Кога ќе го допреш дното

[*-----*]

BrokenHeartedGirl
Нешто во овој стил? знам како е во слична ситуација бев и јас а после тоа го направив видеово преку кое се искажав самиот себе си но совет од мене уживај животот ти дава премногу убави работи само треба да ги видиш и да ги зграпчиш со рацете

Момак од ова видео поголеми патетики нема бе дете.Прво целото видео ти е емоционална закана, плачеш се обидуваш кај спротивната личност да предизвикаш сожалување, каење, да и покажеш колку си бил повреден и да се сожали на тебе и да ти се смири.Евоцираш спомени колку ви било убаво.
А нај патетична ти е самоубиствената порака на крајот, да ја уплашиш демек ке се самоутепуваш дека не можеш без неа
Сега гледам зашто који курац пишуваш исти кур си и ти како госпоѓицава од погоре, обичен лигле кој плаче за внимание, извини ама тоа е виситната.

Абе деца имате ли вие некое достоинство ? Дали воопшто разликувате искажување на љубов од манијакално однесување ?
Си раскинал епа си раскинал нешто не било во ред никој не ти направил магија па да обвинуваш друг трет, налетал некој бољи некоја боља, и толку е приказната.

Сватете дека нема човек кој што не поминал низ истото и кога сега ке погледне на тоа се гази од смеење, затоа никој и не ебе два посто да напише било што околу овие патетики.
Нема човек кој што не сакал,нема човек кој што не бил сакан, исто како што нема човек што не повредил и не бил повреден. Животот во принцип е таков, или се преценуваш или се потценуваш.

 

[Mark Renton]

А какво е тоа дното ?

 

[мкд владе]

А какво е тоа дното ?

па замисли дека пиеш кафе, е кога ке стигнеш до талогот е тоа е дното

 

[Sussaro]

Само мртов човек го допрел дното.. никој друг.

Технички не се согласувам. Луѓе молат да се пробутка закон за еутаназија да си умрат раат. А и други случаеви има. Смртта не е најстрашното нешто што може да му се случи на човек.

Што се тиче Мерилин Монро. Те подискараа малце за темава така да јас ќе го рипнам тој дел и ќе преминам на друго. Тоа дно што го збориш е состојба на умот. Ти си одбрала да се чувствуаш така. Си се запрашала на пример како некои луѓе мува не ги лази и по раскинување на 15 годишни врски? Човекот е роб на своите навики потреби и интереси. Тебе цел тој систем ти е малце разнишан и се осеќаш како што се осеќаш. Друга би се осеќала баш позотивно, како време да се смени нешто, нова свежина, рестарт а ти ќе се трескаш од земја. Тебе проблемот ти е во психата ништо друго. Тебе ти било супер пред да го упознаеш него кога он не постоел. Сега е малтене истата ситуација како тогаш ама не ти е супер. Што се сменило? Икс поминато време во врска, спомени, реорганизација на интересите и навиките, односно се е тоа ментална димензија на која ти одбираш да и придаваш или не значење. Така да проблемот треба сама со себе да го решиш.

Одличен избор, Јас би ја додал и оваа, исто така е ударна како Треќу македонску у Куманово

 

[tihoman]

Го допрев, си купив сладолед и се вратив пак на патот.

 

[Windfucker]

Тоа е кога во google chrome ќе напишеш во табот you ти ја дава за сугестија страната youporn наместо youtube.

 

[Mark Renton]

па замисли дека пиеш кафе, е кога ке стигнеш до талогот е тоа е дното

shit dude, that's my favorite.

 

[Клипче]

Кога ќе го допреш дното значи дека немоеш да идеш подоле,моеш само да се издигнеш и да ти биде бољи.

 

[-HRO]

Не знам од каде да почнам ни како да завршам.Не знам ни дали е паметно што ја отворив темата..а искрено и не знам што да пишувам само знам дека ужасно ми треба да се искажам.
Што да прави човек кога ќе го допре дното?

Дали има сонце после дождот,дали има убаво после толку лоши работи?
Дали некој ќе ми го врати мене времето кое го поминав во болка?
Во исто време .сакам и мразам,во исто време се тргам но и не се откажувам,немам надеж а имам желба.Толку емоции во исто време.Збунета,задушена.
Сакам да ми одговори некој кој имал искуство во ова.

