Децата да се воспитуваат во семејната не/вера?

[PurplePuma]

Библиски цитати користев во два случаи:
1. Кога ги разобличував неоснованите напади на христијанството (како онаа од тебе дека било создадено како религија за аристократите - оф-топик муабет)
2. Кога му објаснував на MIKI1 дека крштевањето на бебиња не е библиско учење. Тоа беше сосема он-топик на темава, затоа што сепак зборуваме за воспитувањето на децата во семејната вера и наметнување или ненаметнување на вера. Крштевањето на бебињата е еден вид наметнување вероисповед врз нив.

А самата Библија е апсолутно ирелевантна во темава.

 

[Nonteizam]

1. Линков од Википедија ти „вришти“ од информативност -- реченицата која ја посочуваш не е доказ за општоприфатеноста. А статистиките на кои си „наишол“ (ама сте се разминале у брзање) ќе ги прераскажеш на некој друг, важи? А колку за внука ти -- што ако носи крст? Ти треба да одлучиш што и дали да носи? Ако носеше медалјон со ликот на Хана Монтана и ако цупкаше на нејзините песни ќе беше океј? Твоето родителско искуство е непостоечко и еквивалентно е на твоите ингеренции во конкретниов случај. Нула.

2. Како што реков, религиозната (и било која друга индоктринација) има силен спротивен ефект правопорционален со количеството на индоктринација. Инаку, болдираниов став ти е произволен -- да бидам сигурен затоа што ти така викаш? Им наштетиле во каква одлука? Понуди конкретни психолошки студии и статистички резултати штом си мераклија на наука, немој со вакви паушални обвинувања.

3. Не опрадувам никаква присилба -- присилување некого да оди во црква и целива икони е лошо и само може да ги одврати децата од верата. Но, ако децата сакаат да дојдат, треба да не ги носам, од објективност?! Глорифицирањето на науката не е ниту доволна ниту е единствената пропедевтика. Ти може да имаш одлични научни податоци и да направиш многу лоши избори и колосални глупости, поради психичка или емоционална незрелост, да речеме. Постојат и други компоненти во воспитувањето кои не се врзани со податоци и информации, туку со родителска грижа, љубов, поддршка, личен пример, итн.

Објективноста (во речиси било која сфера) е идеализација. Објективност не постои, како што не постои ни правда. Тоа се теоретски конструкти и идеали кон кои се стремиме. Постојат конкретни зборови и дела.

1. (Пошто мојте информации вриштат од „информативност“, еве за да не прераскажувам на некој друг за статистиките кои ми се „разминале у брзање“)

Trends in religious preference since World War II

- Survey respondents were specifically asked if they were raised in particular religion and whether they had ever switched to another denomination or preferred no religion at all. Overall, 35.7% of those who were raised with a particular religion had at some point switched to another religion or no religion. Stated another way, about 2/3rds stay with the religion in which they were raised.
- Table 29 of the study presents the percent of people raised in a particular religion who reported currently being members of that same faith.
- Table 29 presents three measures of religious mobility. In the first column, the percent of people raised in a particular
religion who are currently still members of that faith is shown.

Religious identification: How American adults view themselves
ARIS 2008
- People who have switched denominations or religion:
The ARIS survey asked the subjects whether they had changed their religious identification during their lifetime. Some results:
About 16% of adults have changed their identification.
For the largest group, the change was abandoning all religion.

- Retaining the young:
It is common for young adults to drift away from the faith group of their youth. Some never return. The large liberal and mainline Christian denominations seem to lose large numbers in this way. Only between 10 and 12% of those identifying with the Congregational, Episcopalian, Methodist, Presbyterian, and United Church denominations are between the ages of 18 and 29. Islam and Buddhism appear to fare the best in this area; 56 and 58% of persons identifying with these religions are in this age group.

Changes in Religious Affiliation in the U.S.

- The reasons cited most often by those who have left the Catholic Church were that their spiritual needs were not being met, that they "just gradually drifted away" or they "found a religion they liked more."
- Nearly half the people who left the Catholic Church, 48 percent, did so before age 18, the survey found. One-third of Protestants who changed faiths left before 18, they said.
Among both Catholics and Protestants, high percentages of those who have stayed in their churches were active in religious activities in their youth.
The Pew study said 46 percent of people who have remained Catholic described their faith as strong when they were children.
Those who regularly attended Mass as children and teens were more likely to have remained Catholic. Similarly, those who attended their Protestant churches regularly as teens also were more likely to stay in the faith of their childhood.
Reasons for Joining, Reasons for Leaving

Ти можеш да го негираш или да го „поништиш“ мојот пример за религиска индокринација од мали нозе која спориш дека е „општоприфатена“ (бидејќи нели ти имаш родителско искуство а јас немам и незнам за што зборувам) и истовремено можеш да се правиш блесав дека незнаеш какви се работите во земјава каде децата на родители верници од најмали нозе се учат да се крстат, се учат да ги бакнуваат иконите по црквите и да оставаат по некој денар на истите, се крштеваат со христијански имиња (кои „мора“ да ги има во верските календарчиња), се тераат да постат, да не јадат месо пред Велигден (или кај Исламот луѓе се кријат да запалат цигара или да се напијат сок за време на Рамазан), деца кои се насмрт преплашени од Јеховините сведоци и изрично им се забранува да ги читаат „Стражарска Кула“ и „Разбуди Се“, па до најбаналното - деца кои „треба“ да навиваат за Србија и Русија затоа што се наши православни браќа... Ако мислиш дека ваквите работи не го прават мнозинството од верниците, тогаш другару, живееме во различни светови.

