Проштевањето - патот до небото?

[Ставрогин]

...тролове има исто.

Интересно е кога ќе напишеш пост кој со самото постоење ја потврдува вистинитоста на исказот напишан во него?

 

[Јоан]

Темата е како панаѓур.

Надеж, љубов, верба, проштевање, вселенски вистини, источници, вселенски патишта, смрт и бесмртност...

Што ти душа сака, има...

Па такво е и простувањето. Има се, ама простување на оној кој го мразиш од љубов према него, да му простиш на некој кој го мразиш, е тоа ти е самоуништување. А простување на зборови, колку што сакаш, како на панаѓур.

 

[Björn]

Интересно е кога ќе напишеш пост кој со самото постоење ја потврдува вистинитоста на исказот напишан во него?

мува? капа?

 

[Ставрогин]

Па такво е и простувањето. Има се, ама простување на оној кој го мразиш од љубов према него, да му простиш на некој кој го мразиш, е тоа ти е самоуништување. А простување на зборови, колку што сакаш, како на панаѓур.

Јас имам листа на луѓе (ех, луѓе) за отстрел. Тешко ми оди со простувањето. Но, кој сака да проштева, зошто да не? Некој ќар дека ќе излезе од тоа, нема сигурно, но нема ни голем зијан...

 

[Nessa Alcarin]

Јас имам листа на луѓе (ех, луѓе) за отстрел. Тешко ми оди со простувањето. Но, кој сака да проштева, зошто да не? Некој ќар дека ќе излезе од тоа, нема сигурно, но нема ни голем зијан...

А мене ќе ми простиш ли.... А?

 

[dzulija]

Не девојче, и од лага повеќе е. Зошто да верувам во лаги???

Немој те да мислите дека сте во право и да терате така сеуште има време...

 

[Frankie Yale]

Немој те да мислите дека сте во право и да терате така сеуште има време...

Празни зборови...

 

[Атеист]

Немој те да мислите дека сте во право и да терате така сеуште има време...

Немој ни ти да мислиш дека си во право. А и не си. Биди си ти Јудејка, не не убедувај нас

 

[flower2523]

1,Eдинствен начин да "видиш" што си е да "видиш" прво што не си...оваа реченица ја користам чисто од мрза не ми се пишува истото секој ден
Инаку можам да ти го кажам на уште милион различни начини.
2,Универзумот не функционира така
Неможе некој да те нападне ако ти не си сакал веќе тоа да ти се деси тогаш кој ти згрешил ако е така ?..... ама тоа е друга приказна.
3,Што ќе остане ?
Пробај па кажи ми лично, може и во четри очи.
Би сакал да ја имам таа чест.
--- надополнето: Nov 3, 2011 3:31 PM ---

Точно така.
Се можам да разберам само неможам да ги разберам луѓето што не обрнуваат внимание на својот живот, не го анализираат својот живот, не ја бараат вината во себе туку сите останати им се криви па дури и бог за СЕ што сами згршиле. Ама тоа е, полесно е да ја префрлиш вината на другите и несреќно да си тонеш, да колнеш, да враќаш, да се осветуваш и да се убедуваш себеси дека сите други се криви а ти си светец кого го мачат, отколку да го земеш својот живот во свои раце и да сватиш дека само ти си тој што ги контролира сите твои случувања.

--- надополнето: Nov 8, 2011 5:00 PM ---

flower2523, Bodhidharma, ___ и Пријател, веселата дружина...

Нас ние супер а задругите не одговараме

 

[dzulija]

J

Немој ни ти да мислиш дека си во право. А и не си. Биди си ти Јудејка, не не убедувај нас[/quotНема да се натпреваруваме како мали деца кој кого е во право како сакате...тоа е ваш личен избор

 

[Ipsissimus]

Нас ние супер а задругите не одговараме

На другите им е дизел.

 

[Ipsissimus]

Не, туку се работи за поинаква логика.

Кога некој ќе поверува во Христа Бога, а тоа значи дека претходно Го барал, Го нашол и се сретнал со Него, таквиот тазе-покајник станува свесен за својата огревовеност, затоа што преку преумувањето/метанојата, стекнува можност/способност да ги гледа своите гревови. Бидејќи гревот е последица од злото, треба да го избегнувам(е) злото максимално, а тоа бегање од злото се нарекува „страв Божји„. Страво-почит имам(е) кон Бога, оти Он не‘ створил, Он може и душата и телото да ги турне кон пеколот, а воедно Он може и да не‘ награди со Рајско место, а оние подвижници, кои се продуховиле во висока мерка, не се плашат од Бога како казнувач, туку стекнуваат љубов кон Бога, благодарејќи на својот подвиг во очистувањето од своите гревови, но и чинењето добри дела.

