Партнерот е поважен од децата?

  • Креатор на темата Креатор на темата The Goddess
  • Време на започнување Време на започнување
Не дека не треба да не се прават деца, тоа не е тоа што авторот го пренесува, нити пак јас, нити пак било кој на форумов. Но со партнерот уживаш во благодетот кој е наречен дете, а не со детето во детето... Со партнерот го гледаш каде што расте, се образова, те сака, го сакаш... Детето расте, продолжува понатаму (не велам дека ги заборава родителите нити пак тие него) - партнерите доживуваат екстаза од задоволството што одгледале дете кое ќе ги сака и почитува цел живот, кое ќе биде сакано исто така и ЗАЕДНО, ПАРТНЕРИТЕ продолжуваат да живеат.
--- надополнето: 13 март 2012 во 22:10 ---


Луѓе бре - родителот прво ќе помисли да се спаси самиот - па дури потоа детето !!! Не дека така тој сака - така налага природата ! Јас немам дете, но имам девојка. Ако сме во авион кој паѓа со само еден падобран, прво инстинктот ќе ме натера да помислам на тоа сам да се спасам, но потоа, пошто премногу ја сакам и ми е нешто најважно (исто како што ќе ми биде детето и детето кое здравје боже ќе го имам) - падобранот ќе и го дадам нејзе ! Значи велам дека ова размислување е оправдано. А сега навалете со коментарите (Ај овај будалава книга че напиши, ај будала еден - оди убијај се...)
Out of Order - благодарам на конструктивноста, што со аргументи и мирни мислења ја следиш темава, а другите оладете, и пишете мислење, не напаѓајте.

Секој си има различни мислења и треба да се почитуваат :)
 
- 50% / 50%
kako Berlin
 
Мое мислење е дека феминистичкото размислување (да не речам ова кое го цитирам) целосно се коси со законите на природата. На училиште не учеа дека ако мајка и дете се дават, инстинктот прв проработува и мајката прва се спасува дури потоа го спасува детето, исправете ме ако сум разбрал погрешно. Значи прво работи инстинктот, па дури потоа чувствата. Тоа значи дека ние сме дел од природата и сме дел животни, што пак значи дека треба да живееме во согласност со природата. Мајката лавица го храни своето дете се дури тоа не се осамостои, а потоа го остава целосно само на себе, а таа си продолжува да живее со лавот бидејќи тоа е тоа што таа го сака, тоа го налага инстинктот и природата, па дури и чувствата.

Многу е егоцентрично и нихилистички но мислам дека размислувањето за тоа дека партнерот е поважен од децата е доста логично. Ем рационално оправдано ем оправдано од чувствата.
--- надополнето: 13 март 2012 во 21:46 ---
Но ова размислување не е причина ние да ги занемариме нашите деца. Подеднаква треба да биде љубовта и спрема партнерот и спрема децата. Децата треба да ја имаат нашата поткрепа, поддршка се додека не се осамостојат а потоа, им даваме слободна волја како што дедо боже ни даде на сите нас.

Примерот со давењето и примерот со падобранот во авионот каде мајката се спасува сама, па потоа детето ми се косат со реалноста. Можеби во други релации инстинктот проработува кај секој човек прво себе си да се спаси, па останатите, но во релацијата мајка -дете не верувам дека е така. Последен пример на кој ми текнува што го имам прочитано е кога мајката премрзнува до смрт, но со своето тело го топли детето кое преживува. Доколку во случајов инстинктот би работел таа би ја оставила „тежината да го носи детето“ со себе и би барала спас сама знаејќи дека детето нема да преживее додека ги најдат. Свесна е дека ќе умрат доколку никој не ги пронајде, но не го остава, а премрзната неможе да го носи во раце.
Да речеме дека секакви примери постојат, некои децата си ги ставаат пред себе, јас го гледам односот на мојата мајка. Десет пати ќе се фрли без падобран одколку да ми го земе мене во некој таков случај. Јас онаа себичност ако може така да ја наречам неможам да ја видам кај мајките, тие се жртви за своите деца.
За разлика од партнерот кон кого да бидеме реални останува само почитта во 0,00005% останува љубовта цел живот, веднаш ќе му го земат падобранот, ма ако треба и ќе го клоцнат од авион :)
 
