Човек се навикнува на осаменоста. Со тек на време, сфаќаш дека никому не си му потребен. Дека си сам, дека не можеш да се “радујеш у двоје“ што би рекле Србите. Но, понекогаш е тешко. Тешко е кога знам дека никому не сум му важна, тешко е што нема кој да ми се јави или да ми прати порака само затоа што помислил на мене. Тешко ми е што немам со кој да прошетам во парк и со кој како мали деца ќе се закачаме. Тешко ми е што нема кој да ме држи за рака, тешко ми е јас сум само попатна станица, но не и дестинација. Тешко ми е што на никој не му недостигам, што не мисли на мене...
Најтешко ми е што имам толку љубов во мене да дадам, а немам на кого, затоа што сите ја отфрлаат. Тешко ми е што не знам какво е чувството некој да те сака најискрено и од срце, ама затоа добро знам како е да ти симнуваат ѕвезди и лажни зборови кои се празни и без суштина. Знам како е да ти раскажуваат приказни за мали деца, а уште потешко е што јас како наивно дете, сакајќи да верувам дека еднаш, барем еднаш се искрени, верувам и паѓам на тие приказни.
Тешко ми е што немам на кого да ја потпрам главата. Тешко ми е што немам со кого да отидам во слаткарница и да делиме тулумба.
Тешко ми е што не можам веќе да се тешам дека кога-тогаш љубовта ќе дојде, тешко ми е што не можам на глас да се изнаплачам како човек, затоа што се навикнав на тежината.
Тешко ми е кога ќе помислам дека нема никогаш да најдам љубов, дека нема да остарам покрај љубовта на мојот живот. Тешко ми е што бев секогаш подготвена да се променам, да бидам подобра, да се замарам да им е убаво, а никој не се потруди за мене.
Тешко ми е што знам дека сум само еден избледен спомен, дека не сум човек кој лесно го паметат и дека секогаш кога ќе го завртат грбот не се ни прашуваат дали сум жива и дали сум добро. Едноставно ме забораваат.
Тешко ми е што од петни жили се обидувам да бидам позитивна и да велам дека ете, љубовта е зад аголот, ама ја нема.
Тешко ми е што ми е празна душата, што ми ја исцицаа позитивната енергија и мојата способност најискрено и длабоко да верувам во љубовта.
Секогаш ќе се борам за љубовта, секогаш ќе ја бранам. Знам дека постои, ама знам дека и голема е можноста јас да не ја почувствувам.
Единствено нешто што некогаш сум посакувала е љубов. Единствено. Ни патувања, ни шетања, ни журки, ништо. Единствено нешто што искрено сум посакувала е љубов. Но, каде е?
Не можам да поверувам како е возможно толку да се зафркнувам. Како е возможно да имам толку добра интуиција кога се работи за други луѓе, а за мене така лесно да за зафркнувам. Можеби премногу сакам да верувам во доброто на луѓето, да го извлечам максимумот. Но, лошото е што не го заслужиле тоа, а јас си ги лечам раните.
Тешко ми е. Претешко.
Ама како што реков, со тек на време, човек се навикнува на болката. Па, мислам дека не би знаела како да бидам среќна со некого или еднаш, еднаш да не бидам малер во љубов. Не би го знаела тоа чувство. Би ми било чудно. Веројатно тогаш би настанала апокалипса. Ама човештвото не мора да се плаши, јас љубов сигурно нема да најдам, така да светот е безбеден сега за сега.
Добро е, барем со тек на време се навикнуваш. Лошото е што при секое наредно повредување, не чувствуваш болка. Едноставно се смееш и прашуваш на глас: До кога?
Затоа ми е криво кога луѓето си ги прокоцкуваат шансите за среќа, за љубов. Некои го немале тој луксуз ни да ја почувствуваат.
Ајде, па нема за што да се жали.
Не се сите родени за да бидат сакани.
Само тогаш кога луѓето ќе бидат искрени со своите чувства и внимателни со туѓите, само тогаш ќе живееме во убав свет. Во спротивно, ова нема смисла. Ова веќе не е живеење, ова е постоење.
Не знам да играм игри, не знам да ставам маски. Јас сум јас. И секогаш ризикувам и да бидам најдосадна, ама тоа сум јас. Не можам да бидам друга. Не знам. Јас сум единствено каква што знам да бидам, можеби сум и досадна, неинтересна, филозоф, ама не знам поинаку да живеам.
И можеби не сум достојна за љубов. Не знам, кој може да знае...
Затоа, не треба да цмиздрат луѓето како се расправале со партнерот. Ако ништо друго имаат некој кој се грижи за нив, макар и најдосаден на светот.
Некои, се патетични и пишуваат вакви постови затоа што просто се осамени и тажни.
Ќе биде се во ред. Еден ден. Сончев ден.
Знам дека ќе биде.
“, а всушност те молам да останеш