Веројатно да. Меѓутоа, ти се обидуваш со вртење во круг да го докажеш токму она што е спорно во целата приказна. Поентата е дека опонентите на функционализмот тврдат дека тоа не може да се случи, а ти прашуваш ако се случи, дали ќе признаете?
Морав за да знам дека не е религиозно верувањето за емоциите, разбирањето итн. како карактеристика само на човекот.
Не знаев на што сум, можеби некој ќе речеше не може, само човекот има дар од бога да размислува и твори.
Како и дали ќе успеат да го постигнат тоа, не сме ние до толку кадарни да шпекулираме, ова беше само мисловен експеримент.
Дали кога веќе постои, ќе биде прифатен.
Всушност, ако разбрав добро, проблемот е во субјективното доживување и тоа се смета дека не е можно да му се пренесе на ниеден друг вештачки организам.
На пример ако успееме од материјали кои ги нема во реално јаболко да создадеме јаболко кое ќе изгледа како јаболко, ќе има вкус и хранителна вредност на јаболко, кој може да каже дека не е јаболко? Оние кои го направиле и оние кои ќе го подлегнат на испитување.
Затоа субјективните доживувања не се мерило во науката, туку консензусот верифициран преку научниот метод.
Има непознаници, но за се имало од структурата на материјата, до преносот на енергија и за се се наоѓале со тек на време научни теории.
Не би можел да се осудам а мислам ни било кој друг дека процесите на создавање на мислите, љубовта, емпатијата, креативноста и слично, иако мистериозни не би можеле квантитативно да се објаснат. Можеби ни треба друг јазик на комуницирање, но кој ќе е тој јазик освен оној на математиката која ни служи за создавање на модели за опишување на се до сега. Пази велам опишување, не точно како е. Има прилично апроксимации дури и во најетаблираните теории.
Можеби е и проблематична квантната неодреденост, ние не можеме да симулираме успешно еве ни атом, иако можеме да го опишеме, камо ли кило атоми колку има во мозокот. Затоа е потребна анализа на повисоко ниво, ама како ќе правиш анализа на некое ниво на апстракција, ако основите се проблематични? Статистички?
Или пак да му дадеме на некој систем почетна состојба која би била идентична на онаа во процесот на зачнување на новиот организам, па да го оставиме да се развива како што би се развил во утробата на мајката. Што знам, од кога ќе се дешифрираат наполно гените? Можеби тој пристап би вродил со плод?
Тука го имаме проблемот со немањето на точни информации како функционира одбирањето на полезни информации од гените при развивањето на организмот и понатамошното диференцирање на матичните клетки во нерви. Всушност можеби и има, јас толку сум информиран.
Има многу работи кои не се јасни, но не треба да се поставуваат дефинитивни рамки како никогаш нема да се открие. Никогаш е премногу силен збор и како искуството ни покажува кога тогаш доаѓал момент на некогаш.
Еве еден интерес напис кој ми се чини е добар пат за некое разбирање. Не на свеста директно, туку како треба постепено, од долу нагоре. Јас вака мислам дека ќе се продолжи и ќе има некој резултат на крај.
On the one hand, there are the individual nerve cells whose membrane depolarization is at the basis of everything and on the other hand, there's lyric poetry, serial murder and the calculus. In between there are hundreds of billions of nerve cells, with hundreds of trillions of connections. Scientists understand the bottom end and can say useful things about the top end, but getting from one end to the other is another story. As they try, they argue continually and sometimes bitterly about levels of abstraction. If a model of the brain or part of the brain doesn't abstract at all, it is quickly snarled in unintelligible complexity. On the other hand, if it abstracts too much, it offers little insight into the organ it purports to represent. In work published in the online edition of Physical Review E on November 25th, biophysicists and theoretical physicists at Washington University in St. Louis describe an elegant compromise. They devised a simple mathematical model that accurately represents a three-cell microcircuit in a chicken's brain. They then found, to their surprise, that they could collapse their model mathematically to one equation with two parameters, which are derived from but not the same as the strength of the connections between neurons (the synaptic strength) that neural models usually emphasize.
Read more
Ќе се разбудите во симулирачката машина на неврони на вашите сетила, се ќе ви изгледа реално... зошто да не, перфектна копија на истите калкулирачки процеси што ги правите... или пропуштам нешто?
Не пропушташ ништо. Јас сум со мнение дека не само што би се согласил да живеам во таков свет туку би го преферирал, бидејќи ќе може да се менува реалноста согласно со нашите потреби. На пример нешто кое денес недостига, во виртуелниот свет би можело да биде надополнето. Згора на се, ако се дојде до такво ниво на технологија, ништо не би го спречило и обратниот процес за оние кои сакаат, т.е. од компјутерскиот свет да бидат повторно префрлени во биолошки организам кога планетата ќе се ревитализира.
Не гледам логичка грешка. Врз основа на логички претпоставки можам да заклучам дека е многу веројатно дека надвор од нас постои објективна реалност, исто како што можам да заклучам дека ние како врста немаме пристап кон таа реалност, и дека правиме само нејзини апроксимации, во склад со нашиот перцептивен и разумски апарат. Се разбира дека можам како Декарт да претпоставам дека таму надвор постои само Цацко кој ни подметнува информации со цел да не измами, но се обидувам да ја одберам најплаузибилната претпоставка. Таа во моментот е дека надвор од нас постои нешто објективно.
