот кажува се`:
демек, Јас - добра и посветена
а Ти себичен и далечен.
Ама, нееееее!
Нема веќе цимолење поради
пресна модрица на егото свилено.

Одамна беше заборавив
учевме нешто психологија -
колкава количина его е здраво
да негувам кај себе и кај него
за да бидеме два расцветани
убави и среќни нарциса.
Прашање е само -
кој е поголем.

 

[Divider]

​

Сонувам ли како ме гали, милува,​

бледата светлина на месечeва василија,​

Сонувам, ил’ буден ја воскликнувам​

Поради нејна милна насмевка која ме прекрива.​

Од неодспица, чиниш од нездршка​

Извикувам, со раце испружени се пофтивам,​

Да ја допрам, бакнам, милувам,​

Ноќва во која ме вознесува и со'срцува.​

Се обидувам да се изјазам,​

преку сенките на мислите,​

чекор по чекор да исколеничам,​

на клепките на боите кои ми се вдумаат.​

Вомјазам, сал не би се скочанил,​

како нежив кип, како мртвило,​

се милосијам кон таа бледа светлина,​

прозирна чиниш, виленска василија месечева.​

Со крик искри на изгрејсонце​

ја гонат од сенки да прелестаат​

и со’очи да и точат соблазија,​

игрувам, прашувам, а срце ми дамари.​

В ден, в изгон, а в ноќ ја возљубувам
сон ја сонувам; ил’ бдеам и со'беседам,​

​

сал во мене се кршат праскозорја
што за живот'та, што за неа, Месечева.​

 

[gvinevra]

Небрежност

Не беше со умисла,
ни по нарачка,
ни од одмазда,
ни по провокација,
не беше во самоодбрана,
ни во крајна нужда,
секако не беше ладнокрвно,
но не беше ни во афект,
а ете, се случи
без предупредување -
вљубување.

 

[Medea]

За нас


Се будиме заедно, па се одвојуваме
секој на своето работно место
се препотуваме на средбите, на временските непогоди
на скршените чадори
на недоброените капки дожд,
на малите светулки од летото
што пргаво се борат против есента
си заминуваме еден од друг
за да се видиме
како да не било ништо
како да било нешто
како да е сешто.

Се наоѓаме по паркови
по мракови, по улици
се сретнуваме небаре река и море
како небо и нешто над него горе
водиме љубов несмасно
задржано, од неколкуте мигови поглед
исповедално, како да сме во личен храм
за сите денови разделени.
Ти читам, се’ што сум напишала
Ми читаш, се’ што си научил.
Се гледаме, се присетуваме
дали се забораваме?
Не. Не сме се.
Мирисот зад ушната ресичка,
од чајот планински кесичка,
чевлите тазе бојосани
чела од Љубов оросени.

И се будиш
и можеш да кажеш дека нештото е Наше.
Во пар
соништа, денови, патеки, две чинии, една лажичка, јогурт, сендвич, влечки, поделена цигара.

Во мирисот, те барам
ме најде.

Ќе те чекам
Додека здивот сончев не зајде.

 

[Medea]

Боенка


Денес го нацртав денот
со дрвени боички
се крши врвчето
на бојата за небо
за цвет
за целиот свет.

Со острилка
пробувам да вратам од острината
од ведрината
да не ми избега фокусот,
го задржувам здивот доволно долго
за да се претворам
во мала пињата.
Полн автомат детски играчки
и игрички.

Удри ме со бакнеж. Допри ме.
Направи вртлог, заведи ме.
Од мене сета игра да потече
да замине, ова невреме.

Цртам, со стапала
нова и стара патека
каде што не сум поминала
и од каде што секојдневно поминувам.
За да не заборавам
дека
кога танцувам
кога спијам
кога одам
кога седам
кога рими редам
кога се лутам
кога цутам
и се’ кога правам

Животот ме црта мене, со дрвени боички.

(денес најдов изгубена острилка
и во неа писмо од Детството)

 

[nihilista]

ЈА ЗАПОЗНАВ НА ГРОБИШТА

Ја запознав на гробишта
таа жали за син и
роден 1993 а се обесил 2012
над над просечно интелигентен

И реков тоа не е твој феномен
ти не го уби, сам се обесил
посилниот мотив бил пресуден
не сакал да ти се одмазди
потисни го емотивниот дел...

