У гости имав еден роднина од странство.
Почна некој угостителски бизнис таму, па се преселија фамилијарно, и сега се прави дека заборавил да збори македонски.
Знаете, со она ааааааа...мммммм... - измеѓу зборовите како да одвај ја наоѓа „правата реч“, за да го разбереме.
Ами ние тука трава пасиме.
И така „Германецов“ расправа за тоа каков луксуз тера, абе без срам. Добро, не треба на човек да му биде срам да се пофали дека живее убав живот и може да си дозволи, ама кога ќе ставите доза на потценување зјапајќи у завесите и тепихот додека го кажувате тоа, делува као да домаќинот ве донел у штала со кравите, а не у куќата да ве угости, да ви свари кафе и трпеливо да ви ги ислуша усраните муабети.
Како и да е, ми скурчи неговата „современост“ и „напредни сфаќања“, а најмногу од се ми скурчи неговиот извитоперен македонски со додатоци од тврдото потфатливо „р“ и њуцкање на секој збор, па собрав храброст и со мојот просечен, да не речам страшно низок германски му сврзав пет шест реда муабет, чисто од сарказам, за да сфати дека не сме паднале од Марс.
И замислете што следеше во продолжение на муабетот? Не, не можете ни да претпоставите.
Ќе му дошле пријателите од Немачка, па ќе му било срам да ги донесе тука, оти ако виделе кај живеел претходно ќе помислеле дека ако не се преселел ќе бил вака заостанат.
Друже види, ние јесте дека сме два милиони, ова е едно големо село, јесте дека будали ни ја вртат државава, и дека секој глупан завршува факултет, ама немој да заборавиш дека ти си еден од сељандурите кои факултетот го завршиле без да имаат појма шо уствари студираат.
Кога е човек изгубен у свемиров, се му се гледа просто, а најтужно е што мисли дека до таа глетка стигнал баш дека е надпросечен и паметен.
Му посакувам да си замине што побргу и да не се врати, да се удави у мирисот на Нутела заедно со неговите размазени деца.
Знаете како мириса нафицкан и исфорсиран господин, нели?
Колку му се бели забите, какви дебели прсти има, и каква му е насмевката.
Не му завидувам, напротив, ако он се лишил од простотилуков тука, јас бар не сум се лишила од љубов, пријателчиња, и скромно чајче у ќесичка за кое треба само да зовриеш вода и да ропнеш две лажици шеќер по вкус.
Можеби и ќе ми беше малце криво ако на бели фармерки у сред лето не опнел сандали со ремче кај палецот.
Тука му лежи цела Македонија.
Чус!
Жими Мајкл те мислам!!!!