2. Па добро ли е индоктринацијата да резултира со одбивност кон неа? За тоа и зборувам кога го кририкувам религиозното (или анти-религиозното) воспитување на децата. Зошто да ја мразам верата само поради тоа што сум бил премногу изложен на неа во детството, зошто да го сакам Бог само затоа што моите родители ми кажувале дека тој не постои? Тоа не е рационална одлука, тоа е повеќе психолошко-емотивна одлука и бунтовност кон авторитетите.

3. Токму така. Никој не треба децата да ги одврати од одењето во црква (поради мојата „објективност“ како што велиш), но нема поотреба децата да се тераат да го прават тоа затоа што „така треба“. Објективнста навистина е идеализација, но исто така можеш да бидеш повеќе објективен или помалку објективен...
Сосема сум свесен дека родителот неможе да го изваја детето по свој вкус, ниту смее тоа да го прави. Но тоа што родителот може да го направи е да се потруди своето дете што е можно помалку да го изложува на своите убедувања, ставови и верувања кои можеби се исправни, можеби се неисправни, но сигурно не се единствени. За тоа не треба родителите да бидат социолози или психолози... туку само да имаат разбирање, интелигенција и чувство.

За сите кои ги интересира оваа тема им препорачувам да го погледнат документарниот филм Jesus Camp, една радикална варијанта на тоа што може религиското убедување на родителите да направи од нивните деца.

 

[Тапетарот Петар]

1. (Пошто мојте информации вриштат од „информативност“, еве за да не прераскажувам на некој друг за статистиките кои ми се „разминале у брзање“)

Trends in religious preference since World War II

- Survey respondents were specifically asked if they were raised in particular religion and whether they had ever switched to another denomination or preferred no religion at all. Overall, 35.7% of those who were raised with a particular religion had at some point switched to another religion or no religion. Stated another way, about 2/3rds stay with the religion in which they were raised.
- Table 29 of the study presents the percent of people raised in a particular religion who reported currently being members of that same faith.
- Table 29 presents three measures of religious mobility. In the first column, the percent of people raised in a particular
religion who are currently still members of that faith is shown.

Religious identification: How American adults view themselves
ARIS 2008
- People who have switched denominations or religion:
The ARIS survey asked the subjects whether they had changed their religious identification during their lifetime. Some results:
About 16% of adults have changed their identification.
For the largest group, the change was abandoning all religion.

- Retaining the young:
It is common for young adults to drift away from the faith group of their youth. Some never return. The large liberal and mainline Christian denominations seem to lose large numbers in this way. Only between 10 and 12% of those identifying with the Congregational, Episcopalian, Methodist, Presbyterian, and United Church denominations are between the ages of 18 and 29. Islam and Buddhism appear to fare the best in this area; 56 and 58% of persons identifying with these religions are in this age group.

Changes in Religious Affiliation in the U.S.

- The reasons cited most often by those who have left the Catholic Church were that their spiritual needs were not being met, that they "just gradually drifted away" or they "found a religion they liked more."
- Nearly half the people who left the Catholic Church, 48 percent, did so before age 18, the survey found. One-third of Protestants who changed faiths left before 18, they said.
Among both Catholics and Protestants, high percentages of those who have stayed in their churches were active in religious activities in their youth.
The Pew study said 46 percent of people who have remained Catholic described their faith as strong when they were children.
Those who regularly attended Mass as children and teens were more likely to have remained Catholic. Similarly, those who attended their Protestant churches regularly as teens also were more likely to stay in the faith of their childhood.
Reasons for Joining, Reasons for Leaving

Ти можеш да го негираш или да го „поништиш“ мојот пример за религиска индокринација од мали нозе која спориш дека е „општоприфатена“ (бидејќи нели ти имаш родителско искуство а јас немам и незнам за што зборувам) и истовремено можеш да се правиш блесав дека незнаеш какви се работите во земјава каде децата на родители верници од најмали нозе се учат да се крстат, се учат да ги бакнуваат иконите по црквите и да оставаат по некој денар на истите, се крштеваат со христијански имиња (кои „мора“ да ги има во верските календарчиња), се тераат да постат, да не јадат месо пред Велигден (или кај Исламот луѓе се кријат да запалат цигара или да се напијат сок за време на Рамазан), деца кои се насмрт преплашени од Јеховините сведоци и изрично им се забранува да ги читаат „Стражарска Кула“ и „Разбуди Се“, па до најбаналното - деца кои „треба“ да навиваат за Србија и Русија затоа што се наши православни браќа... Ако мислиш дека ваквите работи не го прават мнозинството од верниците, тогаш другару, живееме во различни светови.

2. Па добро ли е индоктринацијата да резултира со одбивност кон неа? За тоа и зборувам кога го кририкувам религиозното (или анти-религиозното) воспитување на децата. Зошто да ја мразам верата само поради тоа што сум бил премногу изложен на неа во детството, зошто да го сакам Бог само затоа што моите родители ми кажувале дека тој не постои? Тоа не е рационална одлука, тоа е повеќе психолошко-емотивна одлука и бунтовност кон авторитетите.