Кажувајќи и на неа
се убедував себе си во истото
Ние се лутиме на Божјата волја
кога ни ги одзема блиските.

 

[Christian Lovato]

Како Рацин ја љубеше оваа земја​

Венци или ордени,
На поетовиот гроб на Лопушник
Ставете добри луѓе...

Рацин беше оној кој ја љубеше оваа земја!
Од него грее невидливиот пламен на слободата.
Дали го познававте него?
Дали го сакавте поетот на црниот труд?
Дали заборавивте дека живееше како молња?
И со него сјаеше сонцето,
Но не исто како сега...
И со него светеа ѕвездите,
Но не исто како сега!
И тој ја сакаше родината,
Но не исто како сега...
Нашите баби, дедовци,
Го чекаа утрото да се буди,
Но не исто како сега!
Нашите баби, дедовци,
Современици на великиот поет
Беа вечни страдалници,
Сакаа еднаквост, правда,
Но не исто како сега...
Не исто.
Ни венци, ни ордени,
На нивниот уморен сон,
На нимните немирни срца,
Ќе немаше ни во песните
Ако ти поету, не ја испеа
Песната над песните за маката и болката
Како што столетниот даб
Шуми од ветрот,
Прекрасен шум на тажна мелодија,
Оној шум од плачот на селската мака,
Оној прекрасен шум од ветерот над гробот на Ленка,
Оној прекрасен шум на тажна мелодија,
Од маката и болката,
Оној прекрасен шум од скршените крилца,
Оној шум, плач за човекот кој станал роб-
Човекот кој ја љубеше оваа наша земја,
Венци или ордени, за поетот што ја бакнува напатената земја,
За оној страшен шум,
Кога поетот го слуша во своето срце, дека ќе ги
Снема маките и јадовите.
Оној огнометен шум
Што блеснува од „Белите Мугри“,
Оној шум дека се разденува,
Оној шум од денот на деновите.
Луѓе слободни,
Љубете го писателот на болката и маката,
Како што тој ја љубеше оваа земја,
Ставете венци или ордени на поетовиот гроб,
Сонот негов јаве стана,
Родината негова не е веќе роб.

 

[nihilista]

ЗОШТО НЕ СЕ ЧИТА ПОЕЗИЈА?

Прво како и во се и во поезијата 90% е ѓубре
второ и не треба да се чита
треба светот да се смени
да се дигне револуција
да се хуманизира светот
тоа учевме по марксизам
не треба да се оди по културни настани
промоции и слични глупости
Треба светот да се смени на подобро
да се хуманизира
да се обединат луѓето на суштинска на класна основа
тоа ме научи филозофот Маркс
кој инаку ако не сте знаеле
имал желба да биде поет!

 

[Christian Lovato]

Прво како и во се и во поезијата 90% е ѓубре
второ и не треба да се чита
треба светот да се смени
да се дигне револуција
да се хуманизира светот
тоа учевме по марксизам
не треба да се оди по културни настани
промоции и слични глупости
Треба светот да се смени на подобро
да се хуманизира
да се обединат луѓето на суштинска на класна основа
тоа ме научи филозофот Маркс
кој инаку ако не сте знаеле
имал желба да биде поет!

 

[Divider]

​

Empusae​

​

Од бисер до бисера, насмев​

како ѓердан солзи од милосии​

дал ѕвезди на самовилски трепелики​

ил' очи што в квечерина болскотат?​

​

Сонца да горат, ќе изгорат​

саде немушти крикови ќе се слушаат​

туку немо и сјајови покоруваат​

како одблесоци на кладенци​

​

Вода студена и изгор светлина​

и одмолк на сновиденија​

пеат в праскозорја, на зорнини​

и од бисер на бисера повечерја.​

​

​

 

[gvinevra]

Погоди кој те задева

Лесно ме наоѓаш
каде и да се сокријам,
во што и да се претворам.

Меѓу камчињата на брегот
твоето голо стапало
ме препознава.
Меѓу редовите на страницата
твоето око
ме прочитува.
Во ветрот што ти продира под јакната
ја ловиш мојата невидлива рака ...

