Библијата никако не е научна литература, таа е писмено предание кое го сведочи Историски, живиот однос меѓу Човекот и Бог, од кој однос и произлегува. Пр: со 4-те Евангелија, четворица писатели Истиот настан го опишуваат на четири начини...
Црквата нема проблем со науката, напротив ја дополнува, осмислува итн., но Библијата не се користи како научна апологија, иако има информации кои се користат во научен прилог.
Како на пр. во Генезисот, дека Светот е создаден ex nihilo итн.
Тогаш пробај да прочиташ делови од Махабхарата и Рамајана, и некои други книги од индиската митологија, ќе сфатиш кои биле нивните богови и тоа 5 000 години пред раѓањето на Исус.
Фрапантен е индолентниот однос на модерниот Западен свет кон источната митологија (во неа не спаѓа исламот секако, туку индиската и кинеската).
Кај нив има неколку милиони стихови кои би требало да се проучат и повеќето говорат за нешто непојмливо во тоа време, а поимливо за нас - вонземска интилигенција.
Кај модерниот запад алијас Христијанството, и кај закоравениот исток алијас исламот има 2 бедни по обем книги - БИБЛИЈА и КУРАН кои го опишуваат она што веќе е опишано во други дела, само на поинаков начин.
Кај оние скептичните и тие што се атеисти не е проблем постоењето на бог, како апослутна свест, како двигатор на еден куп настани на планетава, не е проблем вербата во супермоќно битие кое сака да ни помогне, туку проблемот е во оние кои сакаат да протолкуваат работи кои би придонеле да сите под нив веруваат во нивните зборови и на некој начин бидат обединето потчинети и искористени за разно разни цели.
А тоа го прават институциите кои себе си си дале право да се нарекуваат божји посредници.