3. Токму така. Никој не треба децата да ги одврати од одењето во црква (поради мојата „објективност“ како што велиш), но нема поотреба децата да се тераат да го прават тоа затоа што „така треба“. Објективнста навистина е идеализација, но исто така можеш да бидеш повеќе објективен или помалку објективен...
Сосема сум свесен дека родителот неможе да го изваја детето по свој вкус, ниту смее тоа да го прави. Но тоа што родителот може да го направи е да се потруди своето дете што е можно помалку да го изложува на своите убедувања, ставови и верувања кои можеби се исправни, можеби се неисправни, но сигурно не се единствени. За тоа не треба родителите да бидат социолози или психолози... туку само да имаат разбирање, интелигенција и чувство.

За сите кои ги интересира оваа тема им препорачувам да го погледнат документарниот филм Jesus Camp, една радикална варијанта на тоа што може религиското убедување на родителите да направи од нивните деца.

1. Каде во статистиките се докажува индоктринација? Очигледно, за тебе и многу други, индоктринација е секое воспитување во религиозен дух. Ако е тоа дефиницијата, дај да не напињаме бадијала, бидејќи дискусијата ќе биде беспредметна. Што се однесува до приложените примери: се разбира дека се трагични и никој неможе да ги негира. Ти религиозното воспитување го прикажуваш од исклучиво негативен аспект. И што сега? Треба да ти посочувам спротивни примери за да ти покажам дека си едностран во својата оценка? Индоктринацијата, простотилакот, параноичната омраза на „другите“ не се копирајт на ниедна религија. За жал, има деца кои се на „смрт преплашени“ од Албанци, Грци, Македонци, Муслимани, Христијани, Роми што питаат, манијаци, ВМРОвци, СДСМовци...Многу луѓе воопшто не се религиозни но мразат други религии, етникуми, сексуални ориентации, политички определби...Во едно можеби ќе се согласиме: нема позлоупотребуван концепт од религијата. Но тоа е сосема друга тема.

2. Не ти ја разбирам поентата во овој дел -- ми подметнуваш дека бранам или прифаќам индоктринација. Тоа е сулудо.

3. Секој родител (освен ако не е ретард) се труди да го воспита своето дете како најдобро знае и умее. Значи, на своето дете му ги нудиш оние одговори и примери кои сметаш дека се најдобри. Дали детето ќе ги прифати подоцна е сосема друга работа. За ова пишував во еден поранешен пост. Се разбира, ти можеш да имаш теоретски рецепт за родителство. Еве ти еден пријателски совет: подготви се на изненадувања.

Педагогијата и перењето мозок во Jesus Camp не се ништо поразлични од методите на Hitler jugend. Само немој да го буташ како крунски доказ дека секое религиозно воспитување е Jesus Camp матрица. Не е фер.

 

[Nonteizam]

1. Каде во статистиките се докажува индоктринација? Очигледно, за тебе и многу други, индоктринација е секое воспитување во религиозен дух. Ако е тоа дефиницијата, дај да не напињаме бадијала, бидејќи дискусијата ќе биде беспредметна. Што се однесува до приложените примери: се разбира дека се трагични и никој неможе да ги негира. Ти религиозното воспитување го прикажуваш од исклучиво негативен аспект. И што сега? Треба да ти посочувам спротивни примери за да ти покажам дека си едностран во својата оценка? Индоктринацијата, простотилакот, параноичната омраза на „другите“ не се копирајт на ниедна религија. За жал, има деца кои се на „смрт преплашени“ од Албанци, Грци, Македонци, Муслимани, Христијани, Роми што питаат, манијаци, ВМРОвци, СДСМовци...Многу луѓе воопшто не се религиозни но мразат други религии, етникуми, сексуални ориентации, политички определби...Во едно можеби ќе се согласиме: нема позлоупотребуван концепт од религијата. Но тоа е сосема друга тема.

2. Не ти ја разбирам поентата во овој дел -- ми подметнуваш дека бранам или прифаќам индоктринација. Тоа е сулудо.

3. Секој родител (освен ако не е ретард) се труди да го воспита своето дете како најдобро знае и умее. Значи, на своето дете му ги нудиш оние одговори и примери кои сметаш дека се најдобри. Дали детето ќе ги прифати подоцна е сосема друга работа. За ова пишував во еден поранешен пост. Се разбира, ти можеш да имаш теоретски рецепт за родителство. Еве ти еден пријателски совет: подготви се на изненадувања.

Педагогијата и перењето мозок во Jesus Camp не се ништо поразлични од методите на Hitler jugend. Само немој да го буташ како крунски доказ дека секое религиозно воспитување е Jesus Camp матрица. Не е фер.

1. Немав ни цел да докажам индоктринација. Статистиката покажува колку е тешко да излезеш од религијата на своите родители, колку оние празноверија, навики и традиции се внесени во детската човекова психа. Религијата децата ја примаат од најрана возраст. Да беше роден во Индија ќе веруваше во Вишну, Брама и Шива, да се родеше во Естонија ќе беше атеист, да се родеше во Саудискла Арабија ќе веруваше дека Мухамед е вистинскиот пророк и немаше да се викаш Петар (верувам дека Петар ти е правото име, но ми ја сваќаш поентата)...
Некои ја менуваат религијата, некои стануваат атеисти... но мнозинството останува тоа што биле на 10 месеци, на 3 години или на 14 години од својот живот... затоа сум против децата да се воспитуваат во семејната не/вера (што е и темата, нема потреба да одам подалеку од тоа).
Потполно се сложувам дека религијата е најзлоупотребуван концепт, и тоа како се сложувам!