Примерот со давењето и примерот со падобранот во авионот каде мајката се спасува сама, па потоа детето ми се косат со реалноста. Можеби во други релации инстинктот проработува кај секој човек прво себе си да се спаси, па останатите, но во релацијата мајка -дете не верувам дека е така. Последен пример на кој ми текнува што го имам прочитано е кога мајката премрзнува до смрт, но со своето тело го топли детето кое преживува. Доколку во случајов инстинктот би работел таа би ја оставила „тежината да го носи детето“ со себе и би барала спас сама знаејќи дека детето нема да преживее додека ги најдат. Свесна е дека ќе умрат доколку никој не ги пронајде, но не го остава, а премрзната неможе да го носи во раце.
Да речеме дека секакви примери постојат, некои децата си ги ставаат пред себе, јас го гледам односот на мојата мајка. Десет пати ќе се фрли без падобран одколку да ми го земе мене во некој таков случај. Јас онаа себичност ако може така да ја наречам неможам да ја видам кај мајките, тие се жртви за своите деца.
За разлика од партнерот кон кого да бидеме реални останува само почитта во 0,00005% останува љубовта цел живот, веднаш ќе му го земат падобранот, ма ако треба и ќе го клоцнат од авион :)

Не спомнав никаква себичност во случаите. Значи - ПРВО ни текнува на себе (и на жена и на маж, и на мајка и на татко - исто е), но потоа, кога ќе размислиме - правиме жртва и спасуваме, во случајов детето. Но она што прво ти текнува, она на кое што прво помислуваш во секоја ситуација, сакал/а или не - тоа е САМИОТ СЕБЕ. Прво, во делот од секундата помислуваш на ТВОЈОТ живот па дури потоа на животот на детето или саканиот.

Инаку, аргументот кој велеше - партнерот не ти е крв, детето ти е иста крв, па затоа љубовта спрема него треба да е поголема го сметам за доста назаден бидејќи иста крв имаме и со мама и со тато, па тоа не значи дека нив треба повеќе да ги сакаме од партнерот, дека за нив треба да направиме поголема жртва него за партнерот.
 
Инаку, аргументот кој велеше - партнерот не ти е крв, детето ти е иста крв, па затоа љубовта спрема него треба да е поголема го сметам за доста назаден бидејќи иста крв имаме и со мама и со тато, па тоа не значи дека нив треба повеќе да ги сакаме од партнерот, дека за нив треба да направиме поголема жртва него за партнерот.


Што е назадно во тоа да си го сакаш детето повеќе од се на светот? Зарем и во овие релации се појавија современи сфаќања кој велат дека партнерот треба да е пред детето? Во кој филм е ова би сакала да го изгледам. Различни релации споредуваш, љубовта кон детето е безусловна, љубовта кон партнерот е минлива категорија. Детето кога се оформува и добива свои деца повторно ја воспоставува истата релација. Инаку прв пат од тебе слушам дека повеќе некој би направил жртва кон партнер наместо кон дете, блазе вас.
 
Јас сметам дека партнерот и децата треба да ги поставиме на исто ниво (под партнер мислам на сопатникот кој воедно е и татко/мајка на децата).

Разбирлива е реакцијата на ова прашање и мило ми е што децата се на прво место (впрочем тоа секогаш и ќе бидат), но ве молам не бидете буквалисти како и секогаш.