.
Нормално дека кога ќе го допреш дното, ќе се кренеш на нозе и пак ќе почнеш да се искачуваш нагоре.
Можеби целите ќе се променат по патот, ама до врвот ќе се искачиш и ќе се осеќаш подобро

 

[Red bitch BGF]

Со првиот дечко заглавив 7 месеци во врска, плус време кога излегувавме и што се гледавме по раскинувањето. Многу го сакам и бев малечка и мислев дека се што се лета се јаде, ама не било така. Моите сништа дека ние ќе бидеме заедно и преголемата занесеност ме заслепи и не видов какво ѓубре бил. Лажго, неверник, насилник... Кога дознав дека ме изневерува, мислев дека цел свет ми се урна врз глава. Бев во шок и со месеци не можев да се опоравам. Плачев, слушав балади, ја загубив самодовербата, самопочитта и не можев да помислам на друго машко. Арно ама, вреемто лечи се. Оттгогаш имам направено програма за заздравување. Еве неколку точки за заздравување после раскинување на кое не планираме да се вратиме:
- кажи си себеси дека сакаш да преболиш
- не се јавувај, не му пишувај, ако не можеш да се воздржиш, смени го бројот или избриши го од фб...не му го следи профилот, не оди на места каде можеш да го сретнеш, не прашувај за него...
- не ги слушај песните кои те потсеѓаат на него...
- исплачи се и исповедај се на некого за чувствата
- прави многу активности, одржувај се зафатена за да немаш многу време да мислиш на тоа
- не излегувај со други додека не бидеш подготвена
- излези со пројателите, продолжи си го животот......
НИШТО ВО ЖИВОТОТ НЕ ТРАЕ ВЕЧНО, А ВО НЕГО ИМА МНОГУ ПРЕПРЕКИ КОИ МОРА ДА СЕ ПОМИНАТ. Некогаш ќе бидеш горе, некогаш доле ( како во економијата - периоди на експанзија и рецесија ), но не смееш да се откажуваш. Само животот нема реприза.

 

[EAZY-E]

Со првиот дечко заглавив 7 месеци во врска, плус време кога излегувавме и што се гледавме по раскинувањето. Многу го сакам и бев малечка и мислев дека се што се лета се јаде, ама не било така. Моите сништа дека ние ќе бидеме заедно и преголемата занесеност ме заслепи и не видов какво ѓубре бил. Лажго, неверник, насилник... Кога дознав дека ме изневерува, мислев дека цел свет ми се урна врз глава. Бев во шок и со месеци не можев да се опоравам. Плачев, слушав балади, ја загубив самодовербата, самопочитта и не можев да помислам на друго машко. Арно ама, вреемто лечи се. Оттгогаш имам направено програма за заздравување. Еве неколку точки за заздравување после раскинување на кое не планираме да се вратиме:
- кажи си себеси дека сакаш да преболиш
- не се јавувај, не му пишувај, ако не можеш да се воздржиш, смени го бројот или избриши го од фб...не му го следи профилот, не оди на места каде можеш да го сретнеш, не прашувај за него...
- не ги слушај песните кои те потсеѓаат на него...
- исплачи се и исповедај се на некого за чувствата
- прави многу активности, одржувај се зафатена за да немаш многу време да мислиш на тоа
- не излегувај со други додека не бидеш подготвена
- излези со пројателите, продолжи си го животот......
НИШТО ВО ЖИВОТОТ НЕ ТРАЕ ВЕЧНО, А ВО НЕГО ИМА МНОГУ ПРЕПРЕКИ КОИ МОРА ДА СЕ ПОМИНАТ. Некогаш ќе бидеш горе, некогаш доле ( како во економијата - периоди на експанзија и рецесија ), но не смееш да се откажуваш. Само животот нема реприза.

да беше на фејсбук ке ти дадех лајк а у живо би ти пружил рака

 

[Дивајн]

Иако можеби девојката го поминала и тој период, јас морам да си реплицирам на темава.
Прво, да, имам искусено такви дна и знам убаво како си се чувствувала. Целиот тој навидум нејасен пост, мене ми е кристално разбирлив. Ја знам и потребата да кажеш нешто и некому, а не знаеш што и кому. Скоро ништо не е полошо од тоа.
Ништо не е полошо од тоа кога поминува лутината после раскинувањето и почнуваат да те преокупираат повеќе убавите моменти, кои веројатно отпосле уште поубави изгледаат зошто ги нема. Па те фаќа пак нервоза кога се сеќаваш на лошите, но и тие отпосле изгледаат далеку поневажни и помалку страшни, затоа што поминале. Таа гадна средина е лоша!
За мене, освен времето, немало друг лек. Трае, боли, зема дел од тебе, но само со тек на време поминува. Ни со друг дечко, ни со навидум загрижени другари/ки, ни со ново хоби или работа. Само време, кое го пополнуваш со многу анализи на нештата, храбро и упорно докажувајќи си зошто не треба да се јавиш и да го заборавиш. Ех...
Второ, не ве разбирам вас останатите. Па луѓе сме, пи*ка му матер. Како треба да реагираме после прекин на врска, без оглед каква била? Да не не` погоди, да не паднеме, да немаме никакви чувства макар и од оние на празнина? Зарем и тоа е грев или глупаво или што ли знам јас друго? Прекинете да се однесувате толку механички. Крв ви тече во вени, не масло.