2. Напротив, целосно се сложувам со тебе од самиот почеток во поглед на тоа дека индоктринацијата за последица има револт кон самата себе. И сакам да ти кажам дека тоа не е рационална одлука, туку повеќе емотивна.

3. Подготвен сум за изненадувања, благодарам за предупредувањето... но токму за ова се зборува во оваа тема - треба ли детето да се оптовари со „Мојот Бог“, со „Мојата Вера“? Треба ли од најраните години да живее во христијанските/муслиманските традиции? Не се сомневам во желбата на секој родител своето дете да го воспита најдобро што знае, но исто така не се сомневам дека секој родител доста свесно ги наметнува своите убедувања на неговите деца, кои неретко знаат да бидат и штетни по самото дете.

За Jesus Camp кажав дека е радикална верзија на религиска индоктринација, тоа не е ни единствен а ниту најстрашна форма за прикажување на ужасите од злоупотребата на децата преку религијата. Има и пострашно од тоа... и тоа не многу далеку од таму каде што живееме и јас и ти (можеби дури во комшилак). Филмот е убав пример токму за оваа тема, затоа и го напишав тука.
Тие деца утре ќе станат мажи и жени... Тие деца утре ќе се соочат во вистинското општество... затруени од религиското слепило, дискриминација и празноверие кое многу повеќе ќе им биде товар отколку помош.
Изразот на лицата на родителите кога присуствуваат на тие „сеанси“ кога деца паѓаат во транс славејќи го Господ е доволно, нема потреба да пишувам понатаму.

 

[Тапетарот Петар]

1. Немав ни цел да докажам индоктринација. Статистиката покажува колку е тешко да излезеш од религијата на своите родители, колку оние празноверија, навики и традиции се внесени во детската човекова психа. Религијата децата ја примаат од најрана возраст. Да беше роден во Индија ќе веруваше во Вишну, Брама и Шива, да се родеше во Естонија ќе беше атеист, да се родеше во Саудискла Арабија ќе веруваше дека Мухамед е вистинскиот пророк и немаше да се викаш Петар (верувам дека Петар ти е правото име, но ми ја сваќаш поентата)...
Некои ја менуваат религијата, некои стануваат атеисти... но мнозинството останува тоа што биле на 10 месеци, на 3 години или на 14 години од својот живот... затоа сум против децата да се воспитуваат во семејната не/вера (што е и темата, нема потреба да одам подалеку од тоа).
Потполно се сложувам дека религијата е најзлоупотребуван концепт, и тоа како се сложувам!

2. Напротив, целосно се сложувам со тебе од самиот почеток во поглед на тоа дека индоктринацијата за последица има револт кон самата себе. И сакам да ти кажам дека тоа не е рационална одлука, туку повеќе емотивна.

3. Подготвен сум за изненадувања, благодарам за предупредувањето... но токму за ова се зборува во оваа тема - треба ли детето да се оптовари со „Мојот Бог“, со „Мојата Вера“? Треба ли од најраните години да живее во христијанските/муслиманските традиции? Не се сомневам во желбата на секој родител своето дете да го воспита најдобро што знае, но исто така не се сомневам дека секој родител доста свесно ги наметнува своите убедувања на неговите деца, кои неретко знаат да бидат и штетни по самото дете.

За Jesus Camp кажав дека е радикална верзија на религиска индоктринација, тоа не е ни единствен а ниту најстрашна форма за прикажување на ужасите од злоупотребата на децата преку религијата. Има и пострашно од тоа... и тоа не многу далеку од таму каде што живееме и јас и ти (можеби дури во комшилак). Филмот е убав пример токму за оваа тема, затоа и го напишав тука.
Тие деца утре ќе станат мажи и жени... Тие деца утре ќе се соочат во вистинското општество... затруени од религиското слепило, дискриминација и празноверие кое многу повеќе ќе им биде товар отколку помош.
Изразот на лицата на родителите кога присуствуваат на тие „сеанси“ кога деца паѓаат во транс славејќи го Господ е доволно, нема потреба да пишувам понатаму.

1. ОК, како да се воспитуваат децата? Ни во вера, ни во невера, во што? Во некој недефиниран теоретски модел којшто не ти е до крај јасен, ама ти се свиѓа затоа што ти изгледа „објективен“?

2. Шуќур.

3. Да не се оптоваруваат со ова, да не се изложуваат на она...Кога треба да се отпочне со некоја традиција? И што да се прави дотогаш? Да се читаат „објективни“ стрипови за Бетмен? Ти ги поставувам истите прашања содржани во 1. Твоиве постови веќе заличуваат на „Како мали Буцко замишља бити тата“.

4. Филмот е пример за „new born“ фундаментализам и тотално лудило и сведочи за гнасна злоупотреба на христијанската идеја. Тие деца се за жалење и ќе им треба сериозна психијатриска помош и долгогодишна терапија. Организаторите на вакви кампови се, криминалци, кои се за жал, заштитени со закони за слобода на говорот и вероисповеста.

Но, дали затоа што некоја возвишена идеја (во која верувам) е злоупотребувана треба да се откажам од неа и да не им ја понудам на моите деца? Дали затоа што, на пример, демократијата и хуманистичките идеали се толку често злоупотребувани и первертирани треба да имам циничен став кон нив или да ги отфрлам како недостижни? И што „пообјективно“ во меѓувреме да им понудам на моите деца?