Дали знаете колку бракови се распаднале од причини што мајката откако ќе роди дете повеќе не му обрнува внимание на партнерот(таткото)? Детето и е секогаш на прво место, дури и тогаш кога нема потреба од тоа. Се мисли на вакво поставување на работите, а не на тоа колку авторот бил глупав или не, не сакам да го дискутираме авторот, не сум ја читала ни јас книгата туку случајно налетав на извадоци од истата, мислата ми се виде како занимлива за дискусија и посакав истата да ја продискутираме, а не авторот.

Реално има примери како овој погоре (лично познавам) , во кои детето се поставува на прво место во сосем најнормална ситуција во која нема никаква потреба од тоа, ама апсолутно никаква. И нормално подоцно се јавуваат кавги во бракот и бракот завршува поради недостиг на внимание. Е токму тоа е она кон што авторот цели, а не тоа дека ако умираат детето и партнерот ќе го спасиме партнерот наместо детето, па никој нормален не би го направил тоа, дури и ти самиот ќе умреш за сметка на животот на детето, тоа е најнормална реакција, а ова за што се пишува е нешто сосема друго.
 
Што е назадно во тоа да си го сакаш детето повеќе од се на светот? Зарем и во овие релации се појавија современи сфаќања кој велат дека партнерот треба да е пред детето? Во кој филм е ова би сакала да го изгледам. Различни релации споредуваш, љубовта кон детето е безусловна, љубовта кон партнерот е минлива категорија. Детето кога се оформува и добива свои деца повторно ја воспоставува истата релација. Инаку прв пат од тебе слушам дека повеќе некој би направил жртва кон партнер наместо кон дете, блазе вас.

Разбирам. И мое мислење е дека партнерот сепак е поважен за личноста од детето. Крај. Но имам уште едно прашање за leandra. Да треба leandra да одбере - под некои ригорозни услови, кои никој не може да ги замисли - најтешки на светот T.T - со кого сака да продолжи да живее од понудените:
1. Со детето кое го има со нејзиниот партнер кој го одбрала од љубов и од ништо друго
или
2. Со партнерот кој го одбрала од љубов и од ништо друго

Тешко, можда за некого болно (во смисла ретардирано) прашање но - со кого ти leandra би одбрала да продолжиш да живееш ?
--- надополнето: 13 март 2012 во 23:03 ---
Разбирам. И мое мислење е дека партнерот сепак е поважен за личноста од детето. Крај. Но имам уште едно прашање за leandra. Да треба leandra да одбере - под некои ригорозни услови, кои никој не може да ги замисли - најтешки на светот T.T - со кого сака да продолжи да живее од понудените:
1. Со детето кое го има со нејзиниот партнер кој го одбрала од љубов и од ништо друго
или
2. Со партнерот кој го одбрала од љубов и од ништо друго

Тешко, можда за некого болно (во смисла ретардирано) прашање но - со кого ти leandra би одбрала да продолжиш да живееш ?

и малце оф-топик - дали си за или против абортус?
 
Јас сметам дека партнерот и децата треба да ги поставиме на исто ниво (под партнер мислам на сопатникот кој воедно е и татко/мајка на децата)

Ај ќе баталам дискусија со претходниов дискутант оти очигледно не се разбираме.:)

Да пробам со тебе. Како може да ставиш на исто рамниште партнер и дете кога тоа се две тотално различни работи со сосем различни потреби од типот на внимание и љубов? Партнерот е зрела личност со која сте решиле на светов да го создадете токму тој живот и од тој момент ако сте здраворазумни личности сечии потреби ќе ги подредите под оние на детето. И вашите и оние на партнерот. Навистина не разбирам, како тоа се рамни посветеност кон живот кој свесно сте го создале со посветеност кон човекот кој решил со вас да го создаде тоа суштество. Јас утре здравје, очекувам од сопругот детето да го стави пред мене. Ако го запоставува во мое име, сериозно ќе подразмислам со кого сум фатила работа.
Во денешно време, многу нормално дека вниманието кон партнерот не може да остане исто откако ќе се формира семејството. Дете бара внимание од друг тип, треба да го формирате како личност, физички и емотивно да го одраснете. Партнерот е веќе формирана личност и ако не разбира што значи да донесеш дете на овој свет, искрено ве жалам.