Затоа што сакаш
и затоа што знаеш
дека не можам
да те оставам на мира.

И така,
ти се насмевнуваш таму,
а јас се насмевнувам тука ...
па нека мислат дека сме нетокму
и дека зборуваме сами со себе.

 

[Fryda]

Празно

Избркај ги сите.
Избркај ги сите околу себе
и дозволи му на твоето
јас да порасне.
Дозволи му да се прошири
во една голема соба,
па во уште поголема,
да стане толку големо колку
еден цел свет,
за конечно победоносно
да самува во него.

такви сме луѓето.

Сети се кога беше дете,
кога го бараше јас
како сено во иглата,
кога беше мало
и толку битно,
а сепак големо
за да го подариш на секој.


Избриши ги сите бои,
Нека биде црно бело,
Исфрли ги сите спомени,
Проголтај се себеси
во твојот себичен свет.
Нека царува твоето јас,
во самотија макотрпно створена.

такви сме луѓето.

Себични кога примаме,
Себични кога даваме,
и посебични како што растиме.
Го храниме своето јас,
За на крај да самуваме
во еден цел голем свет
Заедно со него.

 

[Stef Bachatero]

Молба до тебе да не си одиш
слушни ме што имам да ти кажам
број 1 си во мојот живот
до крај ќе одам нема да се откажам

Моја љубов ми недостасуваш
кога си далеку од мене
чувството ме убива
ми требаш ти тука до мене
ништо не сум јас без тебе

Ги чувстувам твоите раце во мојата кожа како ме негуваат
те побарувам насекаде но никаде те нема
денеска моето срце те бара
каде ли отиде
друг ли те зема?


Имам една љубов
од гласот твој што се храни
што не сака да го чуе моето срце
и од твоите изговори не знае што веќе да прави

Имам една љубов
Што живеее во секој дел од моето тело
Што ми ја окупира секоја моја страст
и ме носи горе до небото
се додека не стигнам до тебе

Ти си ми небото
Ти си ми светлината
Ти си ми будењето во моите очи
се ќе ти дадам само ти молчи

Имам една љубов
од гласот твој што се храни
што не сака да го чуе моето срце
и од твоите изговори не знае што веќе да прави


Имам една љубов
Што живеее во секој дел од моето тело
Што ми ја окупира секоја моја страст
и ме носи горе до небото
се додека не стигнам до тебе

Како можам да речам на моето срце
да не биде со тебе
кога ја чувстувам твојата нежност
Секогаш.
ти не си до мене
ги затворам очите и
во соништата се засолнувам
се дур не сум до тебе
и додека времето поминува
се плашам тие соништа да ги изгубам
ако ти со нив отидеш
и ти остануваш тажна
сакам да те љубам пак
сакам да знам дали да живеам за нас

Имам една љубов
од гласот твој што се храни
што не сака да го чуе моето срце
и од твоите изговори не знае што веќе да прави


Имам една љубов
Што живеее во секој дел од моето тело
Што ми ја окупира секоја моја страст
и ме носи горе до небото
се додека не стигнам до тебе

 

[gvinevra]

ЈИН И ЈАНГ

Ако белото е сосем бело - ќе ослепиш
Ако црното е сосем црно - ќе полудиш
Во секоја добрина има зрнце себичност
Во секоја честитка има капка завист
Во секоја верба има трошка сомнеж
Во секоја вистина има малку лага ...
Сакаш да те пуштам -
Не ти верувам

 

[Medea]

Убаво е кога врне

(Првпат напишав наслов
па запишувам песна)

Нам, ни е убаво кога врне
и можеме да пливаме во чајот
со вкус на аронија
и животна иронија
оти испарува
побрзо одошто врелите бакнежи,

па се бориме
да твориме
за да оставиме чадори
отворени кон небо
штитници од самите себеси
скитници од врнежливи небеси,
за да запомниме
дека влажноста на земјата
е лажноста на телата
а вистината на душата.

Пловиме, кога ловиме
капки од нос, па на лицето
задржани насмевки по улици
закрчени сообраќајни раскрсници
и испотени изморени патници.


Убаво е кога врне
оти тогаш одново се раѓаме
во сета смелост на студот
кога нежно
капка по капка паѓаме.