 

[Атеист]

1. ОК, како да се воспитуваат децата? Ни во вера, ни во невера, во што? Во некој недефиниран теоретски модел којшто не ти е до крај јасен, ама ти се свиѓа затоа што ти изгледа „објективен“?

Полецка пријателе Тапетар, не се жести толку. Може нема искуство како родител, може и не знае да го објасни, но пробај да го разбереш. Јас ќе ти кажам личен пример.
Моите родители се православни христијани, венчани се во црква, нас како деца не крстеле, и ден денес си одат во црква..итн. Но ниту мене ниту сестра ми не терале да одиме во црква, ниту ни кажувале за христијанството, ниту не терале да читаме библија. Ете тоа е објективност. Едноставно сами сме си го нашле патот. Ниту пак јас моите сум ги терал да го читаат Хокинс или што ја знам, каква литератута, ниту пак сум им „проповедал“ против верата (која и да е). Тие сами си ги нашле одговорите кои ги сметаат за потребни. За таа објективност зборуваме.
Можеш да го кажеш тоа за себе? Претпоставувам имаш потомство, дали не си имал влијание?

 

[Тапетарот Петар]

Полецка пријателе Тапетар, не се жести толку. Може нема искуство како родител, може и не знае да го објасни, но пробај да го разбереш. Јас ќе ти кажам личен пример.
Моите родители се православни христијани, венчани се во црква, нас како деца не крстеле, и ден денес си одат во црква..итн. Но ниту мене ниту сестра ми не терале да одиме во црква, ниту ни кажувале за христијанството, ниту не терале да читаме библија. Ете тоа е објективност. Едноставно сами сме си го нашле патот. Ниту пак јас моите сум ги терал да го читаат Хокинс или што ја знам, каква литератута, ниту пак сум им „проповедал“ против верата (која и да е). Тие сами си ги нашле одговорите кои ги сметаат за потребни. За таа објективност зборуваме.
Можеш да го кажеш тоа за себе? Претпоставувам имаш потомство, дали не си имал влијание?

Го разбирам јас многу добро дечкото. А во одговор на болдираното: Ептен можам. Пред да истрчаш со заклучок, ја леба ти, потпрочитај што сум напишал во претходните постови за моето семејство. На сите твои прашања ќе добиеш одговори.

 

[Атеист]

Го разбирам јас многу добро дечкото. А во одговор на болдираното: Ептен можам. Пред да истрчаш со заклучок, ја леба ти, потпрочитај што сум напишал во претходните постови за моето семејство. На сите твои прашања ќе добиеш одговори.

Другарче, не ми се нервозирај. Не изнесов никаков заклучок. Само прашав.

 

[Тапетарот Петар]

Другарче, не ми се нервозирај. Не изнесов никаков заклучок. Само прашав.

Не се нервирам, бе друже, уживај. Го најде одговорот или сакаш да ти помогнам?

 

[Nonteizam]

1. ОК, како да се воспитуваат децата? Ни во вера, ни во невера, во што? Во некој недефиниран теоретски модел којшто не ти е до крај јасен, ама ти се свиѓа затоа што ти изгледа „објективен“?

2. Шуќур.

3. Да не се оптоваруваат со ова, да не се изложуваат на она...Кога треба да се отпочне со некоја традиција? И што да се прави дотогаш? Да се читаат „објективни“ стрипови за Бетмен? Ти ги поставувам истите прашања содржани во 1. Твоиве постови веќе заличуваат на „Како мали Буцко замишља бити тата“.

4. Филмот е пример за „new born“ фундаментализам и тотално лудило и сведочи за гнасна злоупотреба на христијанската идеја. Тие деца се за жалење и ќе им треба сериозна психијатриска помош и долгогодишна терапија. Организаторите на вакви кампови се, криминалци, кои се за жал, заштитени со закони за слобода на говорот и вероисповеста.

Но, дали затоа што некоја возвишена идеја (во која верувам) е злоупотребувана треба да се откажам од неа и да не им ја понудам на моите деца? Дали затоа што, на пример, демократијата и хуманистичките идеали се толку често злоупотребувани и первертирани треба да имам циничен став кон нив или да ги отфрлам како недостижни? И што „пообјективно“ во меѓувреме да им понудам на моите деца?

Објективност незначи ти детето да го изолираш од секакво религиско влијание. Објективност е на детето да му ги разјасниш двете страни на паричката, да ги презентираш двете или повеќето страни на еден концепт (конкретно религијата). Прашањата кое тоа ќе си ги поставува треба да му ги одговориш во контекст на науката а не во контекст на духовноста. Ако ти мислиш дека религијата е возвишена идеја и дека треба да им ја понудиш на своите деца, како ќе го направиш тоа? Ќе им понудиш или ќе ги убедиш?
Што ќе има кажеш? Дека Бог постои, или дека Бог можеби постои?
Ќе го учиш дека сме потекнале од Адам и Ева или ќе го учиш за еволуцијата?
Ќе го учиш за претворањето на вода во вино или за периодниот систем на елементи и базичната хемија?
Е тука пријателе треба да пазиш, затоа што твојата возвишена идеја можеби и не е толку „возвишена“.
Објективното религиозно воспитување значи на детето да му бидат достапни објективни, непристрасни податоци, а не убедувањата на неговите родители.
Мојот „објективен“ модел си го изложив, не е тешко да го сватиш ако имаш волја за такво нешто. Секој човек има свои методи и различна интелигенција, па од него зависи како ќе го воспита своето дете. Ако сакаш нацртан шаблон, нема никогаш да го добиеш.
Ти очигледно имаш далеку поусовршен модел, те молам, подучи не.