 

[.Lost Angel.]

Иако можеби девојката го поминала и тој период, јас морам да си реплицирам на темава.
Прво, да, имам искусено такви дна и знам убаво како си се чувствувала. Целиот тој навидум нејасен пост, мене ми е кристално разбирлив. Ја знам и потребата да кажеш нешто и некому, а не знаеш што и кому. Скоро ништо не е полошо од тоа.
Ништо не е полошо од тоа кога поминува лутината после раскинувањето и почнуваат да те преокупираат повеќе убавите моменти, кои веројатно отпосле уште поубави изгледаат зошто ги нема. Па те фаќа пак нервоза кога се сеќаваш на лошите, но и тие отпосле изгледаат далеку поневажни и помалку страшни, затоа што поминале. Таа гадна средина е лоша!
За мене, освен времето, немало друг лек. Трае, боли, зема дел од тебе, но само со тек на време поминува. Ни со друг дечко, ни со навидум загрижени другари/ки, ни со ново хоби или работа. Само време, кое го пополнуваш со многу анализи на нештата, храбро и упорно докажувајќи си зошто не треба да се јавиш и да го заборавиш. Ех...
Второ, не ве разбирам вас останатите. Па луѓе сме, пи*ка му матер. Како треба да реагираме после прекин на врска, без оглед каква била? Да не не` погоди, да не паднеме, да немаме никакви чувства макар и од оние на празнина? Зарем и тоа е грев или глупаво или што ли знам јас друго? Прекинете да се однесувате толку механички. Крв ви тече во вени, не масло.

Како да зборувам самиот јас јбг живот мораш некогаш да загубиш веќе пола година ме мачи ова раскинав после скоро 4 години врска се осеќам како да сум изгубен во времево и просторов по малце надеж колку за една насмевка во денот се надевам дека еден ден сето ова ќе помине... и да се сетам но не да ме боли премногу и пече како сега.... Секоја чест на сите вие кои успеавте да го пребродите сето тоа. .. мене допрва ме очекува ... тој пат кој морам да го минам сакал или не...

само би сакал од вас кои успеавте на некој начин совет да дадете... знам лечи време се.... но изгубив многу работи... друштво,пријател... едноставно ми остана работата а и мојот sprint - мојот верен другар - точакот... во кој по малку наоѓам утеха можеби звучам како некој лудак кој треба да оди во болница но не е баш така... после голема љубов преубави моменти ... лоши добри после голема врска ... ме снајде ова депресија, и уште други работи ... па би замолил за некој совет помош како да го надминам сето ова... како да најдам друштво како да најдам барем еден другар/ка ... се надевам дека еден ден тука ќе пишам исто како вас и ќе помогнам на некој друг.... освен ако не ме снајде полошо...

 

[Дивајн]

Нема такво нешто како правилник за наоѓање пријател, другар или девојка. Сите губиме по нешто кога сме во врска, а истото после неа нема шанси да го вратиме. Посебно не луѓето. Од нив се оддалечуваме со причина. Или сакаме да сме цело време со партнерот или почнуваме покрај него да сфаќаме колку многу не ни одговараат тие. Што и да е, доволна причина е да не се враќаш и кај нив повторно. За нови... па не знам како оди тоа. Зближи се со твоите колеги или со кајганџии, штом веќе доста време поминуваш тука. Од некаде мора да се почне, а барем на форумов, имаш добар народ, само треба да се намачиш да го пронајдеш дека е тешко. За да те примат полесно младите како тебе, гледаш според реакции дека мораш да намалиш со патетиките. Мораш да ги носиш сам, затоа што луѓево иако сите се исти, ретко кој се дружи со таквите пречуствителни како тебе.
А девојката... половина година е период кој не е голем, ама не е ни мал. Ако нема знаци за помирување, мораш полека да ја забораваш и макар на сила да правиш други работи. Дај ми фејсбук по пп, ќе те дружам јас кога ќе можам. Ете, имаш веќе еден нов пријател.

 

[.Lost Angel.]

Дивајн Јас сваќам, но некои видеа кои ги прикачив ги направив кога најмногу ми беше тешко... знам дека старите пријатели ... не можам да ги вратам, но сакам да запознаам нови ... се трудам најмногу што можам гледам да не слушам балади ... гледам повеќе да најдам позитивни нешта, позитивна музика ... гледам дека форумов на некој начин и ми помага ... а и некои членови ... а и почнав да патувам на некој начин низ Македонија па така некако си викам во себе си дека ќе излезам од оваа емоционална криза... иако сум млад имам живот пред мене но болка во срцето.. ми задава премногу големи проблеми Инаку фала стварно...