П.С Те молам наведи го примерот во кој сосем непотребно му се придава повеќе значење на детето отколку на партнерот, чисто да знам која ситуација ја сметаш за клучна.
 
Што значи да донесеш дете на овој свет RocknRolaa ? Пиши го мислењето и кажи ми ако сакаш од кој аспект го кажуваш - религиозен, рационален, нихилистички, анархистички, радикален...
 
Што значи да донесеш дете на овој свет RocknRolaa ?

Создаваш живот по своја волја и со тоа носиш одговорност за истиот до крајот на животот. Што не е тука јасно?
 
А ако не е создаден по своја волја, или ако не сакаш да создадеш - дали тоа го прави човекот болен ?
И што е со оној кој не дај боже не може да создаде свое потомство ?
 
Разбирам. И мое мислење е дека партнерот сепак е поважен за личноста од детето. Крај. Но имам уште едно прашање за leandra. Да треба leandra да одбере - под некои ригорозни услови, кои никој не може да ги замисли - најтешки на светот T.T - со кого сака да продолжи да живее од понудените:
1. Со детето кое го има со нејзиниот партнер кој го одбрала од љубов и од ништо друго
или
2. Со партнерот кој го одбрала од љубов и од ништо друго

Тешко, можда за некого болно (во смисла ретардирано) прашање но - со кого ти leandra би одбрала да продолжиш да живееш ?



и малце оф-топик - дали си за или против абортус?

Изгледа не се изјаснив добро штом не ме сфати, детето во било која опција. Во никакви услови, детето не го оставам. После детето доаѓа се друго.
Се разбира од кога ќе одлучиш да го донесеш на свет. Кога ќе го почувствуваш, кога ќе го држиш во свои раце, кога ќе расне 9 месеци во тебе.
Иако си направил паралела со абортусот и значењето на фетус и родено дете ќе ти одговорам. Абортусот е право на избор, секако дека го оправдувам. Онаа девојка која не е способна или спремна да донесе на свет дете за кое неможе да се грижи, подобро е да го нема одколку да го роди и да го остави само на себе.
 
Ај ќе баталам дискусија со претходниов дискутант оти очигледно не се разбираме.:)

Да пробам со тебе. Како може да ставиш на исто рамниште партнер и дете кога тоа се две тотално различни работи со сосем различни потреби од типот на внимание и љубов? Партнерот е зрела личност со која сте решиле на светов да го создадете токму тој живот и од тој момент ако сте здраворазумни личности сечии потреби ќе ги подредите под оние на детето. И вашите и оние на партнерот. Навистина не разбирам, како тоа се рамни посветеност кон живот кој свесно сте го создале со посветеност кон човекот кој решил со вас да го создаде тоа суштество. Јас утре здравје, очекувам од сопругот детето да го стави пред мене. Ако го запоставува во мое име, сериозно ќе подразмислам со кого сум фатила работа.
Во денешно време, многу нормално дека вниманието кон партнерот не може да остане исто откако ќе се формира семејството. Дете бара внимание од друг тип, треба да го формирате како личност, физички и емотивно да го одраснете. Партнерот е веќе формирана личност и ако не разбира што значи да донесеш дете на овој свет, искрено ве жалам.

П.С Те молам наведи го примерот во кој сосем непотребно му се придава повеќе значење на детето отколку на партнерот, чисто да знам која ситуација ја сметаш за клучна.