 

[Тапетарот Петар]

Прашањата кое тоа ќе си ги поставува треба да му ги одговориш во контекст на науката а не во контекст на духовноста.

Видиш, јас сум за двете опции и науката и духовноста. А изборот треба да биде слободен и само нивни.

Ако ти мислиш дека религијата е возвишена идеја и дека треба да им ја понудиш на своите деца, како ќе го направиш тоа? Ќе им понудиш или ќе ги убедиш? Што ќе има кажеш? Дека Бог постои, или дека Бог можеби постои?

Да, мислам дека Христијанството содржи возвишени идеи. Верувам во воспитување преку личен пример, без грандиозни изјави и теоретизирање, а со многу трпение и љубов. Никогаш не сум присилувал никого, најмалку сопствените деца да читаат Библија, да одат во црква, или да веруваат или прават нешто спротивно на нивната волја. Не верувам во вербално убедување кога е во прашање морал или вера. Затоа и не учествувам во најголем дел од дебатите на подфорумот Религија. Кога син ми ме праша дали Бог постои, му одговорив: „За оние кои веруваат, постои. За оние кои не веруваат, не постои.“

Ќе го учиш дека сме потекнале од Адам и Ева или ќе го учиш за евролуцијата?Ќе го учиш за претворањето на вода во вино или за периодниот систем на елементи и базичната хемија?

Не ги учев на ништо -- им оставив сами да одберат. Им објаснив дека Адам и Ева се дел од Библискиот мит а еволуцијата се заснова на научни факти и методи. Првите се работа на вера и немаат материјални докази, а вторите се докажливи со конкретни експерименти. За да се разберат подобро библиските митови треба соодветни теолошки познавања. За да се разбере еволуцијата, потребни се познавања од антропологија, биологија, хемија, физика, итн. Секогаш сум се обидувал да им ги помогнам да ги најдат најдобрите извори на информации, зависно од тоа што ги интересирало (наука, уметност, историја, теолошки концепти, итн.) Моите деца денес се изјаснуваат како атеисти, не припаѓаат на ниедна црква, и многу сум среќен што се слободни, умни и воспитани.

Е тука пријателе треба да пазиш, затоа што твојата возвишена идеја можеби и не е толку „возвишена“.Објективното религиозно воспитување значи на детето да му бидат достапни објективни, непристрасни податоци, а не убедувањата на неговите родители.

Е тука синко, ти да пазиш, океј? Јас мојата работа ја завршив. Син ми веќе дипломира и е свој чоек, а ќерка ми е студент на втора година. Пред тебе се овие предизвици. Колку за непристрасните податоци, објаснив погоре и немам ама ич намера понатаму да те убедувам.

Мојот „објективен“ модел си го изложив, не е тешко да го сватиш ако имаш волја за такво нешто. Секој човек има свои методи и различна интелигенција, па од него зависи како ќе го воспита своето дете. Ако сакаш нацртан шаблон, нема никогаш да го добиеш. Ти очигледно имаш далеку поусовршен модел, те молам, подучи не.

Ти не изложи никаков „објективен модел“, не си ласкај. И селската иронија избегнувај ја, те молам. Немам намера никого да подучам бидејќи рецепт не постои. Има само родителски обиди од кои некои се многу добри, некои се помалку добри, а некои се катастрофални.

 

[PurplePuma]

Единствен исправен начин да воспитуваш дете, е пред се, да тргнеш од фактот дека детето не е глупаво, напротив, размислува далеку повеќе него просечен возрасен човек. Детето го прашува родителот за информација, само и само ако родителот многу предходно (пред да дојдат на ред овие прашања) воспоставил правилен канал на комуникација. Доколку детето се плаши од родителот или мисли дека родителот е лош, нема воопшто ништо да праша, а такви примери во оваа наша земја има многу.

Ако сме успеале да имаме добра и пријателски настроена комуникација со детето, а не деспотска и понижувачка, детето на 7 годишна возраст ќе праша за бог, за христијанство, ислам, итн. Ако родителите се верници, автоматски во голема мера 7 годишното дете ќе верува во постоењето на бог, во Исус, во црква, во икони... Нема да го интересира ама баш ништо поврзано со религијата, туку ќе го копира родителот како најважен модел во својот живот. Делумно, заради тоа што детето на 7 години, не е способно да ја сфати смислата на бог, или смислата на било што што е апстрактно за неговата свест, а на детето му е потребна визија за истото. Со тоа, родителот е бог за детето, затоа што родителот е извор на љубов, емпатија, храна, топлина, сигурност, заштита. Исто родителот е извор на лутина, нелагодност, отфрлање, казнување. Во детската свест целиот универзум се врти околу неговата личност, и мисли дека секоја негова постапка има влијание врз целиот универзум (позната ни е приказната кога родителите на 7 годишно дете се разведуваат, и детето мисли дека е тоа причината за разводот и дека родителите не го сакаат повеќе), па според тоа, кога веќе родителите зависат од неговите постапки (пофалба, лутина) тогаш и самиот бог зависи од неговите постапки.