Така, духовниот раст почнува со стравот Божји (бегање од злото) и се движи кон љубов кон Бога.

Каква сакаш логика користи, во ниедна од нив љубовта неможеш да ја условуваш со страв. Па сакал ти го нарекол метаноја, преумување, стравопочит....или како и да сакаш.
Еве практичен пример. Ти си коленичел, си бегал од злото, си се покорувал....значи сите услови си ги исполнил, арно ама некоја личност која тебе ти била премногу драга, завршила во пеколот.
Дали ти ќе бидеш спокоен во рајот, и ќе го сакаш бог, знаејќи дека таа личност која си ја сакал со сета своја душа, ќе страда цела вечност?

 

[MIKI1]

Каква сакаш логика користи, во ниедна од нив љубовта неможеш да ја условуваш со страв. Па сакал ти го нарекол метаноја, преумување, стравопочит....или како и да сакаш.
Еве практичен пример. Ти си коленичел, си бегал од злото, си се покорувал....значи сите услови си ги исполнил, арно ама некоја личност која тебе ти била премногу драга, завршила во пеколот.
Дали ти ќе бидеш спокоен во рајот, и ќе го сакаш бог, знаејќи дека таа личност која си ја сакал со сета своја душа, ќе страда цела вечност?

Кон прашањето од Твојот пост, ќе Ти дадам посреден одговор, оти нејќам да пишувам за себе на форумов.
Имено, тоа е искуство од монах, кој решил да си ја спасува душата, но истовремено, спасувајќи се себе си, гледал дека негвите родители си „тераат„ овосветовен живот, ич не секирајќи се за она кое допрва ги чека. На монахот му паднало жал за родителите, но од друга страна пак, монахот, како растел во својот подвиг и колку станувал поблизок до Бога, така монахот станувал рамнодушен кон изборот од неговите родители....

Ти текнува?

Не случајно Црквата вели дека ние, секој од нас како поединец, практично самите себе се осудуваме, приклонувајќи се или кон доброто-кон Бога, или кон злото-кон лукавито. Во тој избор, заснован на слободната волја, нико не може да ми/ни попречи. Судот Христов пак, нема да биде овоземен и сомнителен судски процес, туку просто физичко одделување на верните и нивно наградување, од невенрите и нивно казнување.

Патем кажано, духовноста е над душевноста, т..е духовноста не е зависна од душевноста/сентименталноста, така да осетот за сочувство кон другите, не е мерило или причина за (не)влегување во Рајот.

 

[Ipsissimus]

Кон прашањето од Твојот пост, ќе Ти дадам посреден одговор, оти нејќам да пишувам за себе на форумов.
Имено, тоа е искуство од монах, кој решил да си ја спасува душата, но истовремено, спасувајќи се себе си, гледал дека негвите родители си „тераат„ овосветовен живот, ич не секирајќи се за она кое допрва ги чека. На монахот му паднало жал за родителите, но од друга страна пак, монахот, како растел во својот подвиг и колку станувал поблизок до Бога, така монахот станувал рамнодушен кон изборот од неговите родители....

Ти текнува?

Не случајно Црквата вели дека ние, секој од нас како поединец, практично самите себе се осудуваме, приклонувајќи се или кон доброто-кон Бога, или кон злото-кон лукавито. Во тој избор, заснован на слободната волја, нико не може да ми/ни попречи. Судот Христов пак, нема да биде овоземен и сомнителен судски процес, туку просто физичко одделување на верните и нивно наградување, од невенрите и нивно казнување.

Патем кажано, духовноста е над душевноста, т..е духовноста не е зависна од душевноста/сентименталноста, така да осетот за сочувство кон другите, не е мерило или причина за (не)влегување во Рајот.

Браво! Секоја чест! Значи не е битно дали луѓето кој ги сакам ќе страдаат или не, битно јас да бидам рамнодушен, и јас да влезам во рајот?!?

 

[MIKI1]

Браво! Секоја чест! Значи не е битно дали луѓето кој ги сакам ќе страдаат или не, битно јас да бидам рамнодушен, и јас да влезам во рајот?!?

Да, така му доаѓа, сакал Ти или не...

И пак ќе речам, мојата душевност/сентименталност кон нештата од овој Свет, нема да ме одведе во Рајот, оти секоја неумерена приврзаност за овосветовните нешта, па нека биде тоа и биолошка приврзаност кон родителите, се само пречка за спасението на душата, оти Он вели: „...Кој љуби татко и мајка повеќе од Мене, не е достоен за Мене...„ (Матеј, 10.37).