Малку се измешани брзините во оваа тема, можеби за тоа е виновен насловот. Долгите врски не се фантомска појава, секој од нас бил во таква или барем бил сведок на нешто такво. Секако дека е возможно да се биде со една личност со години. Прашањето е дали една врска е успешна ако успеала да трае толку долго иако прекинала на крајот? Не може човек да се обвини ако нешто такво не му успеало. Нити некој може да ја предвиди иднината, нити пак знае дека нешто ќе се распадне после толку време.
Во животот досега никогаш не ми се случи да премолчувам работи во една врска, нити да тактизирам непотребно. Ако нешто е гнило или кочи, очекувам некој од нас двајца да го признае тоа. Се уште не ми е јасно дали тоа ми е основната грешка или најголемата доблест во човечкиот меѓусебен однос кога се работи за партнер. Гледам дека на луѓето повеќе им одговара молкот. Тераат со години, се изневеруваат, преживуваат цели кризи за кои знаат само нивните пријатели, но никако не се разговара со партнерот за тоа. Тоа го припишувам единствено на човековата себичност и слабост. Неверојатно е што се би истрпеле луѓево само за да не бидат сами. Уште поневеројатно е какво лице знаат да му направат на партнерот кој слепо верува во нив. Малку интуиција и помала заслепеност многу би им помогнала за да знаат каде се, но ретко кој отвора очи. Како и да е, верувам во успешноста на долгите врски, но не сум наивна да мислам дека со годините се останува исто. Подобро со една личност која ја сметам како блиска до себе ќе доживеам и добро и лошо, кризи, убави моменти, муабет и молк, отколку да го искористам најчестиот денешен изговор дека кога нештата не одат, треба да се оди на нешто ново. Тоа ново секогаш станува старо.