Детето може да се најде во дилема, само доколку дојде во допир со деца со различна верска припадност, што е многу веројатно дека ќе се случи во оваа наша земја. И во овој момент ќе постави прашање прво себеси ,,зошто тие немаат икони дома?,,, а сосема потоа, ќе дојде кај родителот и ќе праша.
Во овој даден момент, родителот треба да биде многу посилен од своето его и своите лични перцепции, и да му објасни дека е во ред да се биде различен. Дека родителот е во право, другарчето е во право, и дури и ако самото дете еден ден мисли поинаку, ќе биде во право. Детето на 7 години се задоволува со прости и едноставни одговори, кои ќе му ја смират љубопитноста за извесно време.
Во 5то одделение, се учи дел од теоријата на Дарвин, и тогаш настапува второто прашање ,,Нели ние сме од Адам и Ева? Како тоа сме од мајмуни?,,.
На 10 -11 годишна возраст, за детето центар на универзумот е училиштето, баш поради тоа што таму се случувањата во неговиот живот. Сега не е само родителот, тука се и наставниците како извори на авторитет, пофалби и поплаки, тука е групата на врсници која во најголема мера го детерминира однесувањето на детето и не ја толерира неговата различност, и со самото тоа, детето ќе добие поприфатлива верзија на својот настанок - мајмуни. Едно што сите знаеме како изгледаат мајмуните, друго што е поинтересна таа верзија, трето што ја има во учебник, та мора да е вистина. Наставникот мора да се придржува до учебникот и ја пласира таа информација како точна.
Ова е првата ,,битка,, на родителот верник. Детето веќе размислува многу пологички, но сепак, не умее да ја разреши оваа дилема помеѓу двата најважни авторитети во својот живот - родителот наспроти наставникот. Родителот е пријател, наставникот знае се. Кој е во право?
По втор пат, ќе треба да се објаснат повеќето верзии на нашиот ни настанок. И на крајот да се каже дека не знаеме, затоа што тоа е единствената вистина што можеме да му ја понудиме на детето во овој случај - НЕ ЗНАЕМЕ.

Детето тука повторно ќе се помири дека е така, најмногу поради тоа што во моментот во неговиот ум има поважни работи за мислење - а тоа е пронаоѓање на своето место во друштвото, и пронаоѓање на самиот себе (тука сме на почеток на пубертет). Во наредните неколку години, религиозноста воглавно ќе предизвика немир и нервози кај детето, тргнувајќи од хормоните кои ,,лудуваат,, во овој период - а добро знаеме дека детето верник треба да се ,,чува,, и ,,пази,,. Тука се јавува главниот револт према религијата - тинејџерот е бунтовен, не сака никави правила и стеги, посебно не сака религиозни стеги. Колку и да се посветени неговите родители, неговите пријатели ќе го прават сето она што е верски недозволено, а и самото дете ќе го посакува истото. Но сега ова дете има веќе силни корени за својот карактер - и најмногу сега зависи како ќе ја сфати религиозноста на својот родител - дали ќе ја прифати, овој пат вистински (не се рачуна крштевање, сунет, на дете кое не може да направи избор) и понатаму во животот ќе верува, или ќе ја отфрли, прво потајно од страв од осуда, а потоа и целосно.

Живееме во мултиверско и мултиетничко општество, и се дружиме со луѓе од сите вери и националности. Огромни се шансите едно момче христијанин да се вљуби во девојка муслиманка.
На 15-16 години нив не ги интересира реално религијата - се плашат од осудата на општеството.
Колку и да мислите, вие родителите, дека децата навистина разбираат зошто не им дозволувате да бидат заедно со некој од различна вера, вистината е дека не само што не разбираат, одбиваат да разберат и се јавува најголемиот револт према вас, вашите религиозни погледи и општо, целата ,,религиозност,,. Колку и да се трудите да објасните зошто е вашето ,,правилното,, вистината е дека за ,,правилно,, го сметаат само тоа што ним им се чини така. Тргнете од себе, и добро ќе разберете за што зборувам.

Вториот момент, е кога завршува периодот на ,,хормонска револуција,,. Детето веќе не е дете - туку млад човек. Овој млад човек, има повеќе опции - ако успешно го пребродил периодот на дилеми ,,религија - антирелигија - можеби религија,, веројатно ќе се припие кон ставовите на родителите и ќе верува, ако е незаинтересиран, ќе продолжи да верува од традиција, но тоа сите знаеме дека не е верување, и третата опција е да се разбуди тоа што целото општество е настроено да го разбуди - сопствен критички став. Овој став ќе го критикува и Дарвин, ќе критикува и христијанство и ислам и се по ред. Пред се, зошто нашето образование, нашите образци на социјализација пренесуваат ставови врзани за хедонизмот, тоа е она што се обидуваме да го разбудиме во нашите деца, тоа е она што се обидуваат да го разбудат во нас, студентите. Сакале вие или не, вистината е таа - и најмногу поради тоа имаме ,,неопределена,, младина, каде спаѓам и јас, и 99% од луѓето на моја возраст и постари од мене. Ние знаеме дека НЕ Е ВАЖНО тоа прашање. Не размислуваме за тоа прашање. Не не интересира тоа прашање.

