- Член од
- 24 ноември 2009
- Мислења
- 4.959
- Поени од реакции
- 4.882
Не збориме за рационализам, зборуваме за личности ( за опшество ) доведено на работ од егзистенцијата , не се работи кој на која позиција бил или е во моментот.Држи вода се што си напишал, ама ако го гледаш животот со одредена апатија. Токму тоа ми е поентата. Апатијата кон еден човечки живот е погрешна, без разлика дали "за живот и смрт" одлучуваш еднаш дневно, петпати неделно или седум пати на саат...
Ќе ти кажам дека ја кога сум бил задолжен за повеќе луѓе (бев директор на сектор), кога ми претеле газдите дека некој од мојот тим ќе отпуштат (ова најчесто се случувало од субјективни причини) без размислување сум застанувал позади моите луѓе. "Ако го отпуштите него, си идам и ја". И ја можев конформистички да размишљам, да си рационализирам дека ете "имам деца" и "пред се треба на нив да размислувам" и слично. Ама кога ќе видат луѓето дека имаш некакви вредности (да не збориме за ИНТЕГРИТЕТ) повеќе те ценат.
Али тоа е тоа, свиткана кичма сабја не ја сече...
Тие мораат со апатија да гледаат на животот,мораат со резерва да влезат на работа. Ти си морал еднаш во годината или на 6 месеци да застанеш позади некој вработен, докторов значи уште кога трга на работа знае дека го очекува смрт кога ке стигне на работното место.
Моја блиска личност работи на една од клиниките, на нај гадната можна клиника ( на трансфузологија оделението каде што лежат заболени од леукемија)
Значи во денот умираат 3/4 таму кога прашав како го поднесува тоа, одговорот беше на почетокот ми беше жал,сочуствував со пациентите плачев кога ке умреше некој.
Сега ги гледам како предмети и ништо повеќе не можам да си дозволам јас да се притресувам по некого кого знам дека ке го нема.Во тие професии мора да си опериран од емоции.
Интегритетот и почитувањето се сосема друга работа.
Да ти раскажам една друга случка, моја “ пријателка “ од поодамна со која веќе не сум во контакт,пред едно 4/5 години Работеше на ГАК и се јавија за некоја компликација што настанала пост породилна нешто во врска со царски рез , бевне на викенд во Дојран отидени таа от како и се јавија после 5 минути веќе се пакуваше и тргна за скопје.
Никогаш нема да го заборавам Пемовски кога во трењерки облечен ( си бил човекот на прошетка низ парк, или излегол од дома специално) доаѓаше во градска болница и си ги проверуваше пациентите по собите, или бил на вечера некаде па ај успат да видам како е.