Си ги пропуштил филмот
Operation Praying Mantis Можеби ќе има реприза.
Тоа брат не може да се нарече војна. Еден ден шо траело.
Зошто не останаа толку долго како во СРЈ 1999 или како Ирак 1991, 2003-2012 или како Во Виетнам 1954-1970?
А знаеш ли ти паметно газе што се случи на 4 ноември 1979 година???
На 4 ноември 1979 година иранските „Хомеинови доброволци“ ја зазедоа американската амбасада, го уаосија целиот дипломатски и службенички персонал, како и сите американски граѓани што во текот на претходните бурни денови се засолнија во неа.
Штабот на Картер, под притисок на јавноста, која бараше да му се покаже тупаница на иранскиот режим почна да влече брзи и не баш добро подготвени потези: ги протера иранските студенти и другите Иранци што без емигрантски визи престојуваа во САД, нареди да се блокираат иранските депозити во американските банки, да се намали персоналот на иранската амбасада, а вичокот да се протера да се преземат економски санкции против Иран.
На ова, Владата на Хомеини одговори остро. Беше соборена владата на Базарган и тој беше принуден да ја напушти земјата: Хомеинивата влада реши иран да не ги отплаќа своите надворешни долгови и на крајот иран стави ембарго на извозот на нафта во САД. Овие акции предизвикаа голема нервоза и несогласувања меѓу Картеровите советници.
Биле разгледувани и воени мерки - Картер рекол дека тој, ако не ги вратат американските заложници живи и здрави, со сета сила ќе го нападне Иран заради казна. По многубројните дискусии и советувањето со воените експерти, најпосле донеле одлука во Иран да се испрати воена спасувачка мисија. Со авиони ц-130, на полноќ во Иранската пустина требаше да се уфрлат неколку групи војници, заедно со хеликоптери, за полесно да му се приближат на Техеран. на 24 април 1980 година авионите атерираа во близина на еден автопат, каде беа веднаш забележани. Кај хеликоптерите се појавија тешкотии од техничка природа. Кога Картер ги доби овие вести, а тој беше во близина, на еден брод на американската флота, од каде ја следеше операцијата, издаде наредба да се прекине и сите летала да се вратат на американските бродови.
Пропаста на оваа замисла длабоко ги погоди Картер и неговиот штаб. Сега требаше да се бараат нови можности за спасување на заложниците и тоа преку тајни дипломатски мисии.
Како резултат на овој дебакл, Сајрус Венс поднесе оставка на функцијата државем секретар, а на негово место картер го именуваше некогашниот сенатор Макси.
По изборите во ноември 1980 година што ги изгуби Картер а ги доби Реган, Џими Картер дознавајќи за резултатите во авионот на пат за Џорџија, каде тргнал со неговата сопруга розалин, бил запрепастен од својот пораз, зошто очекувал победа. Тој и Розалин гласно плачеле во авионот, си ги бришеле солзите тој на неа, таа на него. Направив се што можам, постигнав толку резултати и склучив неколку можне важни договори. Што можев повеќе да сторам? Од неуспехот што го имал се сетил само на неговиот пат во Техаран и на пропаднатиот обид да ги ослободи американските заложници.
Картер многу го загрижуваше судбината на заложниците. Нестрпливо очекуваше во текот на ноември и декември да се оствари нивното ослободување преку новите посредници, дури и до 20 јануари, кога требаше да ја напушти должноста, за да ја отстрани таа голема дамка од својата совест.
За причините на картеровиот пораз на изборите и очекувањето позитивно да се реши проблемот со американските заложници во Техеран, Картеровиот советник за национална безбедност, Бжежински во неговата книга Сила и принцип го напиша следново;
„Денот на изборите помина, а заложниците уште се заробени. Картер беше поразен. Дебаклот во Иран беше еден од трите големи фактори што придонесоа за овој пораз, тоа придонесе да се појави чувството на национална фрустрација и придонесе за неточниот заклучок дека Картер е нерешителен, единството на демократите беше нарушено, што ги поткопа и финансиските извори на Партијата, инфлацијата влијаеше брз вербата на јавноста во Картеровата економска политика.
Единственото прашање со кое бевме соочени по изборите беше да се реши прашањето на заложниците пред Картер да ја напушти својата должност. Не само што тоа беше прашање на личната чест за Картер туку тоа произлегуваше и од Картеровата желба да не и ја остави таа мачна дилема на новата администрација.
Се плашеле заложниците да не бидат изведени пред суд и тоа беше предмет на дискусија на состанокот за национална безбедност свикан на 19 декември 1980 година. Картер рече дека тој не може да ја напушти својата должност ако и понатаму постои таа вознемирувачка ситуација.
На 20 јануари денот кога картер му ја предаде својата должност на Реган надежите беа насочени кон посредничката мисија на Алжир. Соработниците веќе направија предлог со пакет аранжман: да нема формално извинивање, ниту враќање на божемниот имот на шахот. Никакви понижувачки еднострани концесии. Па, сепак, Иранците не сакаа да ја прифатат солуцијата што би им овозможила да покажат гест на човечко покајување тие речиси сигурно најавија дека заложниците нема да бидат ослободени се додека Картер е претседател на САД...
Во дневникот негов запишал „Ова е последниот ден од Картеровото претседателствување. Оваа трагедија која сите не труе, во работата на претседателот просолжува да биде доминантна. Картер планираше да одлета во Немачка за да ги пречека ослободените залоѓжници. но за пистата на аеродромот во Техеран се уште стои авионот со ослободените заложници.Во 11 часот и 30 минути авионот намерно се задржуваше на пистата и се чекаше да помине инаугурацијата на новиот претседател во 12 часот. стана јасно дека Иранците нема да дозволат лет на авионот со заложниците се додека Џими Картер е претседател на САД.
Така Џими Картер одлагајќи ја секоја казнена акција против Иран која би довела до обострани жртви, чекаше да продолжи процесот околу преговарањето за заложниците. Со тоа им ги спаси животите на заложниците и ги зачува националните интереси, но цената ја плати тој - со губење на своето претседателство.