Баш поради наведениот хедонизам кој се обидуваат да ни го всадат - повеќе не интересира да студираме, да патуваме, да излегуваме, да се дружиме, да се смееме, а многу, многу помалку не интересира дали настанавме од мајмун или од ништо. Затоа што ни е здосадено. А замислете, колку пак ќе им биде забавно на нашите деца?
Вистината е дека, помеѓу мојата генерација и генерацијата на моите родители постои огромен, длабок јаз, затоа што живееме во сосема различно општество. Вие, постарите, не очекувам да можете да разберете дека ние немаме ниту сличен светоглед, ниту слични ставови и желби како вас. Вие, пред 30 години, не требало да се грижите како ќе завршите факултет, како ќе се вработите, каде ќе живеете, дали ќе имате пари да патувате, ако имате, дали ќе ви прават проблем на граница, дали ќе ве бомбардираат надвор од овие граници, дали професорот ќе бара мито или не......... Денес ние претежно со тоа се занимаваме, и навистина, обично вашиот бог не ни е од некаква помош, па и на оние верници кои ги знам, обично, не им излегува во пресрет. Тргнете од тоа. Сакале вие или не.

Се извиниувам на долгиот пост, упатен до родителите верници. Не сум родител, ама сум нечие дете. И во поблиско минато беше периодот на моите дилеми, прашања и пред се наоѓање на моето место, наоѓање на моето ЈАС. Благодарение на максималната посветеност, трпеливост и флексибилност на моите родители (инаку верници) успеав без трауми и лутење на сама себе, на нив, и на целиот свет, да донесам заклучоци по повеќе прашања за мојот живот.

Не е важно колку се молите или верувате. На детето тоа не му е важно. Повеќе внимавајте колку сте способни да бидете пријателски настроени, па што и да биде - нека биде.
Не знам какви родители сте. Ама знам какви се повеќето во оваа земја.

Поздрав.

 

[Тапетарот Петар]

Ако родителите се верници, автоматски во голема мера 7 годишното дете ќе верува во постоењето на бог, во Исус, во црква, во икони... Нема да го интересира ама баш ништо поврзано со религијата, туку ќе го копира родителот како најважен модел во својот живот. Делумно, заради тоа што детето на 7 години, не е способно да ја сфати смислата на бог, или смислата на било што што е апстрактно за неговата свест, а на детето му е потребна визија за истото. Со тоа, родителот е бог за детето, затоа што родителот е извор на љубов, емпатија, храна, топлина, сигурност, заштита.

Ова е симплификација. Има и поинакви сценарија -- еден родител е верник, а другиот не е. Тоа беше случај во моето семејство. И сега? Во што „автоматски ќе верува детето“?

Башка, после толку многу плукања по религиозноста, беа посочени неколку примери од ченови на форумов за фино и нормално воспитување од страна на верници (секако себеси се исклучувам). Меѓутоа, според агресивните атеистички постови, не сум сигурен дека тие кои биле добро воспитани од родители верници ја имаат нивната широчина, разбирање и доблест за воспитување на своите деца.

 

[PurplePuma]

Ова е симплификација. Има и поинакви сценарија -- еден родител е верник, а другиот не е. Тоа беше случај во моето семејство. И сега? Во што „автоматски ќе верува детето“?

Зависи со кој родител е поблизок, во поглед на такви интимни прашања. Јас бев со мајка ми, сестра ми е со татко ми повеќе поврзана во тој ,,како го гледам светот,, однос. Имено, татко ми во некои погледи е поконзервативен, мајка ми е обратно, сосема либерална. Иако во нивниот однос не било тоа никогаш проблем, јас и сестра ми многу се разликуваме.
Кај мене и двајцата се верници, но со самото тоа што мајка ми секогаш мене ми го оставала изборот, јас го одбрав тоа што повеќе ми се допаѓаше и се чувствувам посреќна така - да не верувам.
Татко ми си запазува обичаи и слично, а сестра ми е повеќе поврзана со него - па веројатно ќе остане верник таа. Дури и сега (има 8 години) ја интересира христијанството и одење во црква, овој Велигден плачеше за да одам со нив Но, мала е за да разбере.

Ова е пример од моето семејство. Децата не само религиозните погледни, општо ставовите ги наследуваат од повлијателниот родител во нивниот живот (мислам на тоа кој родител го чувствуваат поблизок).

 

[Тапетарот Петар]

Зависи со кој родител е поблизок, во поглед на такви интимни прашања. Јас бев со мајка ми, сестра ми е со татко ми повеќе поврзана во тој ,,како го гледам светот,, однос. Имено, татко ми во некои погледи е поконзервативен, мајка ми е обратно, сосема либерална. Иако во нивниот однос не било тоа никогаш проблем, јас и сестра ми многу се разликуваме.
Кај мене и двајцата се верници, но со самото тоа што мајка ми секогаш мене ми го оставала изборот, јас го одбрав тоа што повеќе ми се допаѓаше и се чувствувам посреќна така - да не верувам.
Татко ми си запазува обичаи и слично, а сестра ми е повеќе поврзана со него - па веројатно ќе остане верник таа. Дури и сега (има 8 години) ја интересира христијанството и одење во црква, овој Велигден плачеше за да одам со нив Но, мала е за да разбере.

Ова е пример од моето семејство. Децата не само религиозните погледни, општо ставовите ги наследуваат од повлијателниот родител во нивниот живот (мислам на тоа кој родител го чувствуваат поблизок).

Ова е некоја теорија во психологијата или ad hoc реплика? Сериозно прашувам.