Никаде не кажав запоставување на детето ниту пак дека треба да се запоставува детето како што претходно сфати ти "направи дете па фрли го". Значи тоа не. Детето си е дете и најнормално дека треба да му ја дадеме целата љубов што му следува и што му е неопходна за нормален раст и развој. Значи не реков дека треба да се игнорира односно запоставува детето. Детето секогаш ќе биде на најпрво место, на најпрво и тоа е така и свесно и несвесно, ама има примери во кои намерно се форсира тоа и се запоставува партнерот. Партнерот не смее да се запостави без причина. Среќно семејство бара жртвување и кој не е спремен да се жртвува подобро е да нема семејство.

И внимавајте ве молам, под дете не се подразбира само дете под 18годишна возраст како што велиш ти. На родителот дете му е и синот над 25 години кој е веќе оформена личност.

Примери има многу, тоа се случаеви кои се сретнуваат секојдневно низ текот на животот.
Конкретно еден пример кој искрено ме зачуди беше реакцијата на моја бремена пријателка која речиси беше пред породувуња и низ неврзан муабет за нејзиниот брак изјави нешто што се однесуваше на нејзиниот сопруг "Ако, нека ужива у мое друштво уште малку, а после откој ќе се роди детето више кој го е*е, мене детето ќе ми биде на прво место, не можем да мислим и на него" , баш со овие зборови се изјасни. Денес има две деца и откој се роди првото дете она буквално го тераше бракот на тој начин, незнам зашто и незнам откој причини. Како и да е, ова за мене не е нешто што е нормално.
 
Во никакви услови, детето не го оставам. После детето доаѓа се друго.

Причината поради која Македонија има само милион и кусур илјади жители и потклекнува и се поклонува на секоја неправда и било кој авторитет. Затоа што мајката во никакви услови детето не го остава, и и' e поважно од партнерот. Благодарам
КОРЕКЦИЈА: Не само мајката ! Туку и таткото кој не го остава детето во никакви услови. Почесто е мајката - поради оправдани причини.
 
Јас сметам дека партнерот и децата треба да ги поставиме на исто ниво (под партнер мислам на сопатникот кој воедно е и татко/мајка на децата).

Разбирлива е реакцијата на ова прашање и мило ми е што децата се на прво место (впрочем тоа секогаш и ќе бидат), но ве молам не бидете буквалисти како и секогаш.

Дали знаете колку бракови се распаднале од причини што мајката откако ќе роди дете повеќе не му обрнува внимание на партнерот(таткото)? Детето и е секогаш на прво место, дури и тогаш кога нема потреба од тоа. Се мисли на вакво поставување на работите, а не на тоа колку авторот бил глупав или не, не сакам да го дискутираме авторот, не сум ја читала ни јас книгата туку случајно налетав на извадоци од истата, мислата ми се виде како занимлива за дискусија и посакав истата да ја продискутираме, а не авторот.

Реално има примери како овој погоре (лично познавам) , во кои детето се поставува на прво место во сосем најнормална ситуција во која нема никаква потреба од тоа, ама апсолутно никаква. И нормално подоцно се јавуваат кавги во бракот и бракот завршува поради недостиг на внимание. Е токму тоа е она кон што авторот цели, а не тоа дека ако умираат детето и партнерот ќе го спасиме партнерот наместо детето, па никој нормален не би го направил тоа, дури и ти самиот ќе умреш за сметка на животот на детето, тоа е најнормална реакција, а ова за што се пишува е нешто сосема друго.

Да не излезе дека те игнорирам :)
Се согласувам дека мајката става фокус на детето премногу во тие моменти на бракот. Вината за распад не ја намалувам, таа ни е јасна на сите. Би сакала да ги споменам и реакциите на таткото кога се раѓа новороденчето, а секојдневно ги гледаме кај нашите блиски.
- Кај спие таткото во првите месеци на детето додека непрекинато плаче и „јаде“ на 3 саати(со чесни исклучоци)?
- Со која енергија мајката треба да ги извршува дотогашните обврски?
- Брачните обврски?
Неможе се да е исто како пред раѓањето, тука пукаат браковите, се намалува вниманието, итн.
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom