Не сакам премногу да се расплинувам, но читајќи, а воедно и коментирајќи на овој топик, сметам за неопходно дека треба отворено да се зборува за начинот на кој што „би се извршила“ таа промена во анархија.
Најпрво, многу е важно да се знае што е анархијата. До сега, горе-долу, многумина овде од нас тоа го дефинираа, за шт веќе е непотребно тоа да се потврдува и шпекулира, исто како што е непотребно да се става на кантар Анархијата (па тука и комунизмот) со капитализмот, па оттука кој тас повеќе ќе притежи тоа е подобро, односно, тој ситем е подобар. Такво пазарџиско калкулантство е неосновано, па дури и во практиката на денешниот општествен систем - капитализам, од причини што дури ни на самиот капитализам не му се познати вакви пазарења (тој се менува, не се пазари - луѓето се пазарат). пазарната логика на капитализмот е едно, а општествениот процес на константно менување е нешто сосема друго. Оттука, изјавите од типот, што ќе понуди анархијата, или комунизмот се нелогични, од причини што тие треба да ги создадеме, практикуваме и преиспитуваме, бидејќи истите не ни се дадени.
Второ, ако го земеме фактот кој произлегува од самата суштина на анархијата, а тоа е проблемот со авторитетот, сметам дека токму тоа е појдовната точка од која треба да се расправа. Ако ништо друго, треба да се говори за минимум условот на авторитет како еден однос помеѓу различните групи на луѓе, а посебно пак во семејството, како основа на организираното општество. Лично, сметам дека тука треба да се погледне подлабоко во минатото на првобитниот човек, затоа што се она што до сега сме го наталожиле како искуство, влече корени уште од тогаш. Од друга страна пак, тоа е поврзано со фактот дека уште во моментот кога првобитната заедница се создале условите за постанок на државата, а со тоа и општеството, човекот влегол во една противречност која трае до ден денешен.
и за крај;
Трето, ајде да расправаме за противречностите, да ги лоцираме противречоностите и изнаоѓаме решение. Истото важи и за авторитетот. Но сметам за битно, дека овде треба да претежнеме кон авторитетот на власта и нејзината апаратура, без многу задржување кон логиката на Жан Жак Русо опишана во „Анти-Диринг“ на Енгелс, преку примерот со двајцата несреќници кои останале сами на пуст остров и решиле да се организираат, за на крај едниот авторитет да претежне кон другиот и ја наметне авторитативна волја за моќ и превласт, а пак после кој пример, дотичниот Русо да доживее разочарување и на крај радикално да ги промени своите ставови за природната состојба на човекот како и за volonte du tous и volonte generale. Сметам дека не треба да потпаднеме под ставот на таквата меланхолија, од причини што е ирационален, непродуктивен и контрадикторен. Светот не тапка во место, туку се движи напред, а двигателите сме ние - луѓето.
Толку од мене.. за сега.. сметам дека допринесов за една насока за размислување, а подоцна ќе се обидам и подетално да понудам некое